Δύο ταξίδια, ο γύρος του κόσμου ανατολικά το 1982 και δυτικά το 1992, χιλιάδες μίλια στην θάλασσα, κίνδυνος και κουράγιο και κάπως έτσι ο Γιώργος Γκρίτσης γίνεται «ωκεανοπόρος». Από την βεράντα του στην Πάρο, αγναντεύοντας τη γαλάζια θάλασσα ο πολύπειρος ιστιοπλόος μίλησε στο Apexsports.gr για τα δύο ταξίδια του και την εξέλιξη της τεχνολογίας στο άθλημά του, αλλά και τι θεωρεί… “ληστεία” των φορολογούμενων.

Το πρώτο εγχείρημα του άρχισε το 1982 και διήρκησε 85 μέρες με το σκάφος «Ιάσων» και το 2ο το 1992 και ολοκληρώθηκε το 1997 μετά από 5 χρόνια με την «Καλλίπυγο» γιατί πολύ απλά «ήταν πολύ μεγαλύτερη η διαδρομή γιατί αντί για το κανάλι του Σουέζ και του Παναμά περάσαμε το Ακρωτήριο Χολ και της Καλής Ελπίδας και μείναμε περισσότερο καιρό» όπως μας είπε ο κ.Γκρίτσης.

Το ταξίδι του 1982 με τον Ιάσωνα πως ξεκίνησε;

Ήταν ένα παιδικό όνειρο και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να το πραγματοποιήσω, ήμουν τυχερός γιατί βρήκα και μια φίλη την Γερμανία  γερμανίδα ιστιοπλόο Αννα Μαρία Μπίρντμαν που ήταν επίσης τρελαμένη με την ιστιοπλοΐα… Για να κάνεις κάτι τέτοιο πρέπει να ταιριάζεις με τον άλλο, αλλιώς δεν γίνεται.

Καταστρώσατε σχέδιο πλεύσης, με χρονοδιαγράμματα ή απλά πάμε και βλέπουμε;

Δεν πηγαίναμε κουτουρού. Είχαμε σχεδιάσει κάθε διαδρομή να την κάνουμε στη σωστή εποχή. Δεν θα μπορούσαμε να περάσουμε κάποιες περιοχές με ακραίες καιρικές συνθήκες. Για παράδειγμα για να περάσεις από την Γη του Πυρός και το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδος θέλει ειδική προσοχή και χρονοδιάγραμμα.

Ποιες οι δυσκολίες της εποχής; Δεδομένου ότι τότε δεν ήταν διαδομένα τα GPS και άλλα τεχνολογικά επιτεύγματα που τώρα τα θεωρούμε δεδομένα…

Τότε όντως δεν υπήρχε gps, αλλά υπήρχε ενημέρωση και βιβλία που χρησιμοποιούνται από το τέλος του 19ου αιώνα. Υπάρχουν καταγεγραμμένες διαδρομές αλλά και συμβουλές για κάθε διαδρομή από το α’ στο β’ σημείο, πότε να τις κάνεις και με ποιες συνθήκες. Τα μελετήσαμε όλα αυτά όσο φτιάχναμε το τελευταίο ταξίδι.

Το όνομα κάθε σκάφους; Ειδικά το δεύτερο έχει ένα θελκτικό όνομα…

Η «Καλλίπυγος», που βγαίνει από την Αφροδίτη Καλλίπυγο της Κνίδου (η Αφροδίτη με τα ωραία οπίσθια) το οποίο είναι αρχαίο ελληνικό άγαλμα (σ.σ. και το τολμηρότερο της αρχαιότητας). Το ονόμασα έτσι γιατί το πίσω μέρος του σκάφους είναι πιο φαρδύ και του ταίριαξε. Το 1ο σκάφος ονομαζόταν Ιάσωνας.

Η επαφή σας με τα μέρη που επισκεφθήκατε πόσο διέφερε σε σχέση με ένα τουριστικό ταξίδι;

Με το σκάφος πας από μέρη άγνωστα, συναντάς απευθείας ψαράδες, χωριουδάκια, έχεις τελείως διαφορετική προσέγγιση και επαφή με τον κόσμο εκεί. Αναγκάζεσαι να γίνεις ένα με το περιβάλλον και με τον κόσμο που ζει εκεί. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το κάνει κάποιος με ποδήλατο ή μηχανή, έτσι είναι πιο άμεση η επαφή. Είσαι σε βάφτιση με το περιβάλλον την θάλασσα, τον ωκεανό, την πανίδα του τόπου και τους ανθρώπους.

Ποιές στιγμές ή εμπειρίες ξεχωρίζετε από τα δύο ταξίδια σας;

Στο πρώτο ταξίδι είναι το πέρασμα του Βόρειου Ειρηνικού γιατί μείναμε 54 συνεχόμενες μέρες στη θάλασσα, βλέποντας μόνο ουρανό και θάλασσα και αρκετές μέρες με ομίχλη. Δεν ήταν ότι πιο εύκολο και επίσης η επιστροφή ήταν από τις Μπαχάμες στην Ευρώπη με κακές καιρικές συνθήκες, είχε ένα μεγάλο επίπεδο ταλαιπωρίας. 

Είχατε περιθώρια να δείτε τα μέρη που σας άρεσαν και να μείνετε λίγο περισσότερο αν θέλατε κάπου;

Όχι, αλλιώς θα χάλαγε όλο το πρόγραμμα, αν είσαι σε τροπικές περιοχές για παράδειγμα και πλησιάζει η περίοδος των τυφώνων, απομακρύνεσαι. Κοιτάς να μείνεις σε ένα μέρος όταν είναι σωστός ο καιρός. Αν το καθυστερήσεις μπορεί να μείνεις και ένα χρόνο πίσω στο πρόγραμμα.

Μετά το 2ο ταξίδι δεν αναζητήσατε ξανά περιπέτεια;

Από το 1997 όταν και επέστρεψα από το 2ο ταξίδι, έκανα κάποια πιο μικρά ταξίδια, πέρασα τον Ατλαντικό 5-6 φορές, αλλά αυτό πλέον ήταν σαν να πήρα την τοπική συγκοινωνία. Έφερα επίσης δύο καταμαράν από την Ταϋλάνδη στην Ελλάδα. Είναι ίδια απόσταση όμως τελείως διαφορετικές συνθήκες. Η Ερυθρά Θάλασσα δεν έχει σήμανση για τα σκάφη. Είναι δηλαδή χαρτογραφημένα μόνο τα σημεία εκείνα που κυκλοφορούν πλοία. Οι χάρτες είναι ακριβώς όπως εκείνοι του 19ου αιώνα.

Είναι και θέματα προκλήσεων. Προσωπικά, τα καταμαράν που έφερα ήταν για προσωπική χρήση και τα νοίκιαζα. Ήταν πρόκληση να τα φτιάξω έξω και να τα φέρω με τα πανιά. 

Είναι ασφαλές να ταξιδεύεις με τους παλιούς χάρτες;

Μα και οι σύγχρονοι τα ίδια λένε, δεν ασχολείται κανείς πλέον γιατί υπάρχουν νέα συστήματα με σύγχρονα σκάφη και δεν χρειάζεσαι εξάντα και αστροναυτιλία.

Είναι κάτι που πλέον θεωρείται παλιό, διδάσκονται μεν αλλά παραπέμπει σε αρχαία ιστορία παρότι ήταν αναγκαίο για τα ταξίδια. Μικροηλεκτρονική και συστήματα έχουν πλέον τον πρώτο λόγο. Τα σκάφη της δεκαετίας ‘80 και του ‘70 όπως και το πρώτο μου σκάφος που ήταν του ‘67 δεν είχαν πολλές διαφορές με τα σκάφη του προηγούμενου αιώνα. Μικρή η εξέλιξη τότε, ενώ τα τελευταία 40 χρόνια η εξέλιξη είναι διαστημική. Από την… βοϊδάμαξα στο διαστημόπλοιο. Μέταλλα, υλικά, πανιά, όλα άλλαξαν. Το yachting έγινε κυρίως στις δυτικές χώρες ένα χόμπι με ζήτηση και μεγάλη προσφορά και σε αυτές τις συνθήκες ανταγωνισμού η βελτίωση είναι πολύ μεγάλη. Πλέον είναι και φθηνότερο σπορ.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο ταξίδια σε προσωπικό επίπεδο ετοιμότητας;

Όταν επιχείρησα το πρώτο ταξίδι το έκανα στα 25 μου και έπρεπε να βρω ένα το χρηματοδοτήσω. Έτσι έγραφα για τα ταξίδια μου στο περιοδικό «Ταχυδρόμο». Είναι πολύ πιο δύσκολο όταν είσαι μικρότερος. Πλέον είναι πιο εύκολο και χρειάζεται μια σοβαρότητα, αυτογνωσία και όλα αυτά που έρχονται με το χρόνο. Θέλει καλή φυσική κατάσταση αλλά είσαι και περισσότερο μυαλωμένος. Το 2ο επειδή το φτιάξαμε εμείς και η ναυπηγική ήταν λίγο πιο εξελιγμένη, είχαμε πιο εξελιγμένα όργανα, κινητά, πτερύγια κλπ. 

Γιατί δεν μπορούμε να αναπτύξουμε των τουρισμό σκαφών αναψυχής;

Δεν έχουμε υποδομές για την ζήτηση. Ο κόσμος είναι ακόμη “κρύος” στην επαρχία, “κοιμάται”. Δεν καταλαβαίνει, το αντιμετωπίζω καθημερινά. Η Πάρος είναι το κέντρο των Κυκλάδων και έχει μόνο 50 θέσεις για ελλιμενισμό. Το καλοκαίρι μαζεύονται 300 σκάφη. Είναι ίδια εικόνα παντού. Και στην Πάρο αλλά και στην Χίο έχει αθλητικά σκάφη. Έχει αθλητική ιστιοπλοΐα, δυναμικούς ομίλους και δράση και σχετικά καλό επίπεδο. Εξελίσσονται και σε κάθε γενιά ξεπετάγονται κάποια παιδάκια.

Έχουμε όμως γενικό θέμα παιδείας στην χώρα. Άλλο παιδεία άλλο εκπαίδευση, χαραμίζονται ατελείωτες ώρες λόγω θλιβερών προγραμμάτων στη δημόσια παιδεία. Το οικονομικό κομμάτι στην παιδεία είναι φάουλ. Ο Γάλλος, ο Ιταλός δε θέλουν φροντιστήριο και είναι τραγικό ως προς τον προσωπικότητά τους όταν ανοίξουν τα μάτια στον κόσμο και δουν τι συμβαίνει. Πρώτα κοιτάζω το ανθρωπιστικό κομμάτι. Είμαι πολύ θυμωμένος γιατί κακοποιούμε τα παιδιά αντί να τα προσέχουμε και αυτό που γίνεται στην παιδεία είναι “ληστεία” του φορολογούμενου.