Το παιχνίδι της Εθνικής ομάδας στην Ολλανδία δεν είχε τίποτα αφύσικο και όλα κύλησαν σύμφωνα με τη λογική του ποδοσφαίρου. Ανώτερη ποιοτικά οι Οράνιε, πολύ καλύτεροι στο ματς, σχεδόν έκαναν προπόνηση απέναντι σε μια ομάδα που απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι απέχει πολύ από τα μεγάλα ράφια της Ευρώπης.

Ο Πογιέτ παρουσίασε ένα σύνολο στο οποίο ορισμένοι βρήκαν άλλοθι ότι είχε δύο απουσίες λες κι αν έπαιζαν ο Μαυροπάνος (τον είδαμε και στο Παρίσι…) και ο Μπάλντοκ, θα άλλαζε κατά πολύ η εικόνα της ομάδας. Δεν θα μπω στις επιλογές κλήσεων του Ουρουγουανού τεχνικού γιατί ως ένα σημείο δεν έχει και νόημα. Ας μιλήσουμε λοιπόν με πραγματικά γεγονότα και με όσους αγωνίστηκαν:

Η εθνική μας δεν έγινε ξαφνικά η ομάδα εκείνη που θα μπορεί να είναι ανταγωνιστική με τον τρόπο παιχνιδιού της απέναντι σε μεγάλες ομάδες. Μόνο να κλέψει μπορεί. Ότι συμμάζεψε το ξέφραγο αμπέλι ο Πογιέτ, αφού πρώτα το είχε βάλει σε μια ρότα ο Τζον Φαν Σ’χιπ, είναι βέβαιο. Ότι έκανε την εθνική να φαίνεται ποδοσφαιρική ομάδα επίσης. Όμως, από αυτό το σημείο και μέχρι να μιλάμε για πρόκριση στο Euro 2024 σε έναν όμιλο με την παρουσία Γαλλίας και Ολλανδίας παραπάει. 

Αυτή η εθνική ξέρει να κάνει τα βασικά. Κερδίζει έστω και δύσκολα ομαδούλες και ομάδες στα μέτρα της αλλά είναι για μέχρι εκεί. Από εκεί και πάνω χρειάζονται υπερβάσεις και υπερβάσεις για να ανέβει σκαλοπάτια και να μπορεί να λέει ότι θα διεκδικήσει πρόκριση σε τελική φάση. Κι αν στο Παρίσι έχασε δύσκολα, αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν τόσο υπόθεση της εθνικής μας αλλά των «τρικολόρ» που προέρχονταν από έναν τελικό Μουντιάλ και μας υποτίμησαν, σχεδόν έκαναν αγγαρεία και λίγο έλειψε να το πληρώσουν. Αν υποθετικά ο Πογιέτ θεώρησε ότι η Ολλανδία δεν είναι σε καλή κατάσταση και μπορεί να την χτυπήσει, έκανε λάθος. Γιατί η ποιότητα των παικτών της ξεπερνάει κατά πολύ των Ελλήνων, ειδικά στο μεσοεπιθετικό κομμάτι, που η εθνική μας τα περιμένει σχεδόν όλα από κάποια έμπνευση ή σουτ του Μπακασέτα.

Καλώς ή κακώς η εθνική ομάδα ξέρει μόνο να αμύνεται και να κλέβει παιχνίδια και αναφέρομαι μόνο σε παιχνίδια με ομάδες από τα δύο ισχυρά γκρουπ δυναμικότητας της Ευρώπης και όχι σε αγώνες με Κύπρο, Β. Ιρλανδία, Κόσοβο, Αρμενία ή Γιβραλτάρ. Αλλωστε τέτοιες ομάδες νικήσαμε στο Nations League και ανεβήκαμε από την 3^ηστη 2^η κατηγορία της Ευρώπης. Μη τρελαθούμε. Παρουσιαστήκαμε σοβαροί σε εκείνα τα ματς και κερδίσαμε την άνοδο. Όμως από εκείνο το πολύ χαμηλό επίπεδο, μέχρι το να λέμε πως θα διεκδικήσουμε πρόκριση μέσω ομίλου με Γάλλους και Ολλανδούς απέναντι, υπερβαίνει τα όρια.

Χθες οι Οράνιε έκαναν κάτι πολύ απλό στο αμυντικό τους κομμάτι και το έκαναν άριστα. Μπλόκαραν κι έβγαλαν τον Μπακασέτα εκτός κλίματος αγώνα και η εθνική έσβησε δημιουργικά. Η μοναδική ευκαιρία που έκανε ήταν από το φάουλ του αρχηγού στο 44’. Τίποτε άλλο. Και φανταστείτε, πως η ομάδα λόγω τρόπου παιχνιδιού της παίζει καλύτερα εκτός έδρας, αφού της αρέσει να παίζει με αντεπιθέσεις. Εντός έδρας με Ολλανδία και Γαλλία που υποτίθεται θα χρειαζόμαστε νίκες, τι θα κάνει;

Ο πιο ρεαλιστικός στόχος λοιπόν για πρόκριση στο Euro είναι μέσω των μπαράζ του Nations League με την Τουρκία και όχι να πετάμε στα συννεφάκια επειδή κερδίσαμε ή θα κερδίσουμε Γιβραλτάρ (εντός την ερχόμενη Κυριακή) και Ιρλανδία (εκτός τον Οκτώβριο)…

Υ.Γ.1: Με τον Μπακασέτα εγκλωβισμένο επειδή τον φοβόντουσαν οι Ολλανδοί και τον Μάνταλο κουρασμένο καθώς παίζει διαρκώς 90λεπτα, η εθνική έπασχε σε δημιουργία, αλλά ο παίκτης που θα μπορούσε να μπει αλλαγή και με μια κάθετη να δημιουργούσε κάποια καλή στιγμή στο Αϊντχόφεν, αποχώρησε από την εθνική και είχε μάλιστα κι «ένα φανταστικό τηλεφώνημα» μαζί του ο κόουτς.

Υ.Γ.2: Όταν θέλεις να παίξεις με γρήγορες αντεπιθέσεις για να πιάσεις τον αντίπαλο στον ύπνο και ειδικά την Ολλανδία που δεν φημίζεται για την αμυντική λειτουργία της, φροντίζεις να παίξεις με δύο γρήγορους επιθετικούς ή και με τρεις αν επιλέγεις το 4-3-3 και δεν το αλλάζεις γιατί πιστεύεις ότι έχεις στα χέρια σου την εθνική Γαλλίας με Κομάν, Εμπαπέ και Κόλο Μουανί. Αυτή την επιμονή λοιπόν στον αργοκίνητο και βαρύ Παυλίδη δεν την καταλαβαίνω. Δεν παίζεις με τους Αγγλους και τον βάζεις να παίζει ξύλο με τα αντίπαλα μπακ. Είναι ακατανόητο που δεν προτιμήθηκε ο φορμαρισμένος Ιωαννίδης που και ξύλο μπορεί να παίξει και την μπάλα να κρατήσει και χώρους να δημιουργήσει και την μπάλα να σπάσει σωστά δεξιά κι αριστερά. Όμως και αυτός έμεινε στον πάγκο για να αγωνιστεί ο Παυλίδης με μόνο προσόν ότι παίζει στο ολλανδικό πρωτάθλημα. Εύγε. Όμως με την Ολλανδία  που έχει βαριά κορμιά στην τριάδα της, θες ταχύτατους παίκτες στην επίθεση. Κάτι σαν τους Κωνσταντέλια και Δουβίκα δηλαδή…