Ο Γιώργος Καραγιώργος μπήκε στο νερό στα 15 του και ως σήμερα, στα 39 του χρόνια, δεν έχει μείνει ούτε μια μέρα μακριά από την θάλασσα. «Είμαι κάθε μέρα στο νερό. Είναι η ψυχοθεραπεία μου», με αυτά τα λόγια εξηγεί πλήρως γιατί όλα όσα κάνει αυτά τα χρόνια είναι μόνο γύρω από το θαλασσινό στοιχείο. Και έχει συναντήσει και πολλά περίεργα εν πλω…. «Έχω δει και καρχαρίες και άλλα στην θάλασσα. Όταν πας σε τέτοια μέρη όπως η Βραζιλία ή Αυστραλία το περιμένεις. Εμείς είμαστε οι εισβολείς στο περιβάλλον τους και όχι αυτά».

Λένε πως μεγαλώνοντας ξεκαθαρίζει μέσα μας τι κάνουμε για εμάς και τι για τους άλλους. Ο Καραγιώργος κάνει αθλητισμό για την πάρτη του αποκλειστικά, και ψάχνει ευκαιρίες να ζει την αδρεναλίνη αγωνιστικά. Πλέον χωρίς το στρες της διάκρισης, ενώ παράλληλα διατηρεί σχολή γουίντσέρφινγκ.

«Έκανα πρωταθλητισμό μέχρι και το 2012, όταν εξαιτίας τραυματισμού σταμάτησα τα RSX και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην γυμναστική ακαδημία. Στην συνέχεια άνοιξα την σχολή γουίντσερφινγκ του ΝΟ Βούλας, η οποία ονομάζεται “BeWindsurfer”. Επέλεξα το όνομα αυτό γιατί απλά ο σκοπός της σχολής είναι να δημιουργήσει γουίντσερφερς.

Μέχρι σήμερα συνεχίζω την σχολή και από το 2015 ασχολούμαι στην ομοσπονδία στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης σε όλες κατηγορίες. Το 2016 πήγα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο με τον Βύρωνα Κοκκαλάνη ο οποίος έφερε την 5^η θέση και μέχρι το 2018 ήμουν προπονητής στην εθνική ομάδα σε μεσογειακά και παγκόσμια πρωταθλήματα».

Πως ήρθε η σκέψη να ασχοληθείς με το Foil ξανά σε αγωνιστικό επίπεδο;

«Μόλις άλλαξε το σκάφος σε Foil, πριν ενάμιση χρόνο άρχισα να δοκιμάζω κι εγώ, δανειζόμενος εξοπλισμό από συναθλητές μου. Μου έλειπε πολύ να αγωνίζομαι, αφού από το 1996 έως και 2012 βρισκόμουν μόνιμα στην θάλασσα ως αθλητής και μου φάνηκε πολύ απότομο που ξαφνικά βρέθηκα μέσα σε ένα φουσκωτό ως προπονητής. Δοκιμάζοντας νέο εξοπλισμό ήθελα να ξεκινήσω ξανά, όχι τόσο με σκοπό την διάκριση, προκρίσεις και λοιπά -γιατί αυτό το έχω κάνει, έχω τίτλους και έχω κερδίσει πράγματα- αλλά ήθελα να μπω πάλι στον αθλητισμό. Αν είσαι αθλητής μια φορά, είσαι για για πάντα. Είμαι 39 ετών και το θέμα δεν είναι αν βαριέσαι, γιατί στο πνεύμα, αλλά και στο σώμα είσαι αθλητής. Ξέρω τι θέλω και που βρίσκομαι. Διασκεδάζω και μόνο που βρίσκομαι μέσα στο νερό. Παλιά ήταν full time job. Τώρα όμως έχω υποχρεώσεις με το αθλητικό κέντρο του Αγίου Κοσμά και με την σχολή.

Και κάπως έτσι ξαναμπήκες σε αγώνες…

«Θέλω να πηγαίνω σε όσους αγώνες έχω την δυνατότητα και το χρόνο να μετέχω. Στόχος μου είναι να κάνω όλο το χρόνο προπόνηση για να τρέχω στο πρωτάθλημα. Είμαι κάθε μέρα στο νερό. Είναι η ψυχοθεραπεία μου και αν έχω χρόνο και διάθεση και μπορώ, θα πάω στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Πάτρα γιατί είναι ευκαιρία να κάνω ένα καλό διεθνή αγώνα»

Γιατί γουίντσέρφινγκ;

«Είναι πιο εύκολο να κάνει κάποιος γουίντσερφινγκ, παρά 470 ή άλλο διθέσιο σκάφος, ακόμη και το λέιζερ είναι δύσκολο στην μεταφορά. Με το γουίντσερφινγκ δεν είναι έτσι, μπορείς να πάρεις το σκάφος εύκολα και να το μεταφέρεις όπου θες και αφορά μόνον ένα άτομο, δεν έχει να συνδυάσεις το πρόγραμμα με το πρόγραμμα κάποιοι άλλου, όπως στα διθέσια».

Πως θα ήταν το ιδανικό να ξεκινήσει κάποιος γουίντσερφινγκ;

«Πρέπει να μάθεις από ένα δάσκαλο. Πάντα όταν αρχίζεις κάτι καινούργιο πρέπει να πας σε έναν δάσκαλο, να σε βάλει γρήγορα στο mindset κάθε αθλήματος. Δεν γίνεται κάτι τόσο τεχνικό να το μάθεις μόνος, όσα βίντεο και να δεις. Επίσης δεν μπορείς να το διδαχθείς από κάποιον φίλο που κάνει ήδη γουίντσέρφιννγκ. Ο φίλος είναι ο χειρότερος δάσκαλος.

Υπάρχουν κάποιοι που ξεκινούν με απορία να δουν τί είναι αυτό το άθλημα, κάποιοι που έχουν κάνει ένα κύκλο μαθημάτων και πήραν μια ιδέα. Είναι εύκολο να κάνεις γουίνστσέρφινγκ σε μια σχολή, γιατί δεν είναι υποχρεωμένος ο αθλούμενος να τριμάρει το σκάφος του, τα βρίσκει έτοιμα από τον δάσκαλο.

Τα μαθήματα έχουν και θεωρία φυσικά, τι είναι ο εξοπλισμός και πως μπορεί να τον φροντίσει ο εκπαιδευόμενος όταν αποκτήσει το δικό του.

Το αρχικό στάδιο των μαθημάτων περιλαμβάνει δέκα μαθήματα, που αφορούν φυσικά και την ασφάλεια στη θάλασσα. Επειδή είναι ένα άθλημα που πρέπει να σέβεσαι τον καιρό, απαιτεί να είσαι προσεκτικός και να ακούς τις εντολές.  Από κει και έπειτα ο καθένας επιλέγει αν θα συνεχίσει και σε τι επίπεδο θέλει να φτάσει».

Τι φταίει που δεν κάνουν πολλά παιδιά ιστιοπλοΐα; 

«Ενώ η Ελλάδα έχει μια τεράστια ακτογραμμή θεωρώ απαράδεκτο να μην έχει 5.000 παιδιά στο νερό κάθε Σαββατοκύριακο. Είναι τόσο εύκολο να δοκιμάσεις ένα θαλάσσιο σπορ ειδικά αν μένεις στα νότια ή κάπου παραθαλάσσια, απ το να είσαι στα τετριμμένα αθλήματα μπάσκετ, ποδόσφαιρο κλπ. Έχω μαθητές από όλη την Αττική.

Ένα παιδί 6-7 χρονών χρειάζεται πρώτα εξοικείωση με τη θάλασσα, να αισθανθεί άνετα, να τον κερδίσεις με το παιχνίδι. Μετά περνάς μηνύματα και στα 8 είναι μια καλή ηλικία να γίνεται μάθημα 1-2 φορές την εβδομάδα. Από τον Ιούνιο που κλείνουν τα σχολεία μπορεί ένα παιδί να κάνει και περισσότερες ώρες προπόνηση».

Πως μπορείς να φέρεις κοντά τα παιδιά στο άθλημα;

«Πρέπει να δώσεις στα παιδιά εμπειρίες, να τα φέρεις σε επαφή με πολλά αθλήματα και να καταλήξουν σε αυτό που θέλουν». 

Πόσο άλλαξε το γουίντσερφινγκ με τον ερχομό του Foil;

Είναι πολύ τεχνικό άθλημα, αλλάζει τον τρόπο που κάνεις γουίντσερφινγκ. Το ταξίδεμα του RSX είναι εντελώς διαφορετικό, ο τρόπος που μένεις πάνω στη σανίδα. Στο Foil αισθάνεσαι το ότι δεν ακουμπά η σανίδα την επιφάνεια της θάλασσας; Στην αρχή το αισθάνεσαι πολύ, αλλά μετά συνηθίζεται, γίνεται κομμάτι σου, δεν έχεις την προσοχή σου ότι πετάει το σκάφος σου».

Μπορεί κάποιος να το «πάει» με την πρώτη; Εσύ χρειάστηκες χρόνο προσαρμογής;

«Δεν το πάει με τη μία, όχι. Αν ήταν έτσι θα το πήγαιναν όλοι. Ως πρώην αθλητής μου πήρε χρόνο. Να βρω τις ρυθμίσεις και τις μοίρες. Το τριμάρισμα, δηλαδή πως θα φτιάξεις το πανί σε σχέση με τον αέρα. Παλιά δίναμε μεγάλη βάση στο πανί, τώρα δίνουμε μεγάλη φάση πως θα ρυθμίσουμε και το foil. Το μήκος του πτερυγίου είναι σταθερό, οι κλίσεις όχι». 

Για την ολυμπιακή πρόκριση πως βλέπετε την «κούρσα» μεταξύ των υποψηφίων;

Ο Βύρωνας (σ.σ. Κοκκαλάνης) έχει μεγάλη εμπειρία και εννοείται είναι φαβορί. Και ο Λεωνίδας (σ.σ. Τσορτανίδης) έχει την ηλικία και την θέληση που είχαμε και εμείς όταν είμαστε 20 ετών. Ο Λεωνίδας έχει την φλόγα της ηλικίας και ο Βύρωνα την εμπειρία. Δεν  μπορώ να προδικάσω ποιος θα πάρει την πρόκριση. 

Και στα κορίτσια ανάμεσα στην Δανάη Ποντίφηξ και την Κατερίνα Δίβαρη είναι ξεκάθαρα όποιος αφιερώσει πιο πολύ χρόνο, κυρίως σε αγώνες στο εξωτερικό. Και στους άνδρες ισχύει αυτό, χρειάζονται αγώνες έξω. Είναι δύσκολη η πρόκριση, αλλά όχι ακατόρθωτη».

Ποιές ήταν οι πιο δυνατές στιγμές στην αθλητική σας καριέρα;

«Οι πιο δυνατές εμπειρίες ήταν το 2000 στο Σίδνεϊ όπου είχα πάει ως training partner και φυσικά όλες οι στιγμές που έφερα τις δικές μου διακρίσεις. Σημαντικός σταθμός για μένα ήταν και το Ρίο με τον Βύρωνα (σ.σ. Κοκκαλάνη) και κάθε μέρα μέσα στο νερό μπορεί να σου δώσει κάτι και να σε στιγματίσει. Μπορεί να βγεις μια μέρα από τη θάλασσα και να πεις έκανα την προπόνηση της ζωής μου. Σπουδαία εμπειρία ήταν και το ευρωπαϊκό νεών του 2002 που ανέβηκα στο βάθρο».

Εσύ πως βρέθηκες στο νερό;

«Οι γονείς μου δεν έχουν κάποια σχέση με την θάλασσα, είναι αρχιτέκτονες, απλά ο πατέρας μου είχε στο εξοχικό έναν εξοπλισμό γουίντσερφινγκ έτσι για χόμπι. Μου είχε πάρει και εμένα για να παίζω. Το 80κάτι δεν υπήρχαν σχολές στην Ελλάδα. Μετά τις διακρίσεις τους Ολυμπιακούς του ’96, μου έκανε ο πατέρας μου δώρο το πρώτο μου Mistral στο ΝΟ Βάρκιζας, και αν και έμενα μακριά έκανα προπόνηση κάθε μέρα παράλληλα με το σχολείο. Έκανα πολλά αθλήματα μπάσκετ, τάεκβοντο κλπ, αλλά αυτό με ανέβασε». 

Δοκιμάσατε στην ανοικτή θάλασσα;

«Έχω τρέξει με το Brave του Βασιλόπουλου στο Ράλι Αιγαίου, αλλά δεν μπορώ με πολύ κόσμο… Έχω μάθει ατομικά και γρήγορα».