Ο Ότο Ρεχάγκελ, μίλησε σε ουγγρική εφημερίδα για τη ζωή του, την κατάκτηση του Euro 2004 από την Ελλάδα και το προσεχές Euro.

Aναλυτικά η συνέντευξη του Ότο Ρεχάγκελ:

Για το γεγονός ότι είχε αποκλείσει παίκτες – ονόματα από την αποστολή της Εθνικής στο Euro 2004:
«Όχι, μην το λες αυτό. Δεν εξέθεσα κανέναν. Απλώς κάλεσα άλλους. Ποδοσφαιριστές που τότε μάλλον δεν ήξεραν πόσο καλοί ήταν.

Ωστόσο, ήταν πολύ καλοί παίκτες, διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να πετύχουν τα αποτελέσματα που πέτυχαν αργότερα.

Κερδίσαμε κυρίως επειδή η ομάδα αποτελούνταν από πολύ καλούς ποδοσφαιριστές. Ο Ζαγοράκης, για παράδειγμα, επιλέχθηκε ως ο καλύτερος παίκτης ολόκληρης της διοργάνωσης για κάποιο λόγο».

Για το «Θαύμα της Βέρνης», την κατάκτηση του Μουντιάλ 1954 από τη Γερμανία, κόντρα στην Ουγγαρία του Πούσκας:

«Βλέπαμε τον τελικό στην τηλεόραση με τους συμπαίκτες μου τότε στο Έσσεν, στριμωγμένοι σε μια μπυραρία. Ήμουν δεκαεξάχρονος νεαρός παίκτης και δεν ονειρευόμουν ότι μια μέρα θα καθόμουν εδώ και σας δείχνω τις φωτογραφίες μου μαζί με τον Λόραντ και τον Πούσκας…

Σκέφτομαι πολύ αυτές τις μέρες για το πέρασμα του χρόνου και πώς λειτουργεί. Πόσο μικρές στιγμές μας δίνονται και σε τι τις χρησιμοποιούμε; Αυτή τη στιγμή γίνεται πόλεμος.

Μία μέρα θα πρέπει να σταθούμε μπροστά στον Καλό Κύριο και θα ρωτήσει ”τι έκανες με τα ογδόντα, ενενήντα χρόνια που σου έδωσα από την αιωνιότητα;”. Τι θα πούμε λοιπόν; Όχι πετούσαμε βόμβες ο ένας στα σπίτια του άλλου;».

Για το γεγονός ότι ο τελικός του Euro 2004, ήρθε ακριβώς 50 χρόνια μετά το «Θαύμα της Βέρνης»:
««Ναι, ξέραμε για την επέτειο. Ο Τύπος το έγραψε αλλά στην ομάδα, δεν ενδιέφερε κανέναν εκτός από εμένα. Οι νεαροί παίκτες ζούσαν στο παρόν, κάτι που είναι φυσικό».

Για το Euro 2004:
«Η αλήθεια είναι ότι δεν μας έπαιρναν στα σοβαρά, μας περιφρονούσαν. Όταν κερδίζαμε συνεχόμενα ματς, οι αντίπαλοί μας πίστευαν ”ήταν μια χαρά, τους βγήκε, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν κερδίζουν πολλές φορές, δεν αξίζει να ασχολείσαι με αυτούς, να μελετάς το παιχνίδι τους, να προετοιμάζεσαι διεξοδικά για αυτούς”.

Έτσι είπα στους παίκτες μου: μέχρι να καταλάβουν το μαχητικό μας στυλ, το τουρνουά θα έχει τελειώσει. Και έτσι έγινε. Όταν έμαθαν να μας παίρνουν στα σοβαρά, είχαμε ήδη κερδίσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Οι Πορτογάλοι ήξεραν ακριβώς τι παίζαμε, καθώς αντιμετωπίσαμε ο ένας τον άλλον όχι μόνο στον τελικό, αλλά και στον εναρκτήριο αγώνα.

Επέκριναν την αμυντική μας τακτική, αλλά γιατί δεν έκαναν κάτι για να την αντιμετωπίσουν στο δεύτερο παιχνίδι; Είχαν περίπου είκοσι μέρες για να το κάνουν».

Για τον Μπεκενμπάουερ:
«Ήταν ένας αμυντικός που δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, αλλά χόρευε στον αγωνιστικό χώρο».

Για το Euro και τη συνάντηση Γερμανίας – Ουγγαρίας:
«”Πιστεύω ότι θα νικήσουμε τους Ούγγρους, αλλά δεν πρέπει να τους υποτιμήσουμε ούτε στιγμή. Βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση όπως ήμασταν το 2004: τώρα οι Ούγγροι μπορούν να γίνουν οι Έλληνες, δεν έχουν τίποτα να χάσουν, ώστε να μπορέσουν να δημιουργήσουν ένα έκπληξη».

Για τη συνάντησή του με τον Oύγγρο Πρωθυπουργό, Βίκτορ Ορμπάν:
«Σε έναν από τους αγώνες στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2016 στη Γαλλία, ο γιος μου και εγώ μιλούσαμε στην κερκίδα, με διάφορες διάσημες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, με τους συνήθεις ευγενικούς χαιρετισμούς και επιφανειακές συζητήσεις.

Χαιρετώντας έναν από αυτούς τους VIP καλεσμένους, ήξερα ότι τον γνώριζα, αλλά ξαφνικά δεν θυμόμουν ακριβώς από πού ήταν ή σε ποια ομάδα ήταν προπονητής. Με χαιρέτησε ευγενικά και αρχίσαμε να μιλάμε.

Εκείνη τη στιγμή, μπορούσα να σκεφτώ μόνο μια ηλίθια ψεύτικη ερώτηση: ”Πού μένεις, πού εργάζεσαι τώρα;”, στην οποία απάντησε: ” Στη Βουδαπέστη”.

Τελικά, δεν ήταν προπονητής, αλλά ο Βίκτορ Ορμπάν, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, που τον ήξερα μόνο από την τηλεόραση πριν.

Τελικά κάναμε μια καλή κουβέντα, μας μίλησε για την ακαδημία ποδοσφαίρου που ίδρυσε. Έχει κάνει πολλά για τον αθλητισμό και τους νέους και είναι ένας φιλικό άτομο».

Για το μυστικό της μακροβιότητας του γάμου του:

«Πάντα κάνω ό, τι λέει η γυναίκα μου»!

Για την αποτυχία:

«Έτσι είναι η ζωή: άλλοτε πάνω, άλλοτε κάτω. Πρέπει να προχωράς και να προσαρμόζεσαι στην κατάσταση. Όλοι έχουν όνειρα. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία δεν θα μπορέσει ποτέ να τα κάνει πραγματικότητα».

Για το ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του:

«Ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία μου; Ο ευρωπαϊκός τίτλος με τους Έλληνες ή το Κυπελλούχων με τη Βέρντερ; Mάλλον το ότι επιζήσαμε από τους βομβαρδισμούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρόλο που χάσαμε τον πατέρα μου, που ήταν ανθρακωρύχος, σε νεαρή ηλικία, κάτι το οποίο δυσκόλεψε πολύ τη μητέρα μου, που έμεινε μόνη με τρία παιδιά, και τα δύο αδέρφια μου ζουν ακόμα σήμερα».

Για το ποιος ήταν ο πιο αυστηρός προπονητής, ο ίδιος ή ο Γκιούλα Λόραντ:

«Ο Γκιούλα ήταν πιο αυστηρός. Πιστεύω σε αυτό που λέει η Βίβλος: “Ειρήνη στη γη και καλή θέληση προς τους ανθρώπους”.

Προσπαθώ να ζω με αυτό το πνεύμα. Διατηρώ επαφή με πολλούς από τους παίκτες μου. Ο Τσέχος παλαίμαχος της Εθνικής ομάδας Πάβελ Κούκα, ο οποίος έπαιξε μαζί μου στην Καϊζερσλάουτερν, μου έγραψε πρόσφατα μήνυμα.

Τα γερμανικά του δεν είναι τέλεια, αλλά γράφει κάθε είδους ευχές, και μου λέει ” Ευχαριστώ για όλα, δάσκαλε, αν και και υπάρχουν πράγματα που κατάλαβα μόνο αργότερα”».