Μία ιδιαίτερη συνέντευξη στο «Today Show» της Αυστραλίας παραχώρησε ο Νόβακ Τζόκοβιτς, μετά την ολοκλήρωση της πορείας του στο Australian Open. Ο 36χρονος Σέρβος μίλησε για το δύσκολο παρελθόν, με πολέμους και εμπάργκο, αλλά και για ζητήματα της οικογένειάς του.

«Περάσαμε από δυο πολέμους και ένα εμπάργκο τεσσάρων ετών, από το 1992 μέχρι το 1996, στο οποίο οι Σέρβοι αθλητές δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό και να συμμετέχουν σε διεθνείς διοργανώσεις.

Ήταν πολύ δύσκολη περίοδος, και σίγουρα κάτι τέτοιο σε κάνει πιο δυνατό. Θα μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί διαφορετικά, αλλά εγώ πιστεύω πως ήταν γραφτό να παίξω τένις και να φτάσω σ’ αυτά τα σπουδαία επιτεύγματα»

Ήμουν 12 χρονών όταν μας βομβάρδιζαν ακατάπαυστα για δυόμιση μήνες μέρα-νύχτα. Ακόμα και τώρα μου έρχονται αυτές οι εικόνες, κυρίως όταν ακούω πυροτεχνήματα. Δεν είναι και τόσο ευχάριστο, υπάρχει τραύμα. Πιστεύω όμως ότι αυτές οι εμπειρίες μου έμαθαν να μην τα παρατάω ποτέ.

Έχουμε ένα ρητό στη Σερβία. Ότι μπορείς να σκοτώσεις κάποιον, δηλαδή το σώμα του, όμως δεν μπορείς να σκοτώσεις το πνεύμα του. Πραγματικά το πιστεύω αυτό. Στο τέλος της ημέρας πόσοι παίκτες στην ιστορία του τένις θα μπορούσαν να πετύχουν αυτά που πέτυχα;

Δεν το λέω αυτό για να με εκθειάσω, το λέω για να μου δώσω μια υπενθύμιση, να “τσιμπήσω” τον εαυτό μου και να δω που βρίσκομαι, τι έχω καταφέρει. Την ίδια στιγμή νιώθω και πως αυτό είναι ένα κεφάλαιο στη ζωή μου και θα έρθουν κι άλλα κεφάλαια».

Σχετικά με το πως διαχειρίζεται το θέμα της απουσίας του από το σπίτι, απάντησε: «Όχι και τόσο καλά για να είμαι ειλικρινής, μου γίνεται όλο και πιο δύσκολο με τον καιρό. Η Αυστραλία είναι μεγάλο ταξίδι, το μεγαλύτερο που έχουμε στη σεζόν.

Ο γιος μου είναι 9 ετών και η κόρη μου 6, και αλλάζουν κάθε μέρα. Της κόρης μου της βγήκε το πρώτο δόντι και δεν ήμουν εκεί, οπότε αυτό με στεναχώρησε. Στο τέλος όμως είναι όλα θέμα ισορροπίας».

Σχετικά με την αγαπημένη του στιγμή μέσα στη μέρα, είπε: «Οι πατεράδες θα πρέπει να παίζουν με τα παιδιά τους όλη την ώρα. Η αγαπημένη μου στιγμή της ημέρας είναι όταν μπορώ να έχω την προσοχή τους, όταν ζούμε όλοι στη στιγμή. Παίζουμε, εφευρίσκουμε πράγματα, είναι το καλύτερο».