Να τα πούμε νέτα σκέτα, σε όλους. Κυρίως στους διάφορους “ειδήμονες” που άρχισαν να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, για το τι έγινε και χάθηκε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα πόλο της Φουκουόκα, χωρίς να εξαιρούμε τους εαυτούς μας… Και αντί να πανηγυρίζουμε για τη νέα τεράστια διάκριση της κορυφαίας ελληνικής ομάδας όλων των εποχών, καθόμαστε και “κλαίμε”:

Αν δεν είχε βγει ο ίδιος ο ομοσπονδιακός προπονητής Θοδωρής Βλάχος, πάνω στη φόρτισή του, μετά την ήττα στα πέναλτι, να ζητήσει συγγνώμη από τους παίκτες του -και να μιλήσει για παραδοχή λάθους στην εξέλιξη της τελευταίας φάσης και το τάιμ άουτ που ζήτησε, ενώ η Εθνική έφευγε στην κόντρα με παραπάνω-, κανείς τώρα δεν θα είχε πάρει χαμπάρι. Και οι “ειδικοί” θα έψαχναν αλλού τα αίτια της ήττας.

Στην ατυχία, στα χαμένα πέναλτι, στον παίκτη παραπάνω και δεν ξέρω εγώ που αλλού. Κι αμφιβάλω αν κάποιοι ήξεραν γιατί ήθελε να πάρει τάιμ άουτ ο προπονητής και γιατί τελικά είπε ότι έκανε λάθος που το πήρε. Και γιατί τελικά στοίχισε…

Διότι, αν τα ξέρουν, τότε θα πρέπει να πρόσεξαν πως κατά τη διάρκεια του συγκλονιστικού τελικού έγιναν δεκάδες φάσεις με χαμένες ευκαιρίες εκατέρωθεν και στον παίκτη παραπάνω, μία εξ ’ αυτών, για παράδειγμα, το τετ α τετ του Κώστα Κάκαρη στην εκπνοή της κανονικής διάρκειας του αγώνα (μέχρι και ο σχολιαστής της τηλεοπτικής μετάδοσης της ΕΡΤ Γιάννης Αναγνωστόπουλος είπε αρχικά γκολ, αφού όλοι έτσι νομίζαμε), που θα μας έδινε τη νίκη.

Επίσης, ποιος μου εγγυάται εμένα ότι, αν τελικά δεν έπαιρνε ο προπονητής τάιμ άουτ και εξελισσόταν η κόντρα, θα πετυχαίναμε το νικητήριο γκολ και δεν θα το απέτρεπαν οι, για όλα ικανοί (και αυτό φάνηκε), Μαγυάροι;

Ο Βλάχος και οι παίκτες του, λοιπόν, έχουν κάθε δικαίωμα να είναι σκασμένοι και να λένε ό,τι θέλουν και να στενοχωριούνται όσο θέλουν, γιατί έχουν δουλέψει σκληρά και άξιζαν το πιο ψηλό σκαλί του βάθρου. Εμείς, εσείς, οι υπόλοιποι ειδικοί, όχι. Δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίσει η συγκλονιστική συγγνώμη – παραδοχή του Βλάχου από την ουσία και το μεγαλείο του πράγματος:

Η Εθνική Ελλάδας πόλο των Ανδρών είναι το κορυφαίο συγκρότημα όλων των εποχών στον ελληνικό αθλητισμό, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Ομάδα – μοντέλο. Εκτός από αυτό το ιστορικό ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Φουκουόκα, που στις λεπτομέρειες δεν έγινε χρυσό, βρίσκεται στο παγκόσμιο βάθρο συνεχώς τα τελευταία τρία χρόνια, έχει κατακτήσει ασημένιο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, έχει τρία χάλκινα σε παγκόσμια πρωταθλήματα στην ιστορία της και άλλες άπειρες διακρίσεις. Συν το ότι εξασφάλισε από νωρίς τη συμμετοχή της Ολυμπιακούς Αγώνες (για 17η φορά και 12η σερί, ένα άπιαστο ρεκόρ). Και είναι βέβαιο πως έχει και λαμπρό μέλλον. Κι είναι πολύ πιθανό η κορυφή να έρθει μέσα στο 2024 (Ευρωπαϊκό στη Νετάνια, Παγκόσμιο στη Ντόχα, Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι).

Στον τελικό της Φουκουόκα, αυτή η ομάδα πήγε αποφασισμένη περισσότερο από ποτέ, προετοιμασμένη μετά από σκληρή δουλειά και έχοντας κερδίσει όλους τους αγώνες της στο τουρνουά. Κοντραρίστηκε, όμως, με τους Ούγγρους, μια επίσης πανίσχυρη ομάδα, με τρομερή παράδοση στο άθλημα, που ήθελε επίσης όσο τίποτα άλλο να ξαναβρεθεί στην κορυφή. Είχε ως όπλο τα φαρμακερά μακρινά σουτ, αλλά και αρκετά τρωτά. Γι αυτό το ματς έμοιαζε να είναι μεταξύ ισάξιων και κρίθηκε στη “ρώσικη ρουλέτα”.

Όμως, σύμφωνα με το ρηθέν ενός (πραγματικού) ειδικού του αθλήματος, στην εκτίμησή του πριν από τον αγώνα, που έκανε και… ρίμα: «Το νου σας, λεβέντες, εμείς είμαστε το φαβορί, αλλά αυτοί είναι τυχεροί και πονηροί…».

Κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα. Είδατε, για παράδειγμα, πόσο έξω βγήκε από την εστία του ο Ούγγρος τερματοφύλακας για να πιάσει το τελευταίο πέναλτι του Παπαναστασίου; Σχεδόν αγκάλιασε τον Έλληνα εκτελεστή…