Μίλησε για όλους και για όλα η νέα πρωταθλήτρια της Νέας Υόρκης, Κόκο Γκοφ, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου μετά τον τελικό του US Open, αναφερόμενη κυρίως στο επίτευγμά της, για τις προσδοκίες και την κριτική του κόσμου, για το πως τη δέχεται, αλλά και για το πότε άρχισε να συνειδητοποιεί ότι τα κατάφερε.

«Νιώθω πολύ χαρούμενη αυτή τη στιγμή. Είναι κάτι που έκανα για μένα και όχι για τον κόσμο. Δέχομαι κάθε κριτική, και θετική και αρνητική, και γνωρίζω καλά πως υπάρχει κόσμος που πρέπει να κάνει σίγαση τα σχόλια.

Εμένα όμως μου αρέσει να έρχομαι σε αντιπαράθεση, είμαι πολύ πεισματάρα. Αν μου πεις να κάνω κάτι, θα κάνω το αντίθετο. Μέχρι και 10 λεπτά πριν τον αγώνα διάβαζα σχόλια που έλεγαν ότι δεν θα κέρδιζα σήμερα. Αυτό ανάβει τη φλόγα μέσα μου».

«Νιώθω πως πέτυχα κάτι σπουδαίο, αλλά την ίδια στιγμή είμαι και συνηθισμένη να υπάρχει κόσμος με πολύ μεγάλες προσδοκίες για μένα, από τότε που ήμουν 15 χρονών. Τώρα προφανώς έχουν μπει όλα σε μια πιο μεγάλη κλίμακα, αλλά είμαι προετοιμασμένη γι’ αυτό, και ξέρω πως να διαχειριστώ τους ρυθμούς μου. Είναι μακρύς δρόμος».

«Στα 15 δεν είχα αναπτυχθεί ακόμα ως παίκτρια και ένιωθα πως ο κόσμος περίμενε από τότε να κερδίσω Grand Slam. Θυμάμαι στα 17 μου, μετά από μια ήττα, να βγαίνει ένα στατιστικό πως δεν πρόκειται να κερδίσω Slam πριν την ηλικία που το έκανε η Σερένα.

Κάτι τέτοια πράγματα με έκαναν να νομίζω πως υπάρχουν προθεσμίες που έπρεπε να προλάβω, και πως αν δεν τα καταφέρω, δεν θα έχω πια τη δυνατότητα να φτάσω σε μεγάλα επιτεύγματα. Είναι τρελό το πόσα πράγματα έπρεπε να ακούω και να διαβάζω για μένα».

Όσα είπε για την κριτική που δέχθηκε μετά το Wimbledon: «Θα έλεγα πως ήταν μετά την ήττα στο Wimbledon. Ο κόσμος άρχισε να λέει ότι ήδη είχα φτάσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων μου, πως είχα τελειώσει. Ο κόσμος νομίζει πως δεν βλέπω τα σχόλια, αλλά το κάνω. Ήξερα πως μετά από εκείνο το ματς είχα πολύ δουλειά να κάνω. Νομίζω πως όλα ξεκίνησαν στην Ουάσινγκτον. Εκεί είχα ξανά μεγάλη πίεση.

Στο παρελθόν έβλεπα τον εαυτό μου μόνο ως τενίστρια, οπότε θεωρούσα πως αν δεν τα πήγαινα καλά στο τένις, δεν θα είμαι καλή άνθρωπος. Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως ισχύει το αντίθετο. Χρησιμοποίησα το τένις μου για να δείξω ότι αξίζω ως άνθρωπος και όταν έχανα ένιωθα ότν δεν άξιζα. Οι γονείς μου συνεχώς μου θύμιζαν σ’ αυτό το ταξίδι ότι θα με αγαπούν ό,τι και αν συμβεί».

Τέλος, αναφέρθηκε στις στιγμές μετά την επικράτησή της: «Όταν τον αγκάλιασα δεν πρόλαβα καν να τον δω, αλλά τον άκουγα που έκλαιγε. Ήξερα πως η μητέρα μου θα έκλαιγε, είτε έχανα είτε κέρδιζα. Έλεγα όλη την ώρα στον εαυτό μου: “Θεέ μου, είναι πραγματικό όλο αυτό;’” Ένιωσα ότι ήταν πραγματικό όταν κάθισα πριν από την απονομή. Σχεδόν ξέχασα να δώσω το χέρι μου στη διαιτητή».