Τα συναρπαστικά παιχνίδια της χθεσινής αγωνιστικής των πλέι οφ τα είδατε, τα ζήσατε, η αγωνία έσπαγε καρδιές και το σασπένς σε δύο γήπεδα ήταν τέτοιο που θύμιζε κάτι από… Αγγλία!

Βλέποντας τα παιχνίδια και τη στιγμή που τελείωσε το ματς στη Λεωφόρο και η μάχη στην Ν. Φιλαδέλφεια,  είχε φτάσει στη κορύφωση της, ο γιός μου γυρίζει και μου λέει: «Μπαμπά, αυτό μου θυμίζει τις καθυστερήσεις του αγώνα που η Μάντσεστερ Σίτι έβαλε το νικητήριο γκολ με τον Γκιντογκάν στην Αστον Βίλα και πήρε το πρωτάθλημα. Ιδιο κλίμα και σήμερα, ίδια αγωνία…». Πόσο δίκιο είχε! Και τότε ήταν που θυμήθηκα κι άλλες φορές που την τελευταία αγωνιστική στην Αγγλία, οι ταινίες του μετρ των θρίλερ,  Αλφρεντ Χίτσκοκ, θύμιζαν… κωμωδίες μπροστά σε όσα παίζονταν σε δύο γήπεδα ταυτόχρονα…

Κι εδώ είναι η μεγαλύτερη τραγωδία για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένα πρωτάθλημα για όσκαρ, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα στους αγωνιστικούς χώρους, έρχονται και το αμαυρώνουν καθημερινά οι ιδιοκτήτες των ομάδων, μη μπορώντας να κατανοήσουν ότι αυτό που παίζεται φέτος στο πρωτάθλημα, δεν είναι ο τίτλος. Είναι πολλά άλλα πράγματα μαζί! Γόητρο, κίνητρα, χορηγίες, πρεστίζ, ανοδική πορεία, νέα τηλεοπτικά συμβόλαια πολύ πιο ακριβά, αλλαγή φιλοσοφίας, νοοτροπίας, αλλαγή ηθών κι εθίμων. Ένα πρωτάθλημα που στο αγωνιστικό του μέρος αξίζει πολύ καλύτερους παράγοντες και ιδιοκτήτες. Μόνο και μόνο για το σασπένς που μας χαρίζουν οι ομάδες, όχι μόνο στα πλέι οφ αλλά ακόμη και στη μάχη της παραμονής, τους αξίζει καλύτερη μεταχείριση και διαχείριση. Τους αξίζουν καλύτερα μυαλά, ανοιχτά και όχι τυφλωμένα από τη δύναμη της εξουσίας.  

Ναι, αυτό είναι το ποδόσφαιρο που θέλουμε να βλέπουμε και χαιρόμαστε να παίζεται έτσι. Με πάθος, ένταση, θέαμα, αγωνία, σασπένς, μακριά από διοικούντες, ανακοινώσεις, γελοιότητες, διαμαρτυρίες, τραμπουκισμούς και αλητείες. Ένα ποδόσφαιρο που οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οι οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές, θα είναι πάνω από όλους και όλα! Εμείς θέλουμε, οι ιδιοκτήτες θέλουν;