Το σκάφος του Βαγγέλη Ρωμαίου έχει πάρει το όνομά του από την αρχαία λέξη «ἅλς», που σημαίνει θάλασσα. Η ζωή του είναι συνδεδεμένη με τη θάλασσα, αγωνίζεται, προπονεί, διαπρέπει, διδάσκει, προβληματίζεται τα πάντα γύρω από τη θάλασσα. Ως προπονητής του ΙΟ Πειραιώς και παλιός κριτής έχει μια γενική εικόνα για την ανοικτή θάλασσα και το ολυμπιακό τρίγωνο, με βάθος αρκετών δεκαετιών.

Τί ήταν αυτό που σαν πιτσιρικά σας γοήτευσε στην ιστιοπλοΐα και πως ξεκινήσατε;   

«Το ότι είσαι μόνος σε ένα σκάφος και το πας εσύ εκεί που θέλεις. Οι φιλίες που φτιάχνεις μέσα από προπονήσεις και αγώνες και που πολλές από αυτές είναι διαρκείας. Μένω πάνω από το Μικρολίμανο, το ‘68 βρέθηκα στον όμιλο του Πειραιά, με γοήτευσε αμέσως το άθλημα και ο όμιλος και έμεινα έως σήμερα».

Τι ήταν αυτό που τελικά σας κράτησε;

«Οι πιτσιρικάδες τότε είμασταν πληρώματα σε ανθρώπους που είχαν την οικονομική δυνατότητα να έχουν σκάφη. Μετά το ‘84 άρχισε κι έδινε η ομοσπονδία σκάφη στους ομίλους και γι’ αυτό μας οδήγησε -αρκετούς από την γενιά μου από το ‘82 περίπου και μετά- να βγούμε να δουλέψουμε σαν προπονητές».

Η σύγκριση με το σήμερα;

«Τώρα είναι εύκολο να κάνει ένα παιδί ιστιοπλοΐα, γιατί όλοι οι όμιλοι έχουν πλέον τη δυνατότητα να δώσουν σκάφος στα παιδιά να κάνει ιστιοπλοΐα και στα λέιζερ και στα όπτιμιστ».

Στο πρόσφατο περιφερειακό πρωτάθλημα όπτιμιστ Αθηνών, η συμμετοχή ήταν μεγάλη 155 σκαφάκια, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο.         

«Όντως υπάρχει γενικά μεγάλη συμμετοχή σε ηλικίες κάτω από 15 ετών. Το πρόβλημα γεννιέται όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και οι όμιλοι δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Κι αυτές οι ανάγκες είναι να στηριχθούν οικονομικά και να βρουν χρόνο να ασχοληθούν, αφού έχουν περισσότερες απαιτήσεις στα σχολεία, στις σπουδές…

Σίγουρα όλα έχουν την βαρύτητα τους, αλλά το ψάρι μυρίζει από το κεφάλι. Ίσως σε αυτή την ολυμπιάδα η Ελλάδα να έχει τη μικρότερη συμμετοχή από κάθε άλλη διοργάνωση. Έχω χτυπήσει καμπανάκι ήδη. Παλιότερα δεν υπήρχε πληθώρα από προπονητές, τώρα υπάρχουν πολλοί και καλοί προπονητές σε επίπεδα ομίλων σε μικρές κατηγορίες, όπου ο μπαμπάς βάζει το χέρι στην τσέπη. Στις μεγαλύτερες κατηγορίες όμως πρέπει να το βάλει η ομοσπονδία και δεν υπάρχουν πλέον οι επιδοτήσεις του παρελθόντος».

Τι γινόταν διαφορετικά και βγήκαν οι παγκόσμιοι πρωταθλητές και ολυμπιονίκες στα 470, Σοφία Μπεκατώρου με την Αιμιλία και ο Ανδρέας Κοσματόπουλος με τον Κώστα Τριγκώνη;

«Τότε που βγήκαν τα παιδιά υπήρχαν 5-6 καλά σκάφη και είχαν σκληρό ανταγωνισμό στους εγχώριους αγώνες, γι’ αυτό και βελτιώθηκαν σε παγκόσμια επίπεδα. Τώρα υπάρχει κενό.

Θα ήθελα να δω να αλλάζει κάτι την επόμενη τετραετία, πρέπει πρώτα όμως να παραδεχτείς ότι υπάρχει πρόβλημα για να το λύσεις. Πόσοι πήραν πρόκριση ήδη για το Παρίσι, μόνο η Καραχάλιου και αυτή με άλλη χώρα. Είναι λυπηρό το γεγονός γιατί όσο προβληματική κι αν ήταν η επικοινωνία ή όσο περίεργη κι αν είναι η Βασιλεία, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί την δυνατότητα ενός μεταλλίου από μια χώρα. Δεν θεωρώ ότι όταν χαλάει κάτι, δεν φταίει ο ένας, φταίνε και οι δύο».

Είχαμε μεγάλη συμμετοχή και στο ευρωπαϊκό ILCA και μια πολύ καλή παρουσία από τον Γιώργο Παπαδάκο που κατετάγη 13^ος, πως την σχολιάζετε;

«Ναι πολλά παιδιά, και αν δεις τις ηλικίες είναι παιδιά κάτω από 18 ετών. Και προπονητές που κάνουν σοβαρή δουλειά».

Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τον στόλο στην ανοικτή θάλασσα και τους αγώνες, ποιά η γνώμη σας;

«Στην ανοικτή θάλασσα γίνονται αγώνες και μάλιστα όλο το χρόνο. Το αν είναι ποιοτικοί το βάζουμε σε εισαγωγικά. Εκεί ένα μεγάλο πρόβλημα είναι οι επιτροπές απ’ τους ομίλους. Δεν είναι πάντα του επιπέδου που αρμόζει στους αγώνες και υπάρχουν ψιλομουρμούρες. Μέχρι το 2011 ήμουν διεθνής κριτής, άρα την διοργάνωση την έχω δει καλά και μπορώ να πω πως παλαιότερα ήταν καλύτερο το επίπεδο».

Με την οικονομική κρίση άλλαξαν πολλά στον στόλο;

«Πάρα πολλά αγωνιστικά σκάφη πουλήθηκαν στο εξωτερικό. Ο στόλος έχει μικρύνει αλλά υπάρχουν οι άνθρωποι. Το σπορ έχει την ομορφιά ότι μπορεί να περιμένει. Ακόμη και πότε θα ωριμάσεις για να τρέχεις. Για παράδειγμα υπάρχει μια κατηγορία cruising με πολλές συμμετοχές σε μεγάλες ηλικίες.

Με τις σχολές παλιά τρέχαμε αγώνες με μαθητές. Βέβαια είναι ανέντιμο να δεσμεύσεις με δελτίο έναν μαθητή και να μην του αφήνεις την επιλογή ομίλου. Όπως και η απαγόρευση να τρέχουν σε αγώνες επαγγελματίες προπονητές. Πως θα εμπιστευτώ, όμως, εγώ το σκάφος μου σε μαθητές να τρέξουν σε αγώνες. Μπορεί να κάνουν ζημιά. Εκτός αυτού, αν πάω μαζί τους θα πάμε με ασφάλεια και θα το αγαπήσουν το άθλημα».

Τι μπορεί να προσφέρει σε ένα παιδί η ιστιοπλοΐα, τι πρέπει να ξέρουν οι γονείς;

«Το θέμα είναι να έρθει νέο αίμα και πρέπει ο γονιός να καταλάβει ότι όταν φέρει το παιδί στην ιστιοπλοΐα, το παιδί του αποκτά μια ψυχολογία leader.  Στα όπτιμιστ την περασμένη εβδομάδα έτρεχαν με 6 μποφόρ, αυτό θέλει να νιώθει το παιδί ότι μπορεί να τα καταφέρει. Όταν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνο του μέσα στο σκάφος με τέτοιες συνθήκες αισθάνεται μετά ότι μπορεί να κάνει τα πάντα στη ζωή του.

Η ιστιοπλοΐα είναι ιδιαίτερο άθλημα, που οι αγωνιζόμενοι εκκινούν εν κινήσει, αυτό σημαίνει ότι στον ελάχιστο χρόνο των 5 λεπτών ο αθλητής πρέπει διαχειριστεί το αγωνιστικό στρες και να εκτιμήσεις πολλές μεταβλητές ταυτόχρονα. Όλη αυτή η άσκηση του μυαλού μπορεί να φέρει μόνο θετικό αποτέλεσμα».

Και πως μπορούμε να κάνουμε ελκυστικό το άθλημα στα παιδιά;

«Δεν πρέπει να τα πιέσουμε, πρέπει να γνωρίζουν για να επιλέξουν. Θέλει και την δέσμευση του γονιού, βέβαια. Εκείνος όσο το παιδί είναι μικρό, πρέπει να κάνει θυσίες τα Σαββατοκύριακά του για τις προπονήσεις… Να αντέχει όταν βλέπει το παιδί του να βρέχεται το χειμώνα… Να μην φοβάται μην του κρυώσει, αν και κανένα παιδί αρρωσταίνει στην θάλασσα».