Βγήκε και μίλησε ο Γιάννης Αλαφούζος για το χαμένο πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού και ο καθένας μπορεί να τις κρίνει και να τον κρίνει.

Μιλώντας όμως επί της ουσίας, ο μεγαλομέτοχος του «τριφυλλιού» είπε… μισές αλήθειες ή αλλιώς απέφυγε να μιλήσει για τις δικές του ευθύνες στην απώλεια του τίτλου και οι οποίες μάλιστα είναι και οι πιο μεγάλες και οι πιο σοβαρές.

Είναι εύκολο για οποιονδήποτε να δηλώνει ότι ο αντίπαλος του έκλεψε το πρωτάθλημα, ειδικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Καμία πρωτοτυπία. Γεμίσαμε παντού «κλεμμένα» πρωταθλήματα και Κύπελλα. Κανείς δεν παραδέχεται την ήττα του και φυσικά τις δικές του ευθύνες για τυχόν απώλειες. Όπως όλοι πιστεύουν ότι μόνο η δική τους ομάδα πάει με το σταυρό στο χέρι και οι απέναντι κλέβουν. Τα έχουμε ξαναπεί. Το σλόγκαν «μόνοι μας και όλοι τους» έχει γίνει άνοστη πια καραμέλα στα στόματα των ηττημένων. Τίποτα δεν αλλάζει. Είτε μια ομάδα παίζει πολύ καλύτερο ποδόσφαιρο από τους αντιπάλους της είτε το παίρνει με δραματικό τρόπο, ισχύει πάντα το «οι άλλοι κλέβουν»! Με λίγα λόγια, όλοι κλωθογυρίζουν στο ίδιο πηγάδι και όταν βρίσκονται από κάτω φωνάζουν, όταν βρίσκονται από πάνω δηλώνουν αλαζονικά «φτιάξτε ομάδες»…

Είχε τα δίκια του ο Αλαφούζος όταν μίλησε για τους Νταμπάνοβιτς, τα κοντά δοκάρια, τους δήθεν μεθυσμένους Πολωνούς διαιτητές (αλήθεια τι απέγινε με εκείνα τα αποτελέσματα του αλκοτέστ που τους έκανε η Αστυνομία; Αληθεύει ότι δεν βρέθηκε ίχνος αλκοόλ στον οργανισμό τους;), τις διαιτησίες (σαν τη σφαγή του Φαλήρου), για τα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν με τον covid σε ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, αλλά ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, δεν είπε το παραμικρό για τις δικές του ευθύνες. Δεν μίλησε για παράδειγμα, γιατί δεν προστάτευσε την ομάδα του όταν ζήτησε αναβολή της τελευταίας αγωνιστικής, έχοντας 15 κρούσματα κορονοϊού στην ομάδα. Όταν έχεις τόσα πολλά κρούσματα και σε βάζουν να παίξεις την επόμενη μέρα, χαλάς τον κόσμο! Τα κάνεις όλα άνω κάτω. Δηλώνεις ότι δεν κατεβαίνεις ή κατεβαίνεις με την Κ16 να διακωμωδήσεις το ήδη απαξιωμένο πρωτάθλημα, ξεσηκώνεις τον κόσμο σου, βγαίνεις και φωνάζεις τι παίχτηκε στο παρασκήνιο, τι συνέβη με την ΑΕΚ και τα δικά της κρούσματα, που λες ότι σε κόλλησαν. Αντί αυτών, βάζεις μπροστά τον προπονητή, κρύβεσαι πίσω από αυτόν και συμφωνείς χωρίς τη παραμικρή κουβέντα, να παίξεις την επόμενη μέρα. Αλλά μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…

Εκτός αυτού, ως φετινός Παναθηναϊκός, δεν δικαιούσαι να μιλάς για διαιτησίες. Όταν έχεις κερδίσει 15 πέναλτι, κάποια από τα οποία σε κρίσιμα ματς ήταν αμφισβητούμενα για να μην πω ότι δεν ήταν, αλλά οι διαιτητές στα έδωσαν, πράγμα που δεν έγινε σε ίδιες περιπτώσεις με ανταγωνιστές σου, δεν δικαιούσαι να μιλάς. Πέναλτι σαν εκείνα με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο στις καθυστερήσεις των… καθυστερήσεων, ή σαν εκείνο με τον ΠΑΣ στα Γιάννινα ή το πέναλτι με τον Αστέρα Τρίπολης στη Λεωφόρο, ούτε καν θα εξετάζονταν από το VAR σε άλλες χώρες. Ο Παναθηναϊκός την είχε πρίμα τη διαιτησία, γιατί δεν του χάλασε χατίρι. Ο,τι αμφισβητούμενο υπήρξε, το έδωσε σε αυτόν. Δίκιο είχε μόνο για όσα ανέφερε για τον δήθεν «κορυφαίο», Τάσο Σιδηρόπουλο.

Όμως, η μεγαλύτερη ευθύνη του Γ. Αλαφούζου ήταν ότι άφησε την ομάδα «άδεια» από λύσεις και ποιότητα. Ακόμη και τον Ιανουάριο, έχοντας χάσει ήδη τον κορυφαίο παίκτη του τον Αϊτόρ και με τον Παναθηναϊκό στην κορυφή, δεν φρόντισε να τον ενισχύσει ποιοτικά και ποσοτικά. Εφερε τον Μαντσίνι και τέρμα. Τους υπόλοιπους δεν χρειάζεται καν να τους αναφέρω, τους είδαμε στο γήπεδο. Παίκτες για μικρομεσαίες ομάδες της Λίγκας. Η ομάδα έμεινε άδεια από λύσεις και ήταν φυσικό να ξεμείνει από δυνάμεις. Το πράγμα φώναζε αλλά ο Αλαφούζος ούτε στόπερ πήρε, ούτε ακραίους, και κυρίως δεν πήρε δυο δημιουργικούς χαφ, προκειμένου να αντέξει στα πλέι οφ και να ξεπεράσει την πίεση της ΑΕΚ. Δεν έφταιξε ο covid που οι «πράσινοι» γκέλαραν με τον Βόλο την κρίσιμη στιγμή, δεν έφταιξε ο κορονοϊός που δεν μπόρεσε στις τελευταίες αγωνιστικές να νικήσει στην έδρα του την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ και ήταν αναγκασμένη η ομάδα να πάει να  παίξει «σκοτωμένη» και σκασμένη, στο «Καραϊσκάκη» κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο, τον Ολυμπιακό μόνο για τη νίκη, απέναντι σε μια ομάδα πληγωμένη, που καιγόταν για νίκη επειδή διεκδικούσε με τη σειρά της την 3^η θέση. Και φυσικά έπαιζε για το γόητρο και την ιστορία της. Και με όλα όσα είχαν συμβεί στη διάρκεια της σεζόν, δεν μπορούσε να χαλαρώσει γιατί θα είχαμε κυνηγητά σε περίπτωση ήττας…

Για να μη το κουράζουμε, ο Παναθηναϊκός έβγαλε με ευθύνη της διοίκησης του, μόνος του τα μάτια του. Στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια του στα πλέι οφ, τρία εντός κι ένα εκτός, δεν νίκησε έστω ένα. Οπότε η μετατόπιση ευθυνών και οι κορώνες περί κλοπής, αδικίας και  παρασκηνίου, δεν έπεισαν ποτέ και δεν δικαιολόγησαν οποιαδήποτε ομάδα. Θα του γίνει μάθημα το πάθημα; Θα δείξει…