Πήγε λοιπόν ο πρόεδρος της ΕΠΟ Τάκης Μπαλτάκος στην UEFA και κατήγγειλε τα όσα τρισάθλια συνέβησαν στην συνάντηση του με τους ισχυρούς του ελληνικού ποδοσφαίρου και τον αρχιδιαιτητή της ΚΕΔ, Στιβ Μπένετ. Και;

Εκαναν το κομμάτι τους με λόγια και πράξεις (πομπώδεις δηλώσεις, αποχωρήσεις, ηρωικές έξοδοι, τραμπουκισμοί) οι έξι ΠΑΕ των πλέι οφ στην πρόσφατη (ο Θεός να την κάνει) συνάντηση τους. Και;

Τι άλλαξε ή τι θα αλλάξει στο δύσμοιρο και βρώμικο όσο ποτέ ελληνικό ποδόσφαιρο από τη στιγμή που οι ίδιοι οι παράγοντες δεν θέλουν να αλλάξει οτιδήποτε και διαρκώς αναζητούν τρόπους για να μπορούν ο καθένας από τη πλευρά του να το ελέγχουν έχοντας διαρκώς το πάνω χέρι στα κέντρα αποφάσεων;

Το να επικαλούνται όλοι οι εμπλεκόμενοι (ΕΠΟ, Σούπερ Λίγκα, ΠΑΕ και πολιτεία) τον «μπαμπούλα» της FIFA και της UEFA σε κάθε ευκαιρία, δεν πείθει πλέον κανέναν. Ούτε την FIFA ούτε την UEFA. Ούτε τον πιο αφελή φίλαθλο. Ετσι κι αλλιώς οι ξένοι αξιωματούχοι απέτυχαν στην εξυγίανση του χώρου από το 2016 μέχρι σήμερα. Μια ολόκληρη επταετία έχει περάσει από τη μέρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο – υποτίθεται- μπήκε υπό επιτήρηση των διεθνών αρχών με την τοποθέτηση Προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής (ΠΔΕ) προκειμένου να βγει άκρη, να ξεβρωμίσει ο χώρος και ειδικά το «μαγαζάκι» της ΕΠΟ. Τι άλλαξε από τότε; Μόνο τα πρόσωπα. Η νοοτροπία ίδια, οι πρακτικές ολόιδιες και ο στόχος ένας: ποιος ισχυρός παράγοντας θα μπορεί να ελέγχει τη διαιτησία…

Οι Ευρωπαίοι απέτυχαν παταγωδώς, το μόνο που αλλάζουν είναι οι ξένοι αρχιδιαιτητές και η βρωμιά έχει πιάσει μεδούλι. Πέρα από συστάσεις ή απειλές περί αποβολής της Ελλάδας από τις διεθνείς διοργανώσεις, τι άλλο; Όμως ακόμη και η απειλή της αποβολής κατάντησε περίγελος και ούτε αυτή πείθει. Το μόνο που μένει είναι ότι η προσφυγή των παραγόντων και των ομάδων για οτιδήποτε θεωρούν ότι τι αδικεί, στις διεθνείς Αρχές, το μόνο αποτέλεσμα που μένει είναι να ρεζιλεύουν εαυτούς και προϊόν στο εξωτερικό. Μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας…

Η ουσία δεν είναι στον εκφοβισμό, τα μέτρα και τις όποιες απειλές, αλλά στο μυαλό. Οσο οι παράγοντες θέλουν να παίζουν το παιχνίδι κάτω από το τραπέζι, όσο δεν βάζουν μυαλό, όσο επιμένουν στο παρασκήνιο και όχι στο προσκήνιο, η χαβούζα που δημιούργησαν θα γιγαντώνεται. Για αυτό άλλωστε και παίζεται με όρους νύχτας. Και θα συνεχίζει να παίζεται με όρους μαφίας, όσο πολιτεία και ισχυροί οικονομικοί παράγοντες της χώρας και ιδιοκτήτες ομάδων, έχουν όχι απλά σχέσεις διαπλοκής αλλά στενών επαφών και συναλλαγών. Όταν οι δύο πλευρές είναι τόσο άμεσα συνδεδεμένες, το πράγμα θα γίνεται χειρότερο και αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα που οι ΠΑΕ «σκοτώνονται», ο βόθρος ξεχειλίζει και η κυβέρνηση απλός θεατής, παρακολουθεί τα θλιβερά γεγονότα, όχι γιατί είναι ανίκανη αλλά γιατί δεν θέλει, αφού έτσι στρέφεται αλλού το ενδιαφέρον και όχι στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας που η ίδια δημιούργησε. Και φυσικά η σχέση είναι αμφίδρομη. Οι παράγοντες κάνουν σε κάθε ευκαιρία επίδειξη δύναμης σε όλους γιατί ξέρουν ότι κάνεις δεν πρόκειται να τους ακουμπήσει. Γιατί όλοι έχουν λερωμένες τις φωλιές τους και ο ένας κρατάει τον άλλο από κάπου. Και όλοι μαζί κρατούν αιχμάλωτο το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Οση καλή θέληση να έχει κάποιος ότι κάτι μπορεί να αλλάξει ή όσο αφελής ή ρομαντικός να είναι, πως μπορεί να πιστέψει ότι υπάρχει σωτηρία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όταν οι διεφθαρμένοι ζητούν προστασία από τις διεφθαρμένες FIFA και UEFA;