Χοακίν: Ένας απο τους τελευταίους των ρομαντικών

Ο Χοακίν, το καλοκαίρι του 2023 θα βάλει τέλος σε μια καριέρα 22 ετών επαγγελματικά και μαζί με τις μικρές ομάδες, πάνω από τη μισή ζωή του έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο.

Το παλμαρέ του δεν είναι κάτι τόσο σπουδαίο σε αναλογία με άλλους παίκτες. Δύο Κόπα ντελ Ρέι με Μπέτις και ένα Βαλένθια και η ευκαιρία στα 40 του να κατακτήσει το τρίτο, και πάλι ως παίκτης της Μπέτις και με αντίπαλο τη Βαλένθια.

Όσο έχει να κάνει με την εθνική Ισπανίας, ήταν απών στις μεγάλες τις στιγμές. Κάποιες δηλώσεις του εναντίον του Αραγονές τον έθεσαν εκτός από την ομάδα και έτσι έλειπε από όλες τις κούπες που πήρε η χώρα του.

Τον περασμένο Νοέμβριο βρέθηκε καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή και μίλησε για το τέλος του από το ποδόσφαιρο.

Αναλυτικά:

«Είναι δύσκολο να αποσυρθείς από ένα επάγγελμα που κάνεις από μικρός. Ο κόσμος μού λέει ότι πρέπει να σταματήσεις όταν βρίσκεσαι στην κορυφή, αλλά έχω όρεξη να συνεχίσω. Στα 40 μου δεν είναι ότι βλέπω πως ήρθε αυτή η στιγμή, αλλά ότι δεν παίζω πια τόσο. Η απόφαση όμως εξακολουθεί να είναι δύσκολη, απολαμβάνω την μπάλα όπως πάντα, προπονούμαι εξίσου καλά, αλλά τα λεπτά έχουν μειωθεί πολύ. Το έχω σκεφτεί πολύ, την πρώτη μέρα που δεν θα μυρίσω το χορτάρι, δεν θα δω τους συμπαίκτες μου, δεν θα φορέσω τα βρεγμένα ποδοσφαιρικά παπούτσια. Παρότι έχω τόσα πράγματα να κάνω και έχω σχεδιάσει τόσα πολλά, είμαι σίγουρος ότι στο τέλος θα μου λείπει πολύ και θα πέφτω στο κρεβάτι σκεπτόμενος την μπάλα».

Η απόφαση για να κρεμάσει τα παπούτσια έφτασε:

Σε συνέντευξη του το 2022 είχε πει : «Ο πατέρας του Έμερσον είναι μικρότερος από μένα, ο δε Ρόμπερ δεν είχε γεννηθεί όταν εγώ έκανα ντεμπούτο».

–Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μετά την μπάλα;
«Η γυναίκα μου ψάχνει ήδη αγγελίες στις εφημερίδες για να βρω δουλειά, δεν θέλει να με έχει στον καναπέ ούτε για ένα λεπτό»,

Αν και ο Χοακίν έχει γίνει ένας θρύλος της Μπέτις είναι γνωστό πως δεν είναι Σεβιγιάνος, αλλά από το Κάδιθ.

Ο Χοακίν ωστόσο δεν είναι απλώς ο άνθρωπος που ήταν ένα υπερ-ταλέντο, που ζάλιζε τους αντιπάλους στα άκρα της επίθεσης, αλλά και ένας παίκτης που συχνά έβαλε πίσω την καριέρα του για να παίξει τόσα χρόνια σε μια ομάδα που αγάπησε.

Το άκυρο στον Μουρίνιο, οι τρελές απαιτήσεις του Λοπέρα και η μεταγραφή – σήριαλ στην Βαλένθια

Το ενδιαφέρον της Τσέλσι επί Μουρίνιο ήταν μεγάλα και ο Πορτογάλος τεχνικός τον ήθελε, ο Αμπράμοβιτς έδινε τα λεφτά, αλλά ο Χοακίν στο τέλος αποφάσισε να μη φύγει. Ήταν 23 ετών, το ραντεβού για συνάντηση με τον Μουρίνιο είχε κλείσει και τελικά ο ίδιος δεν πήγε ποτέ, κακ άφησε στα κρύα του λουτρού τον Πορτογάλο.

«Ήξερα ότι αν πήγαινα στο ξενοδοχείο θα υπέγραφα τελικά. Γι’ αυτό και δεν πήγα. Ζήτησα αργότερα συγγνώμη από τον Μουρίνιο και μου είπε ότι ήμουν ο πρώτος ποδοσφαιριστής που αρνήθηκε να παίξει γι’ αυτόν. Σκεφτόμουν τι θα έκανα στην Αγγλία στις 6 το απόγευμα. Ήμουν καλά στο σπίτι μου, δεν ήθελα να φύγω».

Στον διάβα του βρέθηκε και η Ρεάλ, με την οποία τα πράγματα όμως ήταν διαφορετικά. Ο Ραούλ τον παγίδευσε σε μια συνάντηση με τον Φλορεντίνο Πέρεθ, όταν βρισκόταν στην αποστολή της εθνικής.

Η Βασίλισσα έδινε αρκετά χρήματα, αλλά ο Λοπέρα ζητούσε όλο και περισσότερα. Ο ίδιος ο Χοακίν σεβόμενος την Μπέτις δεν πίεσε καταστάσεις και έτσι η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ. Άλλωστε πάντα όταν έφτανε η στιγμή να πει αντίο, έκανε πίσω.

Η μεταγραφή του Χοακίν έγινε τελικά το 2006 για χάρη της Βαλένθια. Και εκεί όμως υπήρξε ψυχόδραμα με τη μετακίνηση να γίνεται θρίλερ.

«Θα τα γράψω όλα στην αυτοβιογραφία μου, μπορεί να γεμίσει 2-3 βιβλία εκείνη η υπόθεση», έχει υποστηρίξει ο παίκτης.

Ο Λοπέρα αλλάζει συνέχεια όρους, τις δόσεις, το ποσό αφού έχει εκνευριστεί που ο Χοακίν δηλώνει δημόσια ότι θέλει να πάει στη Βαλένθια.

Την ίδια στιγμή, ο Ρεγκέιρο της Βαλένθια δεν θέλει να φύγει ως αντάλλαγμα και έτσι Χοακίν ειδοποιείται. «Φεύγεις για Αλμπαθέτε». Ο Λοπέρα αποφασίζει να στείλει τον διεθνή του παίκτη, τον πιο ακριβό του ποδοσφαιριστή και έναν εκ των κορυφαίων εξτρέμ της λίγκας δανεικό στη Β’ εθνική, ελέω του εκνευρισμού του.

Αυτό έγινε καθώς είχε έναν όρο στο συμβόλαιο του Χοακίν που έλεγε ότι η Μπέτις μπορούσε να τον στείλει δανεικό οπουδήποτε ήθελε. Αν ο Χοακίν έλεγε όχι, θα έπρεπε να πληρώσει μια τεράστια ρήτρα.

«Μας πήραν πριν μερικές ημέρες και μας είπαν αν θέλουμε τον Χοακίν δανεικό. Εμείς απαντήσαμε ‘γιατί όχι;’. Το ξέραμε βέβαια ότι το έκανε για να πιέσει τη Βαλένθια», είχε δηλώσει άνθρωπος της ομάδας της Αλμπαθέτε.

Ο Λοπέρα πήρε τον Χοακίν και του είπε «Αφού δεν θα πας στη Βαλένθια, πήγαινε στην Αλμπαθέτε. Κι αυτοί φοράνε λευκά, ποια η διαφορά;».

Έτσι ο πρόεδρος της Μπέτις καθυστερεί τη μεταγραφή όσο πρέπει για να μην παίξει την πρώτη αγωνιστική όπου κατά διαβολική σύμπτωση Βαλένθια και Μπέτις είναι αντιμέτωπες. Ο Χοακίν αναγκαστικά πηγαίνει στα γραφεία της Αλμπαθέτε με έναν συμβολαιογράφο. Εκεί βρίσκει απλώς έναν σεκιουριτά να τον περιμένει, βγαίνει μια φωτογραφία τυπικά και επιστρέφει. Ξαφνικά, ο κόουτς τον καλεί στην αποστολή της Μπέτις για το ματς της Βαλένθια.

Ο Ιρουρέτα, είχε δηλώσει πώς ήταν μια από τις πιο δύσκολες στιγμές του ως προπονητής, αλλά άκουγε και εκτελούσε εντολές. Ο Χοακίν προπονείται και πηγαίνει μέχρι το αεροδρόμιο με την αποστολή, αλλά το σπάσιμο από τον πρόεδρο συνεχίστηκε και δεν τον πήραν μαζί τους στη αποστολή.
Τελικά, η Βαλένθια που ξεκίνησε από τα 12 εκατομμύρια, αναγκάζεται να φτάσει στα 25 που ζητάει ο ιδιοκτήτης της Μπέτις, ποσό ρεκόρ για τον σύλλογο.

Στις νυχτερίδες έμεινε για 4 χρόνια και έπειτα βρέθηκε στην Μάλαγα έναντι 4.20 εκατομμυρίων ευρώ για δύο σεζόν. Από εκεί έφυγε με 1.8 εκατομμύρια για την Ιταλία και την Φιορεντίνα στην οποία έκατσε δύο έτη προτού επιστρέψει στην ομάδα της καρδιάς του.

Η επιστροφή του θα αναγκάσει 20.000 κόσμο στο γήπεδο να τον αποθεώσουν. Ο ίδιος είναι και μέτοχος του συλλόγου, έχοντας αγοράσει το 2% και στηρίζοντας την προσπάθεια ώστε ο έλεγχος να περάσει στον κόσμο.

Όπου κι αν πήγε αγαπήθηκε, ακόμα και εκεί που δεν έμεινε πολύ ή δεν τα πήγε τόσο καλά. Κλείνει όπως θέλει την καριέρα του, στην Μπέτις. Παίζει λίγο, αλλά οι αντίπαλοι τον αποθεώνουν όπου κι αν πάει. Και αυτό διότι έχουν καταλάβεις πως είναι από τους τελευταίους πιστούς και ταγμένους στον ρομαντισμό του ποδοσφαίρου.