Επιτέλους τελικός! Μετά τις παλινωδίες δύο μηνών, την περιφορά του κυπέλλου ανά τον κόσμο λες κι επρόκειτο για το 8ο θαύμα του κόσμου που έπρεπε να δει και να μάθει όλος ο πλανήτης αλλά για τους λάθος λόγους.

Μετά τα ταξίδια σε τρεις ηπείρους (Αμερική, Ευρώπη, Αυστραλία), μετά το… τουρ ανά την Ελλάδα. Μετά τις ψευτομαγκιές Μπέου τύπου, τις μονές μέρες «θα σας κάνω τη χάρη να σας φιλοξενήσω τον τελικό» και τις ζυγές «δεν τον κάνω ή θα τον κάνω με δικούς μου όρους». Και αφού γέλασε το πανελλήνιο και οι Έλληνες του εξωτερικού με αυτό το χάλι, η ΕΠΟ κατάφερε να φτάσει στη σημερινή μέρα που ο τελικός θα γίνει στο Πανθεσσαλικό, εκτός βέβαια κι αν ο διερμηνέας του ΝΠΣ Βόλου ξυπνήσει στραβά, ή δει κάποιο όνειρο ή τον βάλουν να κάνει μια ακόμη κωλοτούμπα, από από εκείνες που τον χαρακτήριζαν πάντα και αλλάξει πάλι γνώμη. Άλλωστε ποιος μπορεί να εμπιστευτεί έναν  άνθρωπο που δεκαετίες τώρα, πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος και κάνει ό,τι θέλει στο παρασκήνιο;

Ξεφύγαμε όμως. Η ουσία είναι πως ο τελικός θα γίνει απόψε ανάμεσα σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, με την Ένωση να κυνηγάει το τρόπαιο έχοντας –όπως δήλωσε και ο Ματίας Αλμέιδα- διπλό κίνητρο για να το πετύχει. Πρώτα για να κάνει το νταμπλ και δεύτερο για να βάλει τέρμα στους χαμένους τελικούς από τους Θεσσαλονικείς και μάλιστα τρεις σερί χρονιές! Από την άλλη ο Ράσβαν Λουτσέσκου θέλει να δώσει απαντήσεις στον κόσμο του ΠΑΟΚ, που τον αμφισβητεί φέτος και να τελειώσει μια σεζόν με πολλά σκαμπανεβάσματα με το Κύπελλο που θα είναι το 6ο την τελευταία οκταετία. Το λες και κατόρθωμα.

Όμως, πέρα από τα διθυραμβικά και την επιτυχία του ενός ή του άλλου, αυτό που σκιάζει τα πάντα είναι πως για μια ακόμη φορά, σταθήκαμε ανίκανοι ως ποδοσφαιρική χώρα να διεξάγουμε έναν κανονικό τελικό. Έναν τελικό-γιορτή, όπως συμβαίνει στις 99 φορές στις 100 στις χώρες όλου του κόσμου. ‘Η μην πάμε μακριά, όπως συνέβαινε μέχρι και τη δεκαετία του ‘70 και μέχρι να γίνει το ποδόσφαιρο επαγγελματικό στην Ελλάδα. Με γεμάτα γήπεδα, χωρίς λωρίδες ασφαλείας, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς ερωτηματικά, αν θα γίνει ο τελικός με μαθητές, με φαντάρους, με δασκάλους, με εφήβους, σχολεία ή βρεφονηπιακούς σταθμούς.

Από τα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, δηλαδή από τότε που το χρήμα μπήκε για τα καλά στο ποδόσφαιρο μας, τα πάντα διαλύθηκαν. Τα επεισόδια κυριάρχησαν, οι νεκρές ζώνες στις εξέδρες έγιναν μόδα. Και εσχάτως καταργήθηκαν κι αυτές, αφού φτάσαμε σε σημείο να κάνουμε τελικούς μόνο με 20-30-50 προσκλήσεις. Αν συνεχιστεί μάλιστα, η ίδια κατάσταση τα επόμενα χρόνια, είναι βέβαιο πως ούτε οι ομάδες θα πηγαίνουν να παίξουν, αφού ο κυπελλούχος θα βγαίνει με κλήρωση! Ανίκανοι όλοι…