Μπορεί το ποδόσφαιρο να μην είναι άμεσα το πιο δίκαιο σπορ στον κόσμο, όμως μακροπρόθεσμα αποδεικνύεται το πιο δίκαιο από όλα…

Μπορεί ο Παναθηναϊκός από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος να ήταν την πρώτη θέση της βαθμολογίας, απόρροια της εντυπωσιακής του πορείας κυρίως στον πρώτο γύρο, όμως μια αγωνιστική πριν το φινάλε έπεσε στη 2^η θέση και ταυτόχρονα χάνει το πρωτάθλημα, το οποίο πριν λίγο καιρό φαινόταν ότι θα κατακτούσε για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια. Όμως τα πέτρινα χρόνια συνεχίζονται…

Από την άλλη η ΑΕΚ με το μέτριο ξεκίνημα της, κατάφερε δια χειρός Ματίας Αλμέιδα να γίνει μέσα στη σεζόν η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο. Ηταν η μόνη που ακολούθησε κατά πόδας τον Παναθηναϊκό, άντεξε όταν ένιωσε την καυτή ανάσα του Ολυμπιακού αλλά συνέχισε να παράγει ποδόσφαιρο. Πιο γεμάτη όσο ποτέ σε όλες τις γραμμές, έφτασε να διεκδικεί τον τίτλο για τα καλά πλέον στα πλέι οφ και δικαιώθηκε. Σε βάθος χρόνου και κοιτώντας συνολικά τη εικόνα του πρωταθλήματος, του πλέον συναρπαστικού εντός αγωνιστικών χώρων και του πλέον «βρώμικου» σε επίπεδο διοικήσεων, η ΑΕΚ ήταν η καλύτερη ομάδα και δίκια φτάνει στον τίτλο, τον 13^ο της, μετά από πέντε στείρα χρόνια. 

Της απομένουν δύο παιχνίδια ακόμη για να γράψει την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία της: Με μια εντός έδρας ισοπαλία με τον Βόλο στο φινάλε των πλέι οφ και νίκη στον τελικό του Κυπέλλου επί του ΠΑΟΚ, θα έχει κάνει την κορυφαία ίσως, σεζόν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πρωτάθλημα, Κύπελλο και νέο γήπεδο την ίδια σεζόν! Πώς να συγκρατήσεις τον κόσμο της;

Στα χθεσινά παιχνίδια, ο «δικέφαλος» έκανε αυτό που έπρεπε, νικώντας με ανατροπή τον Αρη στη Θεσσαλονίκη πολύ πιο εύκολα από ότι δείχνει το τελικό 1-2. Κι ευτύχησε στα πλέι οφ να έχει παρόντα τον ηγετικό Τσούμπερ που διανύει το καλύτερο του διάστημα στην ομάδα από την μέρα που έφτασε στα Σπάτα…

Από την άλλη ο Παναθηναϊκός ήθελε αλλά δεν μπορούσε. Αποκαμωμένος μετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο, δεν είχε λύσεις και δυνάμεις στο κρίσιμο διάστημα με τα συνεχόμενα ντέρμπι με ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό. Απόρροια ενός φτωχού σε λύσεις ρόστερ. Οι «πράσινοι» παρέδωσαν ψυχή στο γήπεδο στα πλέι οφ. Κι ως εδώ που έφτασαν ήταν υπέρβαση. Με ρόστερ 14 παικτών δεν βγαίνουν 36 αγωνιστικές. Ηρθε και ο covidστη χειρότερη στιγμή και η ομάδα ξέμεινε και από δυνάμεις, όσες της είχαν απομείνει για το τελευταίο σπριντ. Δυστυχώς για αυτούς το πιο κρίσιμο ματς της σεζόν τους ήθελε να παίζουν εκτός έδρας με τον «αιώνιο» αντίπαλο τους τον Ολυμπιακό, που με τη σειρά του είχε χίλιους λόγους να νικήσει για να κλείσει στόματα, εχθρών και φίλων. Πρώτα γιατί αυτό λέει η  ιστορία των δύο συλλόγων. Δεύτερον γιατί οι «ερυθρόλευκοι» αν ήθελαν να πάρουν την 3^η θέση που μπορεί να οδηγήσει στο Europa League, θα έπρεπε να νικήσουν τον αντίπαλο τους ώστε να παίξουν τελευταία αγωνιστική (την ερχόμενη Κυριακή) στην Τούμπα για δύο αποτελέσματα και όχι αποκλειστικά για τη νίκη. Παράλληλα ήθελαν να σώσουν τις άσχημες εντυπώσεις που τους αφήνει η φετινή σεζόν, γεμάτη λάθη αγωνιστικά και κυρίως διοικητικά, ενώ ήταν και πεισμωμένοι αφού είχαν να νικήσουν τον Παναθηναϊκό σχεδόν δύο χρόνια (επτά ματς σερί). Χθες μίλησε και ο εγωισμός από την άποψη ότι στα δυο παιχνίδια της κανονικής περιόδου, ήταν πολύ καλύτεροι από τον «αιώνιο» αντίπαλο τους αλλά δεν τον νίκησαν…

Αφήνω για το τέλος, τους δύο προπονητές, της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού. Δεν ξέρω αν είναι και πόσο καλοί προπονητές είναι, αυτό το αφήνω στους πιο ειδικούς. Αυτό που τους ξεχωρίζει είναι το ύφος και το ήθος τους, πέρα βέβαια από την αποδεδειγμένα σπουδαία  δουλειά τους. Χωρίς φανφάρες, δίχως τις φτηνές δικαιολογίες περί διαιτησίας, κέρδισαν τους παίκτες τους, τους ενέπνευσαν κι εκείνοι τους ανταπόδωσαν. Είναι πολυτέλεια για αυτό το αισχρό ελληνικό ποδόσφαιρο να διατηρεί στις τάξεις της, τέτοιες προσωπικότητες. Γιατί πρόκειται για σπουδαίες προσωπικότητες που οφείλουν οι ομάδες τους αλλά και οι οπαδοί των άλλων συλλόγων να τους σέβονται. Δεν προκάλεσαν μια στιγμή, δεν υποτίμησαν, δεν απαξίωσαν, δεν καταφέρθηκαν κατά της διαιτησίας (όπως ακόμη και χθες έκανε η «πράσινη» ΠΑΕ, ψάχνοντας πάλι το φτηνό άλλοθι…), δεν έψαξαν δικαιολογίες, δεν μπήκαν στο άθλιο παιχνίδι των διοικήσεων τους. Εφτιαξαν ομάδες, ο καθένας με το υλικό που είχε, σεβάστηκαν όσο λίγοι τους αντιπάλους τους ακόμη κι αν αυτοί ήταν ο Ιωνικός, η Λαμία, ο Λεβαδειακός. Είχαν πάντα έναν καλό λόγο για όλους, μα πάντα πάνω από τον εαυτό τους έβαζαν και βάζουν τους παίκτες τους. Ειδικά οι χθεσινές δηλώσεις του Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα πρέπει να διδάσκονται σε σχολεία, σε σχολές προπονητών και σε κυρίως σεμινάρια των Ελλήνων  παραγόντων, όλων των σπορ. Τόσο απλά…