Η έξαρση του διαδικτύου και της τεχνολογίας έχει φέρει και αύξηση του online στοιχήματος και συνολικά την ενασχόληση με τα τυχερά παιχνίδια. Πολλοί θα νομίζουν ότι είναι χαρακτηριστικό των ημερών το συγκεκριμένο φαινόμενο, όμως υπάρχουν αποδείξεις ότι πρόκειται για μια συνήθεια που κρατά… αιώνες και έχει κάνει την εμφάνισή του από τα αρχαία χρόνια στην Ελλάδα.

Παιχνίδια όπως το σκάκι, το τάβλι, τα ζάρια, ακόμα και οι κυνοδρομίες, ο ιππόδρομος και πολλά που υπάρχουν στην καθημερινότητα μας, έχουν τις… ρίζες τους βαθιά πίσω, στην αρχαιότητα.

Όπως γνωρίζουμε άλλωστε, ο άνθρωπος είναι ένα ον που αρέσκεται να προκαλεί την τύχη του, να ανεβάζει τα επίπεδα της αδρεναλίνης στο αίμα του και να κυνηγά το κέρδος. Αυτό συνέβαινε από αρχαιοτάτων χρόνων, όταν ο τζόγος αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των Ελλήνων.

Δε μπορούμε να προσπεράσουμε το δεδομένο ότι η άνοδος της τεχνολογίας είχε ως συνέπεια την έκρηξη του διαδικτυακού στοιχήματος και των online τυχερών παιχνιδιών. Παρ’ όλα αυτά, όπως θα δούμε παρακάτω τα τυχερά παιχνίδια δεν είναι κάτι που δημιουργήθηκε πρόσφατα.

Οι αναφορές από την αρχαϊκή και την κλασική εποχή αποδεικνύουν ότι οι πρόγονοι μας εμφανίζονται ως εθισμένοι σε αυτά, ενώ υπήρχαν ειδικοί χώροι στους οποίους παίζονταν παιχνίδια όπως ζάρια, οι οποίοι και θεωρούνταν παράνομοι.

Στη λίστα των δημοφιλέστερων τυχερών παιχνιδιών που συναντάμε στα αρχαία χρόνια, είναι τα ζάρια. Το πιο γνωστό σημείο στο οποίο συγκεντρώνονταν οι κυβευτές όπως ονομάζοντας, ήταν καθώς φαίνεται το Ιερό της Αθηνάς Σκιράδος στην Ιερά Οδό.

Εύκολο σχετικά παιχνίδι, για το οποίο ήταν απαραίτητα τρία ζάρια. Εφευρέτης του συγκεκριμένου παιχνιδιού φέρεται πως είναι ο ομηρικός ήρωας Παλαμήδης, ο οποίος πιθανότητα ήταν αυτός που επινόησε και την ντάμα. Τις περισσότερες φορές στηνόταν πάνω σε μια κουβέρτα και αυτός που κουβαλούσε τα ζάρια γίνονταν δύσκολα αντιληπτός.

Οι κυβευτές χρησιμοποιούσαν ένα αγγείο το οποίο ονομαζόταν κήθιον, στο οποίο έβαζαν μέσα τα ζάρια και το κουνούσαν πριν τα ρίξουν. Δεν τα έριχναν ποτέ με το χέρι, ενώ πάντα προσπαθούσαν να πετύχουν τη «ριξιά της Αφροδίτης», καθώς σε περίπτωση που τύχαιναν τη «ριξιά του σκύλου», έχαναν τα λεφτά τους.