Πολύ ωραία τα είπε ο Δημήτρης Μελισσανίδης για την ομάδα του στη χθεσινή συνέντευξη που παραχώρησε στους δημοσιογράφους ως αποτίμηση της σεζόν που τελείωσε και βρήκε την ΑΕΚ νταμπλούχο μετά από 45 χρόνια και παράλληλα στο νέο της «παλάτι».

Δικαίως αποθέωσε τον Ματίας Αλμέιδα και τους παίκτες του, σωστά μίλησε λέγοντας ότι η ΑΕΚ έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στη σεζόν, είχε δίκιο όταν μιλούσε για το όνειρο του νέου γηπέδου και το πόση δύναμη αντλεί η ΑΕΚ από αυτό και ακόμη πιο σωστά επεσήμανε πως η διοίκηση θα κάνει ο,τι της ζητήσει ο Αλμέιδα προκειμένου να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο για την νέα σεζόν.

Ακόμη πιο σωστά ήταν και όσα ξιφούλκησε ο ιδιοκτήτης της Ενωσης για το ελληνικό ποδόσφαιρο και την τοξικότητα που το περιβάλει. Όμως κάπου εκεί το… χάλασε. Και το χάλασε γιατί πρώτα από όλα δεν μίλησε για τις δικές του ευθύνες και κατόπιν είπε πως «για όλα φταίνε οι άλλοι». Και εννοείται πως οι άλλοι είναι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Ούτε ο ίδιος ούτε ο φίλος του ο Ιβάν Σαββίδης. Δηλαδή για όλα τα δεινά της φετινής σεζόν ευθύνονται οι «αιώνιοι». Ο ίδιος θεωρεί ότι μάχεται για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο όπως λέει. Με λίγα λόγια ο,τι ακριβώς λένε όλοι, ο καθένας ξεχωριστά για την ομάδα του και τον εαυτό του, που αποποιείται των ευθυνών του και τα φορτώνει όλα στους αντιπάλους του. Εύκολο και ειδικά χωρίς αντίλογο…

Όταν είσαι μέλος των BIG-4, δεν δικαιούσαι να λες ότι μάχεσαι για ένα αξιόπιστο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν γίνεται να λες ότι πασχίζεις για ένα καλύτερο μέλλον του ελληνικού ποδόσφαιρου. Και δεν γίνεται, γιατί έχεις τεράστιο μερίδιο ευθύνης, ισότιμο των άλλων τριών (Μαρινάκης, Αλαφούζος, Σαββίδης), που έκαναν το άθλημα προσωπική τους υπόθεση κι έβγαλαν τα απωθημένα τους ο ένας εναντίον του άλλου, γνωρίζοντας κάτι πολύ απλό: ότι στην Ελλάδα δεν φτάνει μια ομάδα να παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο, να είναι η καλύτερη στον αγωνιστικό χώρο για να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Αυτό είναι το 40% της προσπάθειας στο χορτάρι. Γιατί το άλλο 60% παίζεται στους διαδρόμους της ΕΠΟ< των πειθαρχικών Επιτροπών, της Σούπερ Λιγκ και στους διαδρόμους των δικαστικών αιθουσών.

Βρείτε μου μια ομάδα τουλάχιστον από το 2000 και μετά, που πήρε τίτλο έχοντας ως μόνο όπλο την αγωνιστική της ταυτότητα και ανωτερότητα. Καμία. Αν δεν συνδυαστεί με την… κυριαρχία της στην ΕΠΟ και στα κέντρα αποφάσεων (ΚΕΔ κλπ), ξεχάστε τίτλους και δόξες. Δεν γίνεται λοιπόν δουλειά με το να βγαίνεις να λες «φταίνε οι άλλοι, εμείς πάμε με τον σταυρό στο χέρι» γιατί δεν πείθεις κανένα πλην των φανατικών ρεπόρτερ και οπαδών. Κανείς μα κανείς στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν πήγε με το σταυρό στο χέρι, όσο μεγάλη κι αν ήταν αγωνιστικά η διαφορά του από τους ανταγωνιστές του. Για αυτό και ο «σκοτωμός» κάθε φορά στις εκλογές της ΕΠΟ και ακόμη πιο ειδικά στις εκλογές των Ενώσεων, όπου άλλοι τρέχουν με μαύρες σακούλες γεμάτες χρήμα κι άλλοι με μπράβους και άλλα βοοειδή δίποδα. Για αυτό δεσπόζουν κάθε φορά στο παρασκήνιο και βρίσκουν πεδία δράσης, ο Θωμάς, ο Κώστας, ο Αχιλλέας, ο Γιαννάκης και άλλα ερπετοειδή που απομυζούν την Ομοσπονδία, δεκαετίες τώρα.

Μια ματιά σε βάθος χρόνου θα σας πείσει για του λόγου το αληθές. Δείτε πόσα χρόνια κάνουν καριέρα οι ίδιοι και οι ίδιοι στην ΕΠΟ. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πιάσει πάτο, τα πρόσωπα δεν αλλάζουν και όλοι δηλώνουν ότι φταίνε οι άλλοι! Μα, από τη στιγμή που είσαι στο ποδόσφαιρο 20, 30, 40 χρόνια και αυτό χειροτερεύει αντί να γιγαντώνεται, τότε αυτόματα είσαι μέρος του προβλήματος. Ακόμη κι αν έχεις τις καλύτερες προθέσεις…