Καλά τα ευχολόγια, καλοί οι ευσεβείς πόθοι, καλά τα περί καυτής «OPAP Arena», αλλά εδώ ούτε οι ευχές ούτε οι πόθοι παίζουν μπάλα. Μπάλα παίζουν οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές και καθρέφτης είναι το χορτάρι.

Ναι, η ΑΕΚ ήταν καλύτερη από την Άντβερπ στο χθεσινό ματς αλλά ο λογαριασμός από το πρώτο παιχνίδι άλλα λέει. Και το Αντβερπ-ΑΕΚ 1-0 είναι η ουσία, είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει.

Οση κάψα έχει η ΑΕΚ να περάσει στους ομίλους των 40 εκατ. ευρώ αλλά τόση κάψα έχουν όμως και οι Βέλγοι. Και είναι αυτοί που θα έρθουν στη Ν. Φιλαδέλφεια την επόμενη Τετάρτη για να πέσουν υπέρ βωμών κι εστιών. Τα συνθήματα των ΜΜΕ «Περνάει η ΑΕΚ» και λοιπα πατριωτικά είναι απλά υπερβολικά. Κι αυτό γιατί:

Η Αντβερπ έχει και ποιότητα και δίψα και φρεσκάδα. Αυτή η τελευταία λείπει από την ΑΕΚ, που χάρις στο «μαγειρείο» της OYΕΦΑ αναγκάστηκε να παίξει δυο πολύ κρίσιμα παιχνίδι σε τρεις μέρες. Με Ντιναμό εντός και Αντβερπ εκτός! Ούτε στην Πρέμιερ Λιγκ, αυτές οι ευρεσιτεχνίες! Κι αυτό γιατί η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία έχει φορτώσει τόσο πολύ το αγωνιστικό καλεντάρι που δεν υπάρχουν πια ημερομηνίες για τους αγώνες αν o μη γένοιτο συμβεί κάτι ακραίο, όπως με τη δολοφονία του Μιχάλη στη Ν. Φιλαδέλφεια.

Αυτό σημαίνει κούραση για τον «δικέφαλο» κι αυτό φάνηκε στο β’ ημίχρονο στο Βέλγιο που οι παίκτες του, αν και με αριθμητικό πλεονέκτημα δεν είχαν το καθαρό μυαλό που χρειαζόταν για να ανατρέψουν την κατάσταση. Και από τη στιγμή που έπαιξαν με παίκτη παραπάνω, δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν. Τα περί… πούλμαν που γράφουν οι ΑΕΚτζήδες ρεπόρτερ ακούγονται βερεσέ. Δηλαδή, τι; Με παίκτη λιγότερο από το 52’ και μπροστά στο σκορ τι θα έκαναν οι Βέλγοι; Θα έπαιζαν επίθεση; Κλείστηκαν πίσω να κρατήσουν το «μη χείρον, βέλτιστο». Δηλαδή το προβάδισμα στο σκορ ενόψει ρεβάνς. Αφήνω δε, ότι τη μεγάλη ευκαιρία στο τέλος την έχασαν αυτοί, έστω και από σπόντα, με την απελπισμένη προσπάθεια του Κουλιμπαλί, που έπιασε στον ύπνο και την άμυνα της ΑΕΚ και τον Αθανασιάδη αλλά το πλασέ του, ήταν πλασέ αμυντικού και όχι μεσοεπιθετικού και η ΑΕΚ γλίτωσε τα χειρότερα.

Ναι, το πρώτο ημίχρονο ήταν μαγική εικόνα. Η ΑΕΚ των 11 εναντίον 11 ήταν απολαυστική σε ένα τέτοιο κρίσιμο εκτός έδρας ματς αλλά σπατάλησε όλες τις ευκαιρίες που δημιούργησε σε αντίθεση με την Αντβέρπ που ουσιαστικά έκανε μια φάση και προηγήθηκε. Ηταν θέμα χρόνου στο 2ο ημίχρονο να έρθει η ισοφάριση και γιατί όχι και η ανατροπή. Όμως η αποβολή του Μπατάιγ έφερε τα πάνω κάτω και θόλωσε την Ενωση αντί να πανικοβάλει τους Βέλγους. Οι οποίοι έκλεισαν τους χώρους, αμύνονταν με 7-8 παίκτες στην περιοχή και έβαλαν μπροστά έναν ταχύτατο επιθετικό, να ταλαιπωρεί το αργοκίνητο κεντρικό δίδυμο της ΑΕΚ, που αποτελεί τον αχίλλειο τένοντα της. Στη συνέχεια ήρθαν το άγχος, η πίεση για το αποτέλεσμα και κυρίως η κούραση από την υπερπροσπάθεια με την Ντιναμό και το «γλυκό έδεσε».

Η λογική λέει ότι η ΑΕΚ του Αλμέιδα γυρίζει το σε βάρος σκορ είτε εύκολα είτε δύσκολα στην έδρα της. Όμως εδώ πια μιλάμε για 90 λεπτά που σου δίνουν… χρυσάφι. Και λογική και ποδόσφαιρο δεν συμβαδίζουν. Οι Βέλγοι θα πεθάνουν κι αυτοί στο γήπεδο για να το κατακτήσουν. Κι αυτό κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα. Αν η ΑΕΚ προηγηθεί γρήγορα στη ρεβάνς θα διώξει και το άγχος της και την κούραση της. Αν όμως αγχωθεί επειδή το γκολ δεν μπαίνει, θα έχει πρόβλημα. Και μη ξεχνάμε ότι θαύματα σαν αυτό των τελευταίων λεπτών με την Ντιναμό, μια φορά στα 20 χρόνια συμβαίνουν. Συνεπώς η ΑΕΚ πρέπει πρώτα να νικήσει το άγχος της, την κούραση της και μετά τους Βέλγους. Και δεν θα έχει στη διάθεση της και το «φονικό» της όπλο, τον Λιβάι Γκαρσία.