Στο podcast του Τζέι Σέτι μίλησε ο Νικ Κύργιος, που αναφέρθηκε ξανά σε κάποιες σκοτεινές περιόδους της ζωής του. Ο 28χρονος Ελληνοαυστραλός τενίστας είπε χαρακτηριστικά πως στο τουρνουά του Ακαπούλκο σκεφτόταν να αυτοκτονήσει, ακριβώς 10 λεπτά πριν παίξει και κερδίσει τον τίτλο.

«Ήταν σε ένα τουρνουά στο Μεξικό, στο Ακαπούλκο, όπου σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω. Στεκόμουν στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου μου και το σκεφτόμουν πραγματικά. Η ομάδα μου μου είπε «πρέπει να παίξουμε σε 10 λεπτά».

Το επόμενο που θυμάμαι είναι να βγαίνω έξω στο κορτ, να παίζω εκπληκτικά και να κερδίζω το τουρνουά. Τότε όλος ο κόσμος σκεφτόταν πως αυτό περιμένανε από εμένα, ενώ εγώ βρισκόμουν στο χείλος του γκρεμού. Είναι τρομακτικό, γιατί κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε».

«Είναι δύσκολο για μένα, γιατί είμαι πολύ καιρό μακριά από το Tour. Δεν μου λείπει τόσο και αυτό με τρομάζει. Πάντα ήξερα ότι η ζωή έχει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και στο τένις πρέπει να ταξιδεύεις 7-8 συνεχόμενους μήνες το χρόνο. Μετά βίας βλέπω την οικογένειά μου και τους φίλους μου.

Αυτή τη σεζόν είχα τη δυνατότητα να περάσω περισσότερο χρόνο με τη σύντροφό μου, την οικογένειά μου και να κάνω όλα αυτά που μου έλειπαν. Η ζωή μου είναι απίστευτη τώρα, αλλά δεν παίζω τένις και αυτό μου λείπει λίγο, γιατί είναι το μόνο που ήξερα να κάνω από όταν ήμουν 7 ετών».

«Έπινα κάθε βράδυ. Ήταν ένας αυτό-προκαλούμενος πόνος. Είχα φίλους γύρω μου που μου έλεγαν ότι είναι πολύ κακό αυτό που κάνω και τους αγνοούσα. Μετά βρέθηκα να πηγαίνω σε ψυχιατρική πτέρυγα στο Λονδίνο, ενώ έπρεπε να παίξω με τον Ναδάλ την επόμενη μέρα.

Μου είχαν πει ότι έπρεπε να μείνω μέσα στην κλινική για 2 εβδομάδες, ώστε να επανεκτιμήσουν την κατάστασή μου. Και έπαιζα με τον Ναδάλ την επόμενη μέρα. Σκέφτηκα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω να το κάνω αυτό, έπρεπε με κάποιο τρόπο να αλλάξω τις συνήθειές μου.

Οπότε αυτοτραυματιζόμουν παντού. Έπρεπε να φορέσω ένα μανίκι στο Wimbledon και κανείς δεν ήξερε για αυτά τα προβλήματα. Ήταν δύσκολο. Κοιτάζω πίσω και δεν ξέρω πως βγήκα από αυτό».

Σχετικά με το πως ξεκίνησε το τένις, είπε: «Όταν ήμουν παιδί μισούσα το τένις. Ήμουν υπέρβαρος και η μητέρα μου έλεγε ότι έπρεπε να κάνω κάτι γι’ αυτό, να είμαι δραστήριος και να αθληθώ. Με πήγε στα τοπικά γήπεδα τένις και θυμάμαι ότι έκλαιγα όλη μέρα, το μισούσα. Δεν ήθελα να είμαι εκεί.

Του έδωσα μια ευκαιρία για μερικές εβδομάδες, οι εβδομάδες έγιναν μήνες και ένας προπονητής εκεί είπε ότι μαθαίνω πολύ γρήγορα. Αυτό ήταν το σημείο καμπής, γιατί από εκεί και πέρα οι γονείς μου θυσιάστηκαν για να μπορέσω να παίξω τένις, δεν είχαν τίποτα.

Ποτέ δεν πήρα το Tour στα σοβαρά, όπως για παράδειγμα οι Τζόκοβιτς, Ναδάλ και Φέντερερ. Απλά δεν ήταν ποτέ στο μυαλό μου. Και τότε ξαφνικά απλά συνέβη. Άλλαξε η ζωή μου. Είναι σα να έχω το σύνδρομο του μεγάλου απατεώνα!».

Για το ότι έπαιζε πάντα έχοντας τον ρόλο του «bad boy», είπε: «Το άθλημά μας είναι ένα προνομιακό άθλημα για τους λευκούς, οπότε ναι, βρέθηκα από την αρχή σε δύσκολη θέση. Εγώ ήμουν ένα έγχρωμο παιδί με αυτή την προσωπικότητα που έχω και συναισθηματικά φορτισμένο.

Γι’ αυτό και πάντα αναγκαζόμουν να παίζω ενάντια στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού, ενώ έπρεπε και να κερδίζω τους καλύτερους, κάτι που από μόνο του είναι πολύ δύσκολο. Νομίζω ότι και γι’ αυτό είμαι πιο εξαντλημένος συναισθηματικά από τον μέσο τενίστα. Τώρα αν βγει ένας νέος παίκτης πρέπει απλά να παίξει κόντρα σε όποιον βρίσκεται απέναντι, αλλά εγώ έπαιζα και ενάντια στα ΜΜΕ».

Τέλος, για το πως βλέπει το μέλλον του είπε: «Θέλω να παίξω για 1-2 χρόνια ακόμα. Δεν θα ήθελα να κάνω κι άλλη χειρουργική επέμβαση, οπότε νομίζω πως μπορώ να το κάνω για 1-2 χρόνια ακόμα. Είναι δύσκολο γιατί πηγαίνω στο γυμναστήριο, κάνω την αποθεραπεία μου και δεν είναι εύκολο.

Αυτές οι επεμβάσεις χρειάζονται χρόνο, δεν είναι απλές επεμβάσεις. Θα ήθελα να είμαι κάποιος σαν τον Νόβακ, που σχεδόν πάντα είναι υγιής, αλλά αυτό απαιτεί μήνες δύναμης, συνέπειας και επιμέλειας, για να επιστρέψω στο τένις και να παίξω ξανά σε υψηλό επίπεδο.

Δε θα ήθελα να επιστρέψω χωρίς να μπορώ να έχω αξιοπρεπή αποτελέσματα. Πριν τραυματιστώ διεκδικούσα Grand Slam, θέλω να επιστρέψω σε αυτό το επίπεδο, γι’ αυτό και μπορεί να πάρει λίγο περισσότερο καιρό».