Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 60 χρόνια από μια από τις πιο θεαματικές επιτυχίες στην ιστορία του διεθνούς μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Με τον Ιρλανδό Patrick “Paddy” Hopkirk στο τιμόνι, το Mini Cooper S ήρθε πρώτο στη γενική κατάταξη στο Ράλι Μόντε Κάρλο.

Ευτυχία; Σύμπτωση; Τύχη; Μάλλον όχι, γιατί ακολούθησαν άλλες δύο νίκες στο Ράλι Μόντε Κάρλο και πολλές ακόμα επιτυχίες μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ανατρέχοντας στο παρελθόν, συντελεστές αυτής της επιτυχίας ήταν η σύγχρονη τεχνολογία, οι κορυφαίοι οδηγοί και τα νέα πρότυπα logistics.

Ζυγίζοντας μόλις 650 κιλά, η αναλογία ισχύος/βάρους ήταν αρκετά αποδεκτή με δεδομένη την όχι και τόσο υψηλή ισχύ των 55 ίππων ενός Rallye Mini της εποχής εκείνης. Αυτή η κατασκευή έμελλε να γίνει η απαρχή της περίφημης go-kart αίσθησης των αυτοκινήτων της εταιρείας.

Τον Μάιο του 1962, το κλασικό Mini μπήκε για πρώτη φορά στη λίστα των νικητών ενός διεθνούς αγώνα ράλι. Στο International Tulip Rally, που περιελάμβανε μια μετ’ επιστροφής διαδρομή από τον ολλανδικό δήμο Noordwijk μέχρι τη γαλλική Ριβιέρα, η Pat Moss, αδελφή του τέσσερις φορές αντιπρωταθλητή κόσμου και 16 φορές νικητή σε Grand Prix, Stirling Moss, κατάφερε να πετύχει με το κλασικό Mini Cooper τον ταχύτερο χρόνο.

Επίσης, το 1962, ο αγωνιστικός διευθυντής της BMC, Stuart Turner, υπέγραψε συμβόλαιο με δύο μεγάλα ταλέντα από την Σκανδιναβία, τους Timo Mäkinen και Rauno Aaltonen, μαζί με τον Ιρλανδό Paddy Hopkirk. Οι Φιλανδοί ειδικοί στον πάγο και δεξιοτέχνες στο φρενάρισμα με το αριστερό πόδι μοιράζονταν την ίδια αγάπη για την έντονη επιτάχυνση – αλλά μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα ήταν τελείως διαφορετικοί. Στον Mäkinen δεν άρεσαν τα πολλά λόγια και έμεινε στην ιστορία ως ο ιπτάμενος Φιλανδός. Ο Aaltonen μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες και ασχολήθηκε με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό με επιστημονική σχολαστικότητα, γεγονός που του χάρισε αργότερα τον τίτλο του καθηγητή των ράλι.

Από τότε, το Mini είχε υψηλούς στόχους. Όσο ανέλπιδο κι αν φαίνεται ένα εγχείρημα, η Mini αντιμετώπιζε πάντα τον ανταγωνισμό σε όλη τη διάρκεια της μακράς ιστορίας της. Η έξυπνη βασική φιλοσοφία του οχήματος και οι τρεις κορυφαίοι οδηγοί ήταν σημαντικοί πυλώνες της επιτυχίας. Ακριβώς όπως και τα επαγγελματικά logistics που ανέπτυξε o Turner, ο οποίος έθεσε νέα πρότυπα όσον αφορά την οργάνωση των σέρβις στους αγώνες. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος επικεφαλής ομάδας που έστειλε κατασκόπους στις ειδικές διαδρομές. Ο John Cooper συνέχισε να βελτιστοποιεί την χωρητικότητα του θαλάμου καύσης, με αποτέλεσμα την αύξηση του κυβισμού στα 1071 κ.εκ. για τις ανάγκες της κατηγορίας 1100 και την άνοδο της απόδοσής του στους 90 ίππους στο μοντέλο που τώρα ονομάζεται Mini Cooper S.

Παρεμπιπτόντως, το Mini Cooper S ήταν παρόμοιο οπτικά με ένα συνηθισμένο Mini που μπορούσες να συναντήσεις στο δρόμο. Χωρίς σπορ πίσω πόρτα, ούτε και στροφόμετρο, παρά μόνο με ένα λεπτό πλαστικό τιμόνι και λιτά καθίσματα χωρίς πλευρική στήριξη. Ένα ράφι είχε πάρει τη θέση του ταμπλό, ενώ εξωτερικά ξεχώριζαν μόνο οι γάντζοι. Χάρη στον φειδωλό εξοπλισμό, επρόκειτο για ένα αυτοκίνητο με μικρό αποτύπωμα και βέλτιστη αξιοποίηση χώρου. Εν ολίγοις: ένα τολμηρά απλό αυτοκίνητο.