Ο προπονητής της Τότεναμ, Άντζε Ποστέκογλου, έδωσε συνέντευξη στο BBC μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια και την απόφασή του να εγκαταλείψει την Ελλάδα.

Ακόμη, μίλησε για τις σχέσεις με τον πατέρα του, αλλά και για την αθλητική του καριέρα και το πώς ήταν τα χρόνια στην Αυστραλία.

Αναλυτικά:
«Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έφτανα εδώ, για να είμαι ειλικρινής, όχι λόγω της ικανότητάς μου, αλλά απλώς επειδή κανείς δεν κοίταζε προς αυτή την κατεύθυνση.
Τελείωσα πολύ αργά την καριέρα μου, διοικώντας έναν από τους πιο διάσημους συλλόγους στον κόσμο, τη Σέλτικ και έναν από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους στον κόσμο, την Τότεναμ. Ήρθε αργά, απλά χρειάστηκε κάποιος να κοιτάξει πέρα από τον κανόνα.
Ο κόσμος με ανακάλυψε τα τελευταία χρόνια, όμως είμαι αρκετά επιτυχημένος εδώ και 25 χρόνια.
Δεν το καταλάβαινα, ερχόμουν εδώ πριν από πέντε ή έξι χρόνια. Ήμουν προπονητής της εθνικής ομάδας και ο κόσμος με σύστηνε. Και ήταν σαν να πήγαινα σε εκείνες τις οντισιόν του Χόλιγουντ και να με απέρριπταν, απλά δεν ήξεραν ποιος ήμουν. Ήταν πολύ καταθλιπτικό».
Για το κεφάλαιο Ιαπωνία:
«Είναι καλύτερο να σε απολύουν τρεις φορές στην Ευρώπη παρά να έχεις επιτυχία στην άλλη άκρη του κόσμου».

Για την Αυστραλία:

«Ήμασταν μετανάστες. Δεν μοιάζω με τον τυπικό πρόσφυγα, αλλά ήμουν πέντε χρονών όταν φύγαμε. Πήραμε μια βάρκα και δεν είχαμε καμία βεβαιότητα για τίποτα.
Την εποχή που η Αυστραλία έψαχνε για μετανάστες για να βοηθήσει με το εργατικό δυναμικό, ο πατέρας μου ήταν ανειδίκευτος εργάτης, οπότε κάναμε αυτό το άλμα, μείναμε σε έναν καταυλισμό προσφύγων για λίγο και μετά αποκτήσαμε ένα σπίτι.
Το ποδόσφαιρο είναι αυτό που τον έκανε ως άνθρωπο και ήθελα να τον πλησιάσω περισσότερο. Καθόμασταν αργά και παρακολουθούσαμε τους αγώνες. Το μόνο που κράτησε μέσα του από την παλιά χώρα ήταν η αγάπη του για το ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ ήταν η ομάδα του, γεννήθηκα μερικά χιλιόμετρα από το γήπεδο. Λάτρευε το ποδόσφαιρο και, μεγαλώνοντας, αυτή ήταν η σύνδεσή μου. Η τοπική μας ομάδα ήταν ελληνική, ομάδα μεταναστών, και πηγαίναμε εκεί τις Κυριακές και μπορούσαμε να μιλάμε ελληνικά, ένιωθε άνετα για δύο ώρες.
Είχα μερικές ευκαιρίες να παίξω στην Ελλάδα αλλά τραυματίστηκα στο γόνατο και αυτό ήταν. Αλλά ό,τι έκανα ήταν πραγματικά προπομπός για να γίνω προπονητής».