Κάθε σεζόν ή σχεδόν κάθε δύο χρόνια το ποδόσφαιρο που παίζει με την Μάντσεστερ Σίτι ο Πεπ Γκουαρδιόλα, δείχνει κάτι καινούργιο στον αγωνιστικό χώρο. 

Ο τεράστιος Καταλανός προπονητής με το ορθάνοιχτο και ανήσυχο μυαλό, από τη μέρα που πάτησε στη γαλάζια πλευρά του Μάντσεστερ φροντίζει έτσι ώστε και ο σύλλογος να προοδεύει αλλά κυρίως φροντίζει και το ποδόσφαιρο γενικότερα να αλλάζει επίπεδο… 

Ο Πεπ δεν ησυχάζει ούτε εφησυχάζει. Κι εκείνο που βγάζει στον φίλαθλο που παρακολουθεί το τρίπτυχο ποδόσφαιρο-θέαμα-ουσία είναι πως σε κάθε παιχνίδι της ομάδας του αναζητάει, σκέφτεται, επιχειρεί νέα συστήματα, εφαρμόζει καινούργιες τακτικές, ρισκάρει, πειραματίζεται ακόμη και κατά τη διάρκεια των αγώνων. Θέλει πάντα να πηγαίνουν η Σίτι και το σπορ ένα βήμα μπροστά. Θα ακολουθήσει πολλές φορές τα τετριμμένα, αυτά που εκείνος θεωρεί ίδια και ίδια, όμως άλλες τόσες δείχνει στη πράξη τι σκέφτηκε πάλι στις προπονήσεις και προσπαθεί να το μάθει στους παίκτες του ώστε στο ματς να εκπλήξει τον αντίπαλο και τον φίλαθλο κόσμο…

Στο χθεσινό ημιτελικό του Champions League απέναντι στη κάτοχο του τίτλου Ρεάλ Μαδρίτης – επαναλαμβάνω απέναντι στη Ρεάλ και όχι απέναντι στη Σκάνθορπ ή την Τσέλτενχαμ και φυσικά όχι σε προημιτελικό του… Carabao Cupαλλά σε ημιτελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης- ο Γκουαρδιόλα φρόντισε να εκπλήξει ευχάριστα όλους τους ποδοσφαιρόφιλους του κόσμου (πλην της Ρεάλ) και να στείλει το ποδόσφαιρο σε άλλη διάσταση, πολύ μακρινή από αυτή που γνωρίζαμε ως τώρα. Με παιχνίδι που ονειρεύεται κάθε οπαδός να παίζει η δική του ομάδα, συνδυάζοντας ουσία και υπερθέαμα…

Τι να πρωτοθαυμάσεις από το χθεσινό ματς; Θέαμα; Ουσία; Πρέσινγκ που έπνιξε τη Ρεάλ και ειδικά στο πρώτο ημίχρονο φαινόταν τόσο αδύναμη όσο και η Σουίντον απέναντι στους «Πολίτες»; Και μόνο το γεγονός ότι στο πρώτο 20λεπτο η Σίτι στο 1/3 του γηπέδου στην περιοχή της Ρεάλ είχε ολοκληρώσει 196 πάσες έναντι μόλις 10 στο αντίστοιχο δικό της αμυντικό 1/3 που οι «μερένχες» είχαν μόλις 10, τα λέει όλα! Αδυσώπητο τρέξιμο, αλληλοκαλύψεις, ακρίβεια, ταχύτητα, αυτοματισμοί, γρήγορη σκέψη. Η Σίτι σου έδινε την εντύπωση πως κάθε ποδοσφαιριστής της γνώριζε από να πάσα στιγμή κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, που θα στείλει τη μπάλα ή τι θα κάνει, πολύ πριν πάρει στην κατοχή του τη μπάλα.

Με αυτό το απίθανο σύστημα το 3-2-4-1 που εφαρμόζει στα μεγάλα ματς ο Γκουαρδιόλα, η ομάδα του μπορεί πανεύκολα να το μετατρέπει σε πολλά ακόμη. Ο χαρακτηρισμός «ευελιξία» χάνει το νόημα του όταν μιλάμε για τη χθεσινή Σίτι. Ένα σύστημα που μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να γίνει 3-5-2, 4-3-3, 4-2-3-1, 4-4-2 ή ο,τι άλλο βάζει ο κοφτερός νους του Πεπ.  

Ακούω ή διαβάζω πολλούς να λένε ότι έχει χαλάσει του κόσμου τα εκατομμύρια ο Γκουαρδιόλα να κάνει μεταγραφές και να παίρνει παίκτες, προκειμένου να πάρει το «άγιο δισκοπότηρο» του ποδοσφαίρου. Και; Αυτό κάνει τη διαφορά; Να δεχτώ ότι τη διαφορά στη φετινή Σίτι την έκανε η απόκτηση του Χάαλαντ. Όμως από κει και πέρα κι άλλες ομάδες στον κόσμο προσπάθησαν να φτιάξουν ομαδάρες με εκατομμύρια, όμως απέτυχαν. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις. Το θέμα είναι πως ο προπονητής θα «δέσει» τους αστέρες και πως θα μπορέσει να φτιάξει το καλύτερο δυνατό σύνολο, όχι με τεράστια εργαλεία αλλά με χρήσιμα. Ποιους τέλος πάντων θεωρεί κατάλληλους να του κάνουν τη δουλειά…

Στην τελική ποιοι από τους χθεσινούς παίκτες του που αγωνίστηκαν στον ημιτελικό ήταν τόσο παικταράδες πριν πάνε στη Σίτι; Ο Στόουνς; Ο Ακάνζι; Ο Γκιντογκάν; Ο Φόντεν; Ο Σίλβα; Ο Γουόκερ; Καλοί παίκτες ήταν αλλά όχι και παικταράδες. Ας τους έπαιρναν και άλλοι που έχουν χρήματα. Δεν τους επέλεξαν. Τους πήρε ο Πεπ. Κι αυτό πάλι, από μόνο του δεν φτάνει. Ο Γουαρδιόλα κατάφερε να τους εντάξει στο σύνολο όσο βεντέτες ή φίρμες μπορεί να ήταν στις προηγούμενες ομάδες τους. Κλασικό παράδειγμα ο Γκρίλις. Κόστισε 100 εκατομμύρια και είδε κι έπαθε να καθιερωθεί. Αλλαγή του 60ου ή 70^ου λεπτού ήταν, σπάνια βασικός. Πήγε ως βεντέτα με τουπέ και ύφος και τα μυαλά πάνω από το κεφάλι του και λίγο έλειψε να αποχωρήσει άδοξα από την ομάδα. Όπως ο Κανσέλο, που από ηγετική μορφή την περσινή σεζόν κι ένας από τους κορυφαίους ακραίους μπακ, δόθηκε τον Γενάρη δανεικός στη Μπάγερν. Όμως ο Πεπ κατάφερε να βάλει τον Γκρίλις σε καλούπι, με την έννοια ότι θα παίζεις για το σύνολο, για την ομάδα και μέσα από αυτήν θα αναδειχτεί. Κι έφτασε ο Αγγλος χθες να παίζει και άμυνα! 

Κανείς δεν κάνει του κεφαλιού του και φτάνει να γίνει πρωτοκλασάτος στα χέρια του Καταλανού, που εκτός από άξιος είναι και δίκαιος. Τίποτα δεν τον εμπόδισε να ρίξει άγριο κράξιμο στον Ντε Μπρόινε για λάθος επιλογές του στην επίθεση και να αρπαχτεί μαζί του την ώρα του ημιτελικού. Και το έκανε γιατί γνωρίζει καλύτερα από το καθένα την αξία του Βέλγου και τις δυνατότητες του. Οπότε θεώρησε ανήκουστο να μην ακολουθήσει τη φιλοσοφία του παιχνιδιού της Σίτι. Και στο φινάλε όταν τον έκανε αλλαγή λόγω κούρασης ο θερμός εναγκαλισμός τους τα είπε όλα…

 Ολοι είναι εργαλεία στο γήπεδο και όλοι ηγέτες στις θέσεις τους. Ο Ρόντρι; Εγκέφαλος! Ο Γκιντογκάν; Για όλες τις δουλειές! Ανταποκρίθηκε άριστα ακόμη και στο νέο του ρόλο να παίζει πολύ πιο μπροστά, να γίνεται ακόμα και κρυφός φορ και να σκοράρει αφειδώς! Για τον Ντε Μπρόινε κάθε σχόλιο είναι περιττό. Ο Γκρίλις; Πιο σοβαρός από ποτέ. Ο Γουόκερ; Εσβησε από τον χάρτη τον Βινίσιους μόνο με την ταχύτητα του και μαζί έσβησε όλο το παιχνίδι της Ρεάλ, που βασίζεται στην ταχύτητα του Βραζιλιάνου και τις επινοήσεις του Μπενζεμά. Ο τελευταίος πάντως για να τα λέμε όλα, στο χθεσινό παιχνίδι μου θύμισε -αναλογικά πάντα- τον φετινό Ελ Αραμπί στον Ολυμπιακό. Λιγότερο επιδραστικός από ποτέ, βαρύς και πολύ αργός στη σκέψη και διόλου επικίνδυνος. Προβλέψιμος σε όλα…

Δεν μπορώ να ξέρω τι θα κάνει η Σίτι και ο Πεπ στον μεγάλο τελικό της Πόλης απέναντι στην Ιντερ και αν καταφέρει να πάρει το πρώτο Champions League της ιστορίας της. Είναι μεν το μεγάλο φαβορί, όμως είναι τελικός. Εκείνο που γνωρίζω είναι πως όταν μια ομάδα έχει πέντε πρωταθλήματα Αγγλίας τα τελευταία 6 χρόνια (υπολογίζοντας και το φετινό), όταν τα τρία τελευταία χρόνια φτάνει σε δύο τελικούς κι ένα ημιτελικό Champions League και όταν βρίσκεται τρία μόλις ματς μακριά από το περίφημο «τρεμπλ» (με νίκη επί της Τσέλσι κατακτά το πρωτάθλημα, στις 2 Ιουνίου παίζει τελικό Κυπέλλου Αγγλίας με την Γιουνάιτεντ και στις 10 του ίδιου μήνα αγωνίζεται στον τελικό του Champions League με την Ιντερ), τότε μια νέα μεγάλη δυναστεία ξεκινάει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Κι ας τα γράφω αυτά ο υποφαινόμενος που είμαι φαν του κόκκινου Μάντσεστερ…).