Λυπάμαι που θα το χαλάσω στους φαν του Ζοσέ Μουρίνιο αλλά ο Πορτογάλος τεχνικός έχει ξεπεραστεί από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η αξία του του ήταν ανεκτίμητη, η κληρονομιά του βαριά και μεγάλη, κυρίως σε ο,τι έχει να κάνει με τίτλους και αριθμούς.

Ομως, κακά τα ψέματα δεν είναι ο Μουρίνιο που όλοι γνωρίζαμε και στον οποίο έχουν απομείνει μόνο, οι ατάκες του, τα νεύρα και οι καυγάδες του με αντιπάλους, με διαιτητές και βοηθούς.

Όπως λένε και οι σοφοί του ποδοσφαίρου,όταν ένας προπονητής αρχίζει να μιλάει συνέχεια για τη διαιτησία και τους βλέπει όλους εχθρούς, τότε κάτι πάει στραβά τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα του.
Παρακολουθώντας την πορεία του Μουρίνιο –κι εδώ θέλω να τονίσω πως μπορεί να υπήρξε μεγάλος προπονητής όμως προσωπικά δενμου άρεσε ποτέ, γιατί ποτέ δεν χώνεψα το ποδόσφαιρο σκοπιμότητας και τους ύμνους στο αμυντικό παιχνίδι- ειδικά μετά το τέλος της δεύτερης θητείας του στην Τσέλσι το 2013, παρατηρεί εύκολα ότι έχει μια φθίνουσα πορεία, δυσανάλογη με τα χρόνια του στη Πόρτο, την Τσέλσι, τη Ρεάλ, την Ιντερ.

Έκτοτε, εργάστηκε στη διαλυμένη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπου μπορεί να κατέκτησε το Europa League αλλά δεν το λες επιτυχία για το κλαμπ και της έβαλε ταφόπλακα. Στη συνέχεια διάλυσε το DNA της Τότεναμ που από φύσει επιθετική ομάδα επιχείρησε να την κάνει αμυντικογενή και να παίξει κάτι που δεν γνωρίζει. Πήγε στη Ρόμα και την μετέτρεψε σε… μνημείο σκοπιμότητας! Ένα γκολ και πολύ είναι. Πάνω από όλα το αποτέλεσμα με κάθε κόστος. Αμυνα, άμυνα, άμυνα, θεατρινισμοί, διακοπές αγώνα, συνεχείς διαμαρτυρίες όλων των παικτών σε κάθε σφύριγμα του ρέφερι, μιζέρια. Καμία σχέση με τον τεχνικό της Πόρτο στις αρχές του αιώνα ή εκείνου στην πρώτη θητεία του στη Τσέλσι. Που έπαιζε άμυνα (και όχι κατενάτσιο) για σεμινάρια με το μυαλό στις θανατηφόρες αντεπιθέσεις και χτυπούσε σαν βασιλική κόμπρα…

Στον χθεσινό τελικό προσπάθησε πάλι να πάει στην πεπατημένη. Στο φτωχό ποδόσφαιρο, χωρίς ιδέες και μη αξιοποίηση του ταλέντου της ομάδας. Ολοι γνώριζαν πριν τον τελικό τι θα δουν. Κι εύχονταν να προηγηθεί η Σεβίλλη για να δούμε ωραίο τελικό, για να απελευθερωθεί και η Ρόμα από τα γκέμια του Μουρίνιο και να δούμε όμορφο παιχνίδι. Δυστυχώς έγινε το κακό σενάριο. Με τον Πορτογάλο να παίζει αυτό που του έχει απομείνει. Κλεφτοπόλεμο. Και μετά το γκολ του Ντιμπάλα, η μια ομάδα προσπαθούσε να νικήσει και η άλλη να κλέψει. Όπως συμβαίνει στα περισσότερα παιχνίδια του Μουρίνιο την τελευταία πενταετία. Λες και παίζει σύστημα «Ρεχάγκελ στην εθνικής Ελλάδας»! Όμως, από τότε πέρασαν 20 χρόνια και κυρίως η εθνική δεν φημιζόταν για το επιθετικό της παιχνίδι. Μόνο άμυνα ήξερε να παίζει και αν της έβγαινε κάποιο στημένο ή γκολ μια στο τόσο, τελείωνε τα παιχνίδια της. Ο,τι ακριβώς κάνει τώρα ο Μουρίνιο. Τότε το παιχνιδι της εθνικής μας ομάδας θεωρείτο από τους περισσότερους αναχρονιστικό, λες και είχε στις τάξεις της παικταράδες και δεν το έπαιζε. Και σήμερα, αποθεώνουν τον Μουρίνιο για αυτό που προτιμάει να παίζει…

Η ιστορία του ποδοσφαίρου θα τον καταγράψει ως έναν από τους κορυφαίους προπονητές στον κόσμο και δίκαια και αυτό δεν αλλάζει. Όμως μια τόσο πλούσια καριέρα, δεν γίνεται να μην την συνεχίζεις αλλά προτιμάς να κάθεσαι επάνω της και να ζεις με το παρελθόν σου.

Εν κατακλείδι, το αποτέλεσμα του τελικού του Europa League, ήταν πέρα για πέρα δίκαιο (όσο δίκαιο μπορεί να είναι το να κρίνεται ο νικητής στη διαδικασία των πέναλτι , γιατί σε βάθος χρόνου το ποδόσφαιρο αποδίδει δικαιοσύνη. Και χθες απέδωσε τα του Καίσαρος στην ομάδα που έπαιξε για να νικήσει και όχι σε εκείνη που προσπάθησε να κλέψει…