Ο Κώστας Τριγκώνης είναι πολίτης του κόσμου, κάνει την πλάκα του στην ιστιοπλοΐα σε επίπεδο παγκοσμίων, προπονεί την Μυρτώ Παπαδοπούλου στην Ελλάδα και στην άλλη άκρη της γης εφηβάκια από την Ινδία στα Nacra, και γενικά είναι ένας πρωταθλητής με μια νοοτροπία… βουδιστή, αφού δίνει πίσω στο άθλημα μέρος από όσα απλόχερα πήρε εδώ και 20 και πλέον χρόνια. Με ένα παράπονο, την ανύπαρκτη βιομηχανία της θάλασσας στην Ελλάδα…

Πριν ένα μήνα περίπου έκανε το come back με τον επί σειράς ετών φίλο και συναθλητή του, τον Ντάνη (Ιορδάνη) Πασχαλίδη στο Παγκόσμιο F18 στη Φλόριντα και όπως λέει «μετά από  χρονια τρέξαμε Formula 18 και βγήκαμε 5^οι. Ήταν ένας καλός αγώνας για τα δεδομένα. Στα 52 μου κάνω την πλάκα μου. Εγώ είμαι 52 και ο Ντάνης 55 και συνεχίζουμε. Η ιστιοπλοΐα μου έδωσε μια ζωή το δίχως άλλο. Στον ήλιο μοίρα δεν είχα, τα έδωσα όλα και στάθηκα τυχερός. Εφτασα να ζω από αυτό».

Τι κάνετε ακριβώς αυτό τον καιρό; Αγώνες, προετοιμασία, coaching… Είστε παντού…

«Όλα τα κανουμε, είμαστε multi tools, και όσο ελαφρύ κι αν ακούγεται είναι η πραγματικότητα.  Το λέω με χιούμορ. Κάνουμε τα πάντα. Στην Ελλάδα αν κάνεις τα πάντα δεν είσαι σοβαρός. Είσαι σοβαρός μόνο όταν δεν κοιτάς ποτέ τους άλλους και κάνεις μόνο τη δουλειά σου, χωρίς να βλέπεις τριγύρω το περιβάλλον, τους ανθρώπους γύρω σου. Όντας χορτασμένοι με τον Ντάνη μετά από τόσα χρόνια και με τέτοια πορεία, (σ.σ. παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς τίτλους) ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε. Εγώ θέλω να κάνω ιστιοπλoΐα μόνο με τον Ντάνη και τον υπόλοιπο χρόνο να κάνω κόουτσινγκ. Μαζί κάνουμε προπονητικά καμπ σε παιδιά δωρεάν γιατί στη ζωή πρέπει να κάνεις κάτι για να ζήσεις, κάτι για να παίρνεις ευχαρίστηση και κατι για να προσφέρεις.

Το άθλημα μας έδωσε τα δύο πρώτα, οπότε τώρα δίνουμε πίσω με αυτό που κάνουμε βοηθώντας νεαρά παιδιά, με το μέντορινγκ.  Οι προετοιμασίες άλλων αθλητών είναι η προσφορά μας, στο άθλημα που μας έδωσε μια ζωή τόσο υπέροχη. Ένα κομμάτι του κοουτσαρίσματος έχει να κάνει με αθλητές του εξωτερικού και είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου που έχει να κάνει με τα ‘προς το ζειν’.

Στην Ινδία προπονώ αθλητές στα Nacra 17 για τους Πανασιατικούς αγώνες. Πρόσφατα πήραν χρυσά και ασημένια μετάλλια στους προκριματικούς και εκεί έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε για την πρόκριση. Είναι κάτι που απολαμβάνω. Και με τα παιδιά αυτά έχουμε κάνει πολλή δουλειά.

Τι σκέφτεστε για τους Ολυμπιακούς του 2024;

«Ο Ντάνης θέλει να κατέβει για διεκδίκηση πρόκρισης στους Ολυμπιακούς του 2024 στην κλάση Nacra. Είναι σκάφος που τρέχει με 2 άτομα και ο Ντάνης με την Μυρτώ Παπαδοπούλου είναι το μοναδικό πλήρωμα στην Ελλάδα. Ήταν άβολο που η μοναδική συμμετοχή στο Διεθνές Γιουρολίμπ στην Αθήνα πριν λίγες μέρες (σ.σ. 31η Athens Sailing Week)».

Γιατί τα Nacra δεν έχουν συμμετοχές;

«Είναι θέμα αθλητικής νοοτροπίας αλλά παίζει σημαντικό ρόλο και το οικονομικό. Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα περάσουν για να αλλάξουμε νοοτροπία».

Ποια είναι η νοοτροπία σας και σε τι διαφέρει;

«Εμείς έχουμε ένα διαφορετικό τρόπο να βλέπουμε τα πράγματα. Όταν βλέπεις 15χρονα να θέλουν 150.000 ευρώ για να κάνουν ολυμπιακή καμπάνια, κάτι γίνεται λάθος. Τα λεφτά δεν είναι η λύση για τα πάντα. Είναι κενό γράμμα αν δεν ξέρεις τι να τα κάνεις. Τα πρώτα στάδια είναι να δουλέψεις, να δεις τι θες να κάνεις, τι χρειάζεσαι. Όσον αφορά στα Nacra μένουν στο γενονός ότι είναι ακριβό σκάφος.

Το οικονομικό είναι εμπόδιο στην ιστιοπλοϊα, αλλά δεν είναι το μόνο, σωστά;

«Η ιστιοπλοΐα, έτσι όπως είναι τώρα πια, είναι ακριβό χόμπι. Απαιτεί οργάνωση και μάρκετινγκ, αλλά το σημαντικότερο είναι το όραμα και η ομάδα. Μόνο μέσα από την ομάδα εξοικονομούνται πόροι χρόνος κλπ. Στην Ελλάδα πάμε καλά στους νέους, αλλά μετά οι περισσότεροι χάνονται στο επόμενο στάδιο. Το γιατί είναι κοινωνικό θέμα. Έχουμε τεχνογνωσία και εγκαταστάσεις σε επίπεδο 60-70%, αλλά δεν υπάρχει επαγγελματική αποκατάσταση. Δεν εννοώ το στρατό ή να σε κάνει δημόσιο υπάλληλο.Δεν υπάρχει marine industry (σ.σ. ναυτική βιομηχανία).

Στην Ελλάδα το καλύτερο μπορείς να γίνεις αν έχεις αποκτήσει τεχνογνωσία στη ναυσιπλοϊα είναι καπετάνιος σε μηχανοκίνητα chapterάδικα (σ.σ. τουριστικά ιστιοπλοϊκά). Αν πεις στο μέσο Έλληνα ότι το παιδί του θα κάνει ιστιοπλοΐα και θα καταλήξει hostess σε γιοτ θα σου πει “εμένα το παιδί μου θα γίνει γιατρός”. Κανένας Έλληνας μεσοαστός δεν θα επέτρεπε το παιδί του να το κάνει αυτό και ως ένα σημείο είναι λογικό. Στο εξωτερικό σε Δανία, Γερμανία, Νέα Ζηλανδία, Αυστρία το marine industry είναι τόσο ανεπτυγμένο που δίνει πολλές διεξόδους στα παιδιά. Εμείς έχουμε το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο που θα μπορούσε να εμπλακεί και να δημιουργηθεί μια δεύτερη οικονομία… αλλά αντ’ αυτού ζητάμε από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και τον Αυγενάκη να μας δώσει λεφτά να κάνουμε ολυμπιακή καμπάνια».

Κάνοντας μια σύγκριση με το δικό σου ξεκίνημα;

«Η τύχη μου ήταν ότι έζησα τις ρομαντικές εποιχές όταν το άθλημα ήταν άσημο. Ήμουν μέρος των ανθρώπων που ανέδειξαν το άθλημα και αυτό με βοήθησε και καταλαβα τις εμπορικές προεκτάσεις του. Γι αυτό κατάφερα να συνεχίσω. Δεν με βλέπεις, δεν με ακούς, αλλά εγω συνεχίζω να κάνω ιστιοπλοϊα αυτόνομος, αυτάρκης, δεν φορτώνομαι και δεν ζητάω.

Έχω μια ατάκα από την ταινία «Πολίτικη Κουζίνα»: “Όλα για μένα είναι προσωπικά”. Ένας λόγος που έζησα έντονα και ένα μεγάλο κομμάτι της καριέρας είναι γιατί όλα γίνονταν προσωπικά. Όσο μεγαλώνω αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που μας λείπει είναι να εστιάσουμε στο περιεχόμενο: ποιοί μπορούν, πως και πόσο χρήμα χρειάζεται. Τα πράγματα πρέπει να ορίζονται από το περιεχόμενό τους και όχι τους ανθρώπους-ρόλους».

Καρπώνεσαι εν ολίγοις την τεχνογνωσία σου μέσω coaching…

«Από ένα σημείο και μετά η σκέψη μου ήταν “ποιό το πρόβλημα; ποιά η λύση;” Στο μυαλό μου έψαχνα πέρα από τις παραδοσιακές λύσεις, κράτος, ομοσπονδία, ΕΟΕ, έρανοι, φίλοι όμιλοι. Αυτές είναι ελεημοσύνες, είναι one-off, δεν σου δίνουν έναν τρόπο να συνεχίσεις, αλλά βασίζονται στον εκάστοτε πρόεδρο, πολιτικό κλπ.

Σκέφτηκα ότι πρέπει να το στήσω σε άλλη βάση, θα έλεγα ωφέλιμη για όλους. Για να αναπτύξω και να πάρω χορηγίες από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Στο εξωτερικό ακόμη και οι ομοσπονδίες βοηθούν κατά ένα ποσοστό τους αθλητές αλλά το 70% είναι χορηγίες. Υπάρχουν Τοπ ομάδες, που λειτουργούν έτσι. Υπό όρους και προϋποθέσεις και υποστήριξη μπορείς να πετύχεις».

Τι προβλέπεται στο 2023 για σένα;

«Για μένα το πρόγραμμα είναι φουλ για την επόμενη σεζόν. Προετοιμάζω για ολυμπιακή καμπάνια τον Ντάνη με την Μυρτώ. Σε λίγο καιρό οι δυό τους πάνε Σαρδηνία για προετοιμασία και εγώ  1^η Γενάρη  εξαφανίζομαι από Ελλάδα. Θα βρεθώ στα Λαζαρότε στα Κανάρια όπου δουλεύω για πρόγραμμα της ολλανδική ομοσπονδίας… Στην Ινδία για την ομάδα Nacra 17 juniors όπου θα μείνω 80 μέρες και μετά έχουμε προκριματικά με τους Ινδούς για τα Asian Games… μετά πίσω στην Eλλάδα θα κάνω κάποιους αγώνες… Ως τον επόμενο Νοέμβριο είμαι φουλ».

Ποιά είναι η κορυφαία στιγμή σου για το 2022;

«Top στιγμή δεν μπορώ να ξεχωρίσω γιατί νιώθω γεμάτος και ευλογημένος που κάνω αυτό που κάνω κάθε μέρα. Κάθε μέρα είναι μια ευλογία και κάθε μέρα που δεν είμαι στο νερό μου λείπει. Ιστιοπλοϊκά ήταν μια δύσκολη, επίπονη χρονιά με πολύ κόπο και δυσκολίες αλλά την ευχαριστήθηκα στο έπακρον. Υπέροχη στιγμή ήταν η νίκη των αθλητών μου στο Παγκόσμιο Nacra Junior 19, αλλά δεν θελω να το ξεχωρίσω. Είναι όλο το πακέτο. Φέτος έγραψα από τις 365 μέρες, τις 300 στη θάλασσα».

Γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε το μεράκι των βορειοευρωπαίων για τη θάλασσα;

«Έχουμε τον παράδεισο μπροστά μας, τον κοιτάμε και δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε. Πας στη Γερμανία και περπατάς στις όχθες πάνω σε σκάφη. Είναι η κουλτούρα. Να μεγαλώσεις με τρόπο που η δράση να είναι στο αίμα σου. Να είσαι περίεργος να μάθεις γράμματα, σπορ, κίνηση, να είσαι μέσα σε περιβάλλον δράσης.

Η ιστιοπλοΐα είναι για τους… αβάρετους τύπους. Που δεν βαριούνται ποτέ. Δεν είναι τυποποιημένος στίβος, εκτελείται σε μια πίστα που δεν είναι ποτέ η ίδια. Δεν υπάρχει τελειότητα, κερδίζει αυτός που κάνει τα λιγότερα λάθη. Από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί να βρεθείς να παλεύεις για την επιβίωση».

Who is who

Κάτι λίγα για τον Κώστα Τριγκώνη, γεννήθηκε το 1970 στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας και ξεκίνησε την ιστιοπλοΐα από την ηλικία των 9 ετών. Συμμετείχε σε τέσσερις ολυμπιακές διοργανώσεις (Ατλάντα 96, Σίδνεϋ 2000, Αθήνα 2004, Πεκίνο 2008, αφού έκανε τεράστια καριέρα στα 470 με τον Ανδρέα Κοσματόπουλο, με χρυσά σε παγκόσμια, ευρωπαϊκά και άλλα… πέρασε στην ολυμπιακή κατηγορία τύπου Καταμαραν (tornado) με κυβερνήτη τον Ντάνη Πασχαλίδη για να κάνει κι εκεί ένα σαρωτικό πέρασμα με μετάλλια στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις.