Ο Αλφέο Ζανέτε είχε αγωνιστεί πριν από 40 χρόνια στο 1o Μαραθώνιο της Αθήνας και φέτος, δήλωσε για δεύτερη φορά συμμετοχή για να γιορτάσει την επέτειο των 40 χρόνων από τον πρώτο αγώνα του.

Με αφορμή την επετειακή συμμετοχή του μοιράστηκε τις αναμνήσεις του από τον 1ο Μαραθώνιο της Αθήνας και τις συγκινήσεις που του προκάλεσε και για τον στόχο του στο φετινό Μαραθώνιο.

«Επέλεξα να τρέξω τον πρώτο μαραθώνιό μου στην Αθήνα και όχι σε κάποιο άλλο μέρος επειδή, όπως όλοι γνωρίζουν, αυτός ο μαραθώνιος είναι μοναδικός, ο Αυθεντικός όπως λέτε στην Ελλάδα. Η διοργάνωση δεν θα μπορούσε να επιλέξει καλύτερο ορισμό.

Είναι σαν να τρέχεις πίσω στον χρόνο στον θρύλο του Φειδιππίδη μετά τη νικηφόρα μάχη εναντίον των Περσών, σαν να βρίσκεσαι στις ρίζες της αρχαίας Ελλάδας που ήταν το λίκνο του πολιτισμού μας. Επίσης, είχα και προσωπικούς λόγους που επέλεξαν να τρέξω πριν από 40 χρόνια αυτόν τον Μαραθώνιο. Το μικρό μου όνομα έχει ελληνική προέλευση, αν και στην Ιταλία, όπου ζω δεν είναι διαδεδομένο. Ανάγεται στον μύθο της αιώνιας αγάπης του Αλφειού για την Αρετούσα.

Επιπλέον, το 1983 είναι το έτος γέννησης της κόρης μου που έχει και αυτή ελληνικό όνομα, τη λένε Ειρήνη», είπε αρχικά.

Ο κ. Αλφέο θυμάται μέχρι σήμερα ότι η αυξημένη θερμοκρασία, δυσκόλεψε πολύ την προσπάθεια των δρομέων και τόνισε ότι το μεγάλο προτέρημα του αγώνα είναι η αυξημένη δυσκολία του.

«Θυμάμαι ότι σε εκείνον τον αγώνα ο καιρός ήταν πολύ ζεστός (32-33 βαθμοί Κελσίου).

Επειδή, ήταν ο πρώτος Μαραθώνιος, οι συμμετέχοντες ήταν πολύ λιγότεροι από ό,τι είναι σήμερα. Δεν υπήρχαν οι Αφρικανοί δρομείς που πλέον κυριαρχούν στην παγκόσμια σκηνή. Λόγω του ζεστού καιρού, πολλοί δρομείς δεν ολοκλήρωσαν τον αγώνα αυτό.

Η διοργάνωση ήταν τέλεια. Οι Έλληνες μας υποστήριζαν με μεγάλο ενθουσιασμό κατά τη διάρκεια του αγώνα, μάς έδιναν νερό και μας ενθάρρυναν. Οι λέξεις “Μπράβο, μπράβο” ηχούν ακόμα στα αυτιά μου.

Συμφωνώ με όσους λένε ότι ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι δύσκολος. Υπάρχουν ανηφόρες και κατηφόρες που σου κόβουν τον ρυθμό και τα πόδια, αλλά ταυτόχρονα είναι μια μεγάλη πρόκληση για τους δρομείς. Αυτό είναι το προσόν και όχι το μειονέκτημα του Μαραθωνίου. Όσο πιο δύσκολος είναι ένας Μαραθώνιος, τόσο μεγαλύτερη είναι η ικανοποίηση όταν περνάς τη γραμμή του τερματισμού».

Είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράψω την τεράστια συγκίνηση που ένιωσα όταν έφτασα στο Παναθηναϊκό στάδιο. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι είχα δάκρυα στα μάτια μου. Μπορώ να φανταστώ ότι αντίστοιχο ήταν και το συναίσθημα των άλλων δρομέων που τερμάτισαν τον αγώνα.

Αυτή τη φορά η συγκίνηση θα είναι πολύ μεγαλύτερη επειδή δεν είναι εύκολο να τρέξω 42 χιλιόμετρα έπειτα από 40 χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο θα φορέσω ένα εξατομικευμένο μπλουζάκι με μια φωτογραφία μου τραβηγμένη κατά τη διάρκεια του Μαραθωνίου του 1983 με την επιγραφή: “40 χρόνια μετά: τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο”. Ας το ελπίσουμε.

Είναι τρομερό να σκέφτεσαι ότι έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε, 40 χρόνια που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί. Σχεδόν μια ολόκληρη ζωή, μια μακρά διαδρομή όπως ο μαραθώνιος. Κατά τη διάρκειά της η κοινωνία και ο τρόπος της ζωής μας έχουν αλλάξει βαθιά. Σήμερα, ζούμε σε έναν άλλο κόσμο. Από έναν πραγματικό κόσμο κάναμε μια μετάβαση σε έναν εικονικό κόσμο, φυλακισμένοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά όλα παραμένουν ίδια όταν συμμετέχουμε σε μια αθλητική διοργάνωση.

Ο αθλητισμός βοηθάει στο ν’ ανακαλύψει κάποιος μια διέξοδο στην καθημερινότητά του. Το Ολυμπιακό πνεύμα και οι αξίες του πρέπει να βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο της ζωής μας. Εννοώ τον σεβασμό, το πάθος, την αφοσίωση, την πειθαρχία. Αυτές είναι αιώνιες αξίες, το μάθημα που πρέπει να αντλήσουμε από το παρελθόν για να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές. Όταν αναφέρομαι στο μέλλον σκέφτομαι τα θαυμάσια εγγόνια μου Αντρέ, Λουίς και Ζοέλ».

Τέλος, είπε τα εξής: «Ο στόχος μου είναι να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία για να ευχαριστήσω εκείνους που υπήρξαν σημαντικοί για την καριέρα μου. Το σκεπτικό είναι ότι ποτέ δεν τρέχεις τον μαραθώνιο μόνος σου, αλλά η βοήθεια και η συνδρομή των άλλων δρομέων και του κοινού είναι καθοριστική για την απόδοση. Το ελληνικό κοινό ήταν υπέροχο μαζί μου».