Ο Κύρος Βασάρας μίλησε για την ελληνική διαιτησία, τα προβλήματα που αντιμετώπισε ως διαιτητής αλλά για το βιβλίο του.

Αναλυτικά τα όσα είπε:

«Έχω πολλά κομμάτια, ξεκινάω από το μικρόβιο της διαιτησίας που μπήκε μέσα μου, ποιος ήταν ο στόχος μου και το παιχνίδι του τελικού ΑΕΛ-ΠΑΟ το 2007 που θα μου μείνει πάντα αξέχαστο στη μνήμη μου.

Γιατί προσπαθούσα να πείσω τον πατέρα μου από το 2002 που είχα πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο ότι πρέπει να είναι και αυτός εκεί. Και τελικά το 2007 ζήσαμε το απίστευτο γιατί τη χρονιά αυτή ήταν το τελευταίο παιχνίδι που με είδε.

Αμέσως μετά τότε διαγνώστηκε η ασθένειά του. Και τον χάσαμε πολύ γρήγορα τον Νοέμβριο του 2007. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

Για τον τελικό του 2007: «Είναι γεγονός ήταν μια πανέμορφη στιγμή τότε στο Πανθεσσαλικό με γεμάτο κόσμο ενθουσιασμό, ήταν ένα πανέμορφος τελικός.

Έχω πολλά κομμάτια στο βιβλίο, ξεκινάω από το μικρόβιο της διαιτησίας που μπήκε μέσα μου, ποιος ήταν ο στόχος μου και το παιχνίδι ο τελικός ΑΕΛ-ΠΑΟ θα μου μείνει πάντα αξέχαστος στη μνήμη μου γιατί προσπαθούσα να πείσω τον πατέρα μου από το 2002 που είχα πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο ότι πρέπει να είναι και αυτός εκεί.

Και τελικά το 2007 ζήσαμε το απίστευτο γιατί τη χρονιά αυτή ήταν το τελευταίο παιχνίδι που με είδε. Αμέσως μετά διαγνώστηκε η ασθένειά του. Και τον χάσαμε πολύ γρήγορα τον Νοέμβριο του 2007. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Επίσης όταν κλήθηκα γι’ αυτό το παιχνίδι ήμουν στο Κατάρ, έπαιζα έναν αγώνα. Τότε μου τηλεφώνησε ο υπεύθυνος ορισμών ο κ. Ψυχομάνης και του είπα: “Γιώργο αν έχεις στο μυαλό σου να με ορίσεις σ’ αυτόν τον τελικό πες το τώρα γιατί έχω πρόσκληση να διαιτητεύσω τον τελικό Κυπέλλου στη Σαουδική Αραβία”.

Και πραγματικά μου είπε ναι και τον παρακάλεσα να έχω τους δικούς μου βοηθούς που έπαιζα πάντα και το δέχθηκε. Αυτό ήταν το παρασκήνιο του ορισμού.

Ήρθαμε στον Βόλο στην Πορταριά και είχαμε ένα γλέντι με τον πατέρα μου που περάσαμε πολύ καλά. Ήταν ο πρώτος μου τελικός στην Ελλάδα και οι στιγμές που έζησα δεν θα τις ξεχάσω ποτέ».

Για τη διαιτησία του Ελλάδα-Γαλλία και αν μπορεί η Ελλάδα να περάσει στο EURO: «Είδα το Γαλλία –Ελλάδα από το κινητό μου τηλέφωνο γιατί έβλεπα και τον αγώνα της Ρουμανίας.

Προκρίθηκε η Ρουμανία στα τελικά και έβλεπα και την προσπάθεια από τα ελληνόπουλα. Εύχομαι στο μπαράζ με το Καζακστάν να περάσει η Ελλάδα στα τελικά του πανευρωπαϊκού. Έχει νέα παιδιά, με πείσμα και πάθος.

Οι ελληνικές ομάδες έχουν περάσει στις επόμενες διοργανώσεις και είναι θετικό. Συνεχίζει όμως να υπάρχει τοξικότητα που δεν βοηθάει κανέναν και κυρίως την Εθνική. Μαραζώνει η ελληνική διαιτησία. Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που έρχονται ξένοι διαιτητές.

Η άλλη χώρα είναι η Σαουδική Αραβία. Πολύ φοβάμαι ότι τα νέα παιδιά δεν θα κατευθύνονται στη διαιτησία αν δεν υπάρχει μια βάση. Υπάρχει ακόμα ο κύκλος της βίας προς τους διαιτητές που δεν κλείνει. Αυτά πρέπει να προβληματίσουν όλους πριν είναι πολύ αργά».

Για το τι περιλαμβάνει το βιβλίο του: «Έχω πολλές ιστορίες, πολλά παιχνίδια σε Ελλάδα και εξωτερικό με βάση το εξωτερικό. Να δείξω τη νοοτροπία και πόσο Έλληνες νιώθαμε. Έπαιξα δυο ημιτελικούς Τσάμπιονς Λιγκ και δυο τελικούς στο Γιουρόπα Λιγκ.

Οι σταρ ήταν ο πονοκέφαλός μου. Θυμάμαι κάποια στιγμή ο Ντρογκμπά μου είχε δώσει τη φανέλα του αγώνα Βαλένθια-Τσέλσι. Επίσης τα εμπόδια που υπήρχαν και θα μπορούσα να παίξω και δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Γι’ αυτό το ονόμασα «My way» δηλαδή να δείξω την πορεία μου και τον τρόπο. Υπάρχουν τρεις τύποι παικτών: Ο πρώτος που πρέπει να τους κερδίσεις, ο δεύτερος τους προσεγγίζεις και τα καταφέρνεις και τρίτος τύπος αυτοί που δεν αλλάζουν με τίποτα.

Καμία αμφισβήτηση δεν υπάρχει από Μέσι, Ριβάλντο, το αθώο βλέμμα του Ροναλντίνιο, κάποιοι δημιουργούσαν προβλήματα όπως ο Γκατούζο, αλλά μετά γίνεται ο καλύτερός σου φίλος και παίκτες που δεν αλλάζουν με τίποτα όπως ο Ρούνεϊ».

Για τη ζωή μετά τη διαιτησία: «Σταμάτησα δύο χρόνια πριν το όριο ηλικίας λόγω προβλημάτων στη μέση, έγινα αμέσως μετά μέλος της Επιτροπής Διαιτησίας της ΟΥΕΦΑ, αλλά και υπεύθυνος ανάπτυξης της διαιτησίας στην ΕΠΟ.

Ήρθα πολλές φορές στη Λάρισα και υπεύθυνος ορισμού ήμουν μόνο το 2011 τότε με τα πολλά προβλήματα, μέχρι να προκύψει η διαφωνία μου με την τότε διοίκηση της ΕΠΟ.

Κάθε χρόνο από την ΟΥΕΦΑ έχω παρότρυνση να ασχοληθώ με την Ελλάδα. Δεν υπάρχουν όμως οι συνθήκες στην Ελλάδα να παράγεις έργο και να μη φοβάσαι για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου».

Οι καλύτερες στιγμές στη διαιτησία: «Πολλές οι καλύτερες στιγμές, η πρώτη εμφάνιση Έλληνα διαιτητή σε Παγκόσμιο Κύπελλο και θέλω να παίξουν και άλλοι και να βοηθήσω διαιτητές όπως τον Λαρισαίο Θανάση Τζήλο.

Ο τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων ποδοσφαίρου του 2004 στην Αθήνα, ο ημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ Μάντσεστερ Γ.-Μίλαν 3-2 και το Πανευρωπαϊκό το 2008 στην Ελβετία ήταν και ο τελευταίος μου σταθμός».