Η Γκλόρια Πριβιλέτζιο ετοιμάζεται να κυνηγήσει τη διάκριση σε νέο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, στις 12 Νοεμβρίου, αλλά αυτή τη φορά θα ζήσει ακόμα πιο δυνατή εμπειρία. Στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο θα την περιμένει η κόρη της, αλλά και ολόκληρη η οικογένειά της.

Η νικήτρια της αυθεντικής διαδρομής του Μαραθωνίου το 2021 δέχεται συνεχώς ερωτήσεις για τον νέο της ρόλο ως μητέρα και το χαμόγελό της λάμπει. Ολοκληρωμένη, όπως τονίζει η ίδια πως είναι μετά τη γέννηση της κόρης της, θα μετάσχει σε έναν ακόμη μαραθώνιο, θα τρέξει την αυθεντική, δύσκολη διαδρομή και να περάσει την πιο ιστορική γραμμή τερματισμού του κόσμου. Εκεί, στις κερκίδες στο Παναθηναϊκό Στάδιο, θα δει την κόρη της.

Στην ιστοσελίδα του ο ΣΕΓΑΣ παρουσίασε σχετικό κομμάτι με δηλώσεις της Πριβιλέτζιο, η οποία μετά την εγκυμοσύνη, έχει τρέξει έναν μαραθώνιο μέσα στο 2023:

«Χαρούμενη νιώθω, έχω μια χαρά παραπάνω στο σπίτι μου και ξέρεις οι προπονήσεις βγαίνουν πιο ωραία. Είχα δοκιμάσει μία φορά να βγούμε με το μωρό στο καρότσι για τρέξιμο αλλά η Ελλάδα δεν έχει δρόμους γι’ αυτό. Πειραματίστηκα εκεί στη γειτονιά αλλά δεν γίνεται να το κάνεις αυτό αν είσαι επαγγελματίας αθλητής.

Κατάφερα να επιστρέψω με πάρα πολύ ιδρώτα, κόπο, θέληση και κίνητρο, ευτυχώς το καταφέραμε. Επίτηδες θελήσαμε, με τον προπονητή μου Γιάννη Περήφανο, λίγο να με πιέσω τότε μετά την εγκυμοσύνη ώστε τώρα που χρειάζεται να είμαι έτοιμη. Δηλαδή δεν θέλησα να μπω σε αγώνες όταν θα είμαι τέλεια, είπαμε να περάσω και το στάδιο που θα είμαι στο demi.

Έχω ξεκινήσει διπλές προπονήσεις από την αρχή, εκεί πριν τον μαραθώνιο της Πράγας αν και είναι δύσκολο να αποδώσεις όπως θες, δηλαδή πας λίγο πιο χαλαρά μέχρι το σώμα να ξυπνήσει και να πας όπως θες. Έχω ξεκινήσει τις προπονήσεις όπως πριν, ακριβώς τα ίδια με πριν σε όγκο και ένταση και τους τελευταίους τρεις μήνες και οι χρόνοι μου πλησιάζουν ή και κάποιοι είναι καλύτεροι, άλλοι βέβαια είναι χειρότεροι. Παίζω στα επίπεδα που έπαιζα παλιά.

«Και άγχος και ανυπομονησία»

Ξεκινάει το άγχος τώρα, και άγχος και ανυπομονησία βέβαια. Είμαι χαρούμενη που τελικά τα κατάφερα και βγήκαν ορισμένα πράγματα όπως τα ήθελα. Τώρα το μόνο που μένει είναι να προσέξω λίγο το σώμα μου, την υγεία μου, να είναι όλα τέλεια για τη μέρα του αγώνα που εύχομαι να έχει έναν καλό καιρό για να αποδώσουμε.

Δεν μου αρέσει να λέω μεγάλα λόγια, δεν μου αρέσουν οι μεγάλες δηλώσεις. Καλά είμαι, καλά φαίνονται τα αποτελέσματά μου και οι επιδόσεις μου όμως τα πάντα κρίνονται στον αγώνα. Θέλω να είμαι αισιόδοξη.

Έχω στόχο την καλύτερη Γκλόρια. Κυνηγάω τον εαυτό μου και θέλω να βγάλω το καλό μου πρόσωπο. Δεν το κοιτάζω έτσι, επειδή έχω κάνει ένα παιδί δηλαδή… Τι σημαίνει; Είμαι πολύ καλά και ίσα ίσα μου δίνει πιο πολλή χαρά που έχω κάνει το παιδί, είμαι πολύ ολοκληρωμένη και χωρίς άγχος πια για το ότι μεγαλώνω και πρέπει να κάνω ένα παιδί.

Αν έχεις φερθεί καλά στο σώμα σου και πρόσεχες στην εγκυμοσύνη, δεν πήρες βάρος και έκανες άσκηση μέχρι το τέλος και μετά το έπιασε σωστά, δεν έκανες υπερβολές γιατί συμβαίνει κι αυτό και υπάρχουν μετά τραυματισμοί, το σώμα θυμάται. Δεν μπορεί να ήσουν τόσα χρόνια σε ένα επίπεδο και μετά να μην το βρεις, εδώ από τραυματισμούς μένουν έξω πολλούς μήνες. Δεν διαφέρει τόσο πολύ.

Εκεί που πάω να αγχωθώ σε έναν αγώνα, μην δεν τα καταφέρω ή έχω κακό αποτέλεσμα, σκέφτομαι μετά πως το σημαντικό το έχω στην καθημερινότητά μου, έχω την οικογένειά μου, έχω χτίσει κάτι όμορφο οπότε και κάτι κακό να συμβεί θα το αντιμετωπίσουμε. Βλέπω πια τι πραγματικά αξίζει και δεν δίνω σημασία σε μία αναποδιά, ενώ παλιά μπορεί να το έβλεπα πολύ πιο στενόμυαλα».

«Θα έχω γκρουπ στον Καλλιμάρμαρο και σίγουρα την κόρη μου»

 Η φωνή της γλυκαίνει ακόμη περισσότερο όταν λέει πως θα τη βοηθήσει πάρα πολύ που θα περιμένει να δει την κόρη της στο τέλος των 42.195 χιλιομέτρων:

«Θα έχω γκρουπ στο Καλλιμάρμαρο! Θα έχω τη νονά, τον άνδρα μου, κάποια γιαγιά αλλά σίγουρα θα είναι η μικρή. Πέρυσι ήμουν εγώ μαζί της στην κερκίδα και περιμέναμε τον άνδρα μου, που έτρεξε εκείνος μαραθώνιο. Φέτος θα τρέξω εγώ, μάλλον θα το κάνουμε εναλλάξ. Αφού της το μαθαίνουμε κιόλας τώρα, έχουμε μία φωτογραφία που τερματίζω σε αγώνα και η μικρή βρίσκεται τώρα στην ηλικία που μαθαίνει να δείχνει με το χεράκι οπότε όταν τη ρωτάμε που είναι η μαμά, δείχνει τη φωτογραφία. Δεν καταλαβαίνει ακριβώς τώρα αλλά παίρνει από την ατμόσφαιρα.

Πιο πολύ εγώ, όμως, που θα περιμένω να τη δω εκεί στον τερματισμό… Πιστεύω θα είναι μαγικό αυτό, θα με μπουστάρει πάρα πολύ».

Η εμπειρία της Πριβιλέτζιο θα είναι ένα από τα σημαντικά της εργαλεία σε αυτή την κούρσα καθώς η διαδρομή της Αθήνας φημίζεται για τη δυσκολία της:

«Η τελευταία φορά που είχα τρέξει τη διαδρομή, είχα πάει καλά και με καλή στρατηγική και μου είχε μείνει καλή ανάμνηση. Βέβαια, ήμουν και τυχερή γιατί είχε φανταστικό καιρό. Δεν με τρομάζει τόσο πολύ δηλαδή γιατί έχει τύχει να την τρέξω και σωστά τη διαδρομή. Δηλαδή με μία καλή διαχείριση, γιατί έχω τρέξει και σε ανηφόρες και παντού, νομίζω δεν θα τη φοβηθώ. Πιο πολύ θα την προσεγγίσω με πείσμα και επιμονή, να βγει και να πετύχω τον χρόνο που θέλω.

Σίγουρα σε τρομάζει αλλά είναι και μία πρόκληση. Όταν έχεις μία θετική μνήμη και ανάμνηση το αντιμετωπίζεις πιο καλά ενώ την προηγούμενη φορά είχα να τρέξω πέντε χρόνια πριν και αυτό με φόβιζε, ήμουν μαγκωμένη στην αρχή και κρατήθηκα λίγο παραπάνω από αυτό που θα μπορούσα. Βέβαια τώρα δεν θέλω να υπερβάλω, είναι κάποια λεπτά όρια. Από τη μία δεν φοβάμαι τόσο αλλά δεν πρέπει και να το παρακάνω, πρέπει να βρω τη χρυσή τομή».

Βέβαια, η δυσκολία της διαδρομής και ο μεγάλος κόπος που καταβάλει κανείς για να μπορέσει να την ολοκληρώσει, ξεχνιούνται με την είσοδο στο γεμάτο κόσμο Παναθηναϊκό Στάδιο:

«Είναι ωραίο όπως το κάνουν, που αγκαλιάζουν όλους τους αθλητές, τους εμψυχώνουν που ακούω δηλαδή το όνομά μου από Έλληνες αθλητές και τον κόσμο. Ειδικά τα τελευταία χιλιόμετρα νιώθεις ότι δεν τρέχεις, σε πάει ο κόσμος, σε σπρώχνει και ειδικά αν είσαι καλά. Όταν μπαίνεις στο Καλλιμάρμαρο, όσο κι αν υπέφερες ή κάτι να συνέβη, λες «Άξιζε». Κάτι μαγικό έχει, είναι το vibe. Είναι το ελληνικό, το δικό μας, η ιστορία του μαραθωνίου αλλά κι εμείς το διατηρούμε κάθε χρόνο, να το γιορτάζουμε και να του δίνουν τη σημαντικότητα που πρέπει και κάθε χρόνο και καλύτερα.

Ακόμη και πίσω ο κόσμος εμάς τους αθλητές μας λέει συγχαρητήρια, μας χειροκροτούν όσο τρέχουμε εκεί δίπλα τους και νιώθεις σπίτι σου. Και έξω είναι ωραία αλλά εδώ είναι αλλιώς, γνωριζόμαστε, θα ακούσει το όνομά σου, θα δεις κάποιον συναθλητή σου, είναι αλλιώς. Τρέχεις στο σπίτι σου και αυτό σου δίνει μεγάλη αδρεναλίνη. Κάποια στιγμή, βέβαια, μένεις μόνη σου».

Πέρα από τη μεγάλη ψυχική δύναμη αλλά και την άκρως απαραίτητη, σκληρή σωματική προετοιμασία που απαιτεί ένας μαραθώνιος, τεράστιο ρόλο παίζει και η πνευματική προετοιμασία καθώς σε έναν δρόμο 42 χιλιομέτρων θα ήταν απίθανο αν κάποια στιγμή δεν έρχονταν και μη θετικές σκέψεις. Η 35χρονη δρομέας εξηγεί πως η ίδια συμβουλεύεται και αθλητικό ψυχολόγο ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει:

«Απομονώνεσαι στις σκέψεις αλλά πρέπει να μην φρικάρεις και να το δεις ωραία. Καθόλου εύκολο δεν είναι αυτό. Είναι θέμα διαχείρισης, όσο μεγαλύτερο είναι το λάθος στρατηγικής που έχεις κάνει τόσο μεγαλύτερη είναι η φρίκη αλλά αν είναι πιο μικρό, να μπορείς να το σώσεις, μπορείς να ηρεμήσεις για δύο χιλιόμετρα ας πούμε και να το προσεγγίσεις ξανά πιο μετά. Αν πας πολύ γρήγορα μετά θολώνεις, δεν βλέπεις μπροστά σου ούτε κόσμο, ούτε χειροκρότημα, πας μηχανικά. Μου έχουν τύχει όλα, έχω τρέξει νομίζω 15 μαραθωνίους τώρα. Σκέφτομαι όλα τα λάθη μου και προσπαθώ να τρέξω με τη σωστότερη στρατηγική αλλά ακόμα και ο Κιπτσόγκε όταν έκανε το 1:59 δεν γίνεται να μη φρίκαρε ούτε ένα δευτερόλεπτο. Το διώχνεις όμως, μιλάς με τον εαυτό σου, μπορεί να κόψεις λίγο, να ενυδατωθείς και προσπαθείς να το λογικέψεις. Μιλάς με τον εαυτό σου, σαν τους τρελούς. Θέλει αυτοσυγκράτηση και να δίνεις δύναμη».

«Εγώ πηγαίνω και σε αθλητικό ψυχολόγο, που με βοηθάει γιατί κι εγώ έχω κάνει λάθη και όλα αυτά θέλουν δουλίτσα. Και στην προπόνηση και στη σύγκριση με τους άλλους, αν απογοητευτείς, μέσα στον αγώνα, στον ανταγωνισμό γιατί και αυτά είναι πολύ δύσκολα κομμάτια. Αν δεν τα έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου και στην προπόνηση δεν βγαίνουν. Ο μαραθώνιος θέλει πολλά πράγματα».

Η αναφορά στον θρυλικό Έλιουντ Κιπτσόγκε, σχεδόν ασυναίσθητα μας οδηγεί στη σκέψη των τεράστιων επιδόσεων που έχουν καταγραφεί τελευταία στον μαραθώνιο όπως αυτή στις γυναίκες, όταν η Τίγκιστ Ασέφα έτρεξε το ασύλληπτο 2:11.53. Η Γκλόρια Πριβιλέτζιο εξηγεί πως

τέτοιοι χρόνοι σε συνδυασμό με το κυνήγι του θεάματος, έχουν κάνει την υπόθεση Ολυμπιακή πρόκριση φοβερά δύσκολη:

«Θεωρώ πια πως κυνηγάμε το θέαμα και χάνουμε το καλό του αθλητισμού, το ευ αγωνίζεσθαι και τα λοιπά. Δεν μου αρέσει. Γι’ αυτό τον λόγο, τα όρια των Ολυμπιακών έχουν κατέβει τόσο πολύ που πια κι εγώ δεν μπορώ να τα πιάσω ενώ ήμουν σε ένα πολύ καλό επίπεδο. Δηλαδή παρασύρει αυτό αθλητές που προσπαθούμε να αγωνιστούμε κανονικά και τελικά δεν τα καταφέρνουμε γιατί ο αθλητισμός είναι για πολύ λίγους, γι’ αυτούς τους λόγους που υπονοώ. Οι Ολυμπιακοί πια είναι σαν Diamond League, για το θέαμα μόνο και για την τηλεόραση ενώ κάποτε ήταν μια γιορτή που, ναι μεν έπρεπε να είσαι σε ένα επίπεδο αλλά, θεωρώ πως οι καλύτεροι στη χώρα είχαν το δικαίωμα να πρωταγωνιστήσουν και να πάρουν μέρος. Τώρα φαντάζει όνειρο μακρινό για πάρα πολλούς.

Το 2:29 μου φαινόταν πολύ δύσκολο αλλά έλεγα ότι ποτέ δεν ξέρεις, τώρα όμως το έχω βγάλει από το μυαλό μου εντελώς αν και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Ήταν ένα πολύ μεγάλο μου όνειρο και ενώ ήμουν κοντά, με βάση παλιότερα όρια ήμουν μέσα, τώρα… ούτε απ’ έξω».

Με τους Ολυμπιακούς να βγαίνουν από το πλάνο, ο βιοπορισμός για έναν Έλληνα πρωταθλητή στίβου αλλά και οποιουδήποτε αθλητή (κυρίως) ατομικού αθλήματος στη χώρα. Αν, μάλιστα, προηγηθεί και το διάλειμμα λόγω εγκυμοσύνης τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα όπως εξηγεί η Πριβιλέτζιο, η οποία μάλιστα πέρα από τις προπονήσεις της εργάζεται και ως φυσικοθεραπεύτρια:

«Πριν από την εγκυμοσύνη είχα τη στήριξη μιας πολύ καλής εταιρείας όμως αφού ξεκίνησα, μετά τη γέννα, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ και λίγο ένιωσα τον ρατσισμό ας πούμε με την εγκυμοσύνη. Έψαχνα σαν τρελή κάποια στήριξη και έτσι η Motor Oil με εμπιστεύτηκε και με στήριξε, οπότε με βοηθούν να καλύψω κάποια έξοδα για ταξίδια στο εξωτερικό τα οποία τα βάζουμε από την τσέπη μας αν δεν έχουμε στήριξη, όπως με βοηθάει και ο σύλλογός μου. Είναι μικρές οι βοήθειες, δεν μπορείς να επιβιώσεις νομίζω και συνήθως κάνουν και κάτι ακόμη οι αθλητές, όπως εγώ που δουλεύω part time φυσικοθεραπεύτρια. Νομίζω δεν μπορείς να ασχολείσαι με τον πρωταθλητισμό μόνο και να μην δουλεύεις, ίσως μόνο σε πολύ υψηλό επίπεδο και με… κυνήγι. Στην Ελλάδα δεν το έχουμε πολύ αυτό, να στηρίζουμε τους αθλητές…

Μεγάλο παράδειγμα είναι η Αντιγόνη η Ντρισμπιώτη, που τόσα χρόνια έκανε την προσπάθειά της και πήγαινε καλά και δεν την ήξερε κανείς. Ο καθένας μας κάνει αρκετές ώρες προπόνηση την ημέρα και μετά περνάς ακόμη περισσότερες ώρες κουρασμένος. Ένας αθλητής όμως δεν μπορεί να ξεκινήσει και κατευθείαν να πρωταγωνιστήσει στο παγκόσμιο, δηλαδή… και οι γονείς πόσο να βοηθήσουν»;

Στις 12 Νοεμβρίου θα γιορτάσει μαζί με χιλιάδες κόσμου τη μεγάλη γιορτή του μαραθωνίου και έπειτα θα θέσει τους νέους στόχους της για τη συνέχεια, έχοντας πάντα το μυαλό της στο να φορέσει το εθνόσημο:

«Έχω βάλει στόχο 2-3 μαραθωνίους, να τρέξω όσο καλύτερα γίνεται. Κυνηγάω τα ρεκόρ της χώρας μου και αν αυτά με οδηγήσουν σε κάποια διοργάνωση, να εκπροσωπήσω την Εθνική δηλαδή σε ένα Ευρωπαϊκό, θα με χαροποιήσει πάρα πολύ. Ξέρω πως ακόμη και αυτό είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο».