«Είναι καλό να αφοσιώνεσαι σε ένα πράγμα, αλλά όταν είσαι 23 ετών έχεις πολλές υποχρεώσεις». Με αυτή τη φράση η Κατερίνα Δίβαρη εκφράζει ακριβώς τους προβληματισμούς και τις αγωνίες των παιδιών, που σε μια ηλικία τόσο κρίσιμη για το μέλλον τους δίνονται αποκλειστικά στον πρωταθλητισμό.

Το καλοκαίρι του 2009 σε ηλικία 9 ετών με την προτροπή του πατέρα της δοκίμασε να κάνει γουίντσερφινγκ… και στα 20 της έφτασε να είναι η νεαρότερη Ελληνίδα αθλήτρια στην Ολυμπιακή Ομάδα των Αγώνων του Τόκιο. Τώρα, στα 23 αποφασίζει για την επαγγελματική της σταδιοδρομία.

«Ουσιαστικά τώρα χτίζω το μέλλον μου και στο επαγγελματικό κομμάτι» μας εξηγεί η Δίβαρη, καθώς έχει μπει στην σχολή προπονητών της ΕΙΟ για να κάνει σωστά και να εξελιχθεί πέραν από αθλήτρια και ως προπονήτρια σε αυτό που αγάπησε από τα εννέα της χρόνια.

Τί ήταν αυτό, όμως, που την ώθησε να γίνει «χταπόδι» σε μια προλυμπιακή χρονιά;

«Όταν γύρισα από τους Oλυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όλα άλλαξαν. Αυξήθηκαν οι απαιτήσεις για πρωταθλητισμό και οι αγώνες. Άλλαξα κατηγορία και ταυτόχρονα εκτοξεύτηκε το μπάτζετ στο… Θεό. Δεν ήταν εύκολο να το στηρίξουμε ως οικογένεια και αυτό στεναχώρησε τους δικούς μου ανθρώπους που δεν μπορούσαν να μου δώσουν ότι χρειάζεται για να κάνω φουλ προετοιμασία χωρίς οικονομικά εμπόδια. Έτσι, για να βγαίνουν τα έξοδα ασχολούμαι με τον αναπτυξιακό τομέα στον όμιλό μου, αλλά είμαι χαρούμενη γιατί μπορώ να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Στη ζωή δεν μπορείς να ασχολείσαι μόνο με ένα πράγμα, αλλά πολλά μαζί και πρέπει να τα συνδυάζεις ακόμη κι αν δεν βγαίνει κάτι όπως θες ή όπως προγραμματίζεις».

Μέσα σε 4 χρόνια, λοιπόν, άλλαξε ριζικά ο τρόπος με τον οποίο έβλεπε και αντιμετώπιζε την ολυμπιακή προετοιμασία, αφού τότε η πρόκριση ήταν… τα πάντα!

«Προ τετραετίας ένα χρόνο πριν την πρόκριση στο Τόκιο, όλα στρέφονταν γύρω από τους αγώνες. Η λογική έλεγε πως για να κάνεις καλά την προετοιμασία θα κάνεις μόνο αυτό και τίποτε άλλο, γιατί και ο ανταγωνισμός είναι υψηλός. Όλες οι ξένες αθλήτριες ασχολούνται μόνο με το γουίντσερφινγκ. Τώρα, πλέον, υπάρχει άλλος τρόπος σκέψης για εμένα. Για συγκεκριμένο χρόνο, θα αφοσιωθώ σε αυτό με στόχο να πετύχω.
Όταν πήγα στην Πορτογαλία για την πρόκριση, με είχε ακολουθήσει και η μητέρα μου. Στις πρώτες κούρσες δεν είχα πάει καλά και είχα πεισμώσει. Γύρισα τότε και είπα στην μητέρα μου πως αν δεν πάρω την πρόκριση δεν θα φύγουμε από εδώ!»