Η 25η αγωνιστική της Super league ήταν η πιο τρανή απόδειξη του πως αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, ιδιοκτήτες, πρόεδροι, βλαχοπρόεδροι, παράγοντες και οπαδοί. Νίκησαν άνετα κι εύκολα οι Big-4 και όλα καλά κι ωραία. Δεν άνοιξε μύτη, δεν ακούστηκε κιχ για την διαιτησία, την ΕΠΟ, τον Μπαλτάκο, τους εχθρούς και τα φαντάσματα των ανταγωνιστών. Δεν έγιναν τουιταρίσματα, δεν είχαμε θέσεις, διαρροές και άλλες γελοίες ανακοινώσεις.

Εννοείται πως τον σημαντικότερο ρόλο, έπαιξε εδώ, το γεγονός ότι η Ελλάδα πενθεί ακόμη τους 57 νεκρούς στα Τέμπη και το ότι σε όλα τα γήπεδα είχαμε αποδοκιμασίες κατά της κυβέρνησης και των πολιτικών γενικότερα. Οπότε σε ένα τέτοιο κλίμα δεν γινόταν να βγει μια ομάδα να ωρύεται για την διαιτησία. Από την Πέμπτη που θα μάθουμε τον διαιτητή του ντέρμπι ΑΕΚ- Ολυμπιακού, όρεξη να έχουμε. Και από το βράδι της Κυριακής, όλοι στα καταφύγια. Γιατί ούτε μυαλά αλλάζουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ούτε συνήθειες, ούτε νοοτροπίες. Και πώς να γίνει αυτό, όταν το ποδόσφαιρο δεν είναι αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία;

Νίκησαν άνετα λοιπόν όλοι και ακονίζουν τα μαχαίρια τους για τα πλέι οφ. Και πανηγυρίζουμε όλοι μαζί επειδή τέσσερις ομάδες θεωρητικά διεκδικούν τον τίτλο, κάτι που έχει να συμβεί πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Είναι μάλιστα αρκετοί που το προχωρούν περισσότερο και κάνουν συγκρίσεις με τα 5 κορυφαία πρωταθλήματα στον κόσμο! Γιατί λένε, στην Αγγλία το πρωτάθλημα παίζεται ανάμεσα σε δύο (Αρσεναλ, Σίτι), στην Ισπανία η Μπαρτσελόνα κάνει περίπατο, στη Γερμανία υπάρχουν μόνο δύο (Μπάγερν, Ντόρτμουντ), στην Ιταλία η Νάπολι παίζει μόνη της, το ίδιο και η Παρί στη Γαλλία! Κι αυτό το θεωρούν κάποιοι μέτρο σύγκρισης με το ανύπαρκτο ελληνικό πρωτάθλημα, αδυνατώντας να καταλάβουν πως ο πήχης έχει πέσει πολύ χαμηλά τα τελευταία χρόνια, η ποιότητα το ίδιο, ενώ έχει ανέβει κατακόρυφα η τοξικότητα και η αναξιοπιστία του πρωταθλήματος και οι ομάδες-δορυφόροι. Ένα πρωτάθλημα που ένας μικρός κόβει βαθμούς από κάποιον μεγάλο κάθε 4-5 αγωνιστικές, που οι μεγάλοι συνήθως χάνουν βαθμούς μόνο στα μεταξύ τους ματς, με την επαρχία σχεδόν ανύπαρκτη, όταν κάποτε ήταν αυτή που έκρινε τον πρωταθλητή.

Κακά τα ψέματα κι όσο αυτό δεν αρέσει σε πολλούς για τα δικά τους μικροσυμφέροντα, το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι για 14, 16 ή 18 ομάδες που θέλουν πολλοί παράγοντες. Αν δεν φτιάξουμε πρωτάθλημα Σκωτίας για παράδειγμα, με 10 ομάδες στη SL1 να παίζουν τέσσερις γύρους, ήτοι 36 αγωνιστικές γεμάτες ντέρμπι, προκειμένου να ανέβει η ποιότητα, το σασπένς και να γίνει ελκυστικό για χορηγούς το προϊόν, δεν γίνεται τίποτα για την πρόοδο του. Ούτε πλέι οφ, ούτε πλέι άουτ. Δέκα ομάδες, τέσσερις γύροι, να υποβιβάζονται δύο και να ανεβαίνουν δύο από μια SL2 των 14-16 ομάδων, προκοπή δεν θα υπάρξει όσες εφευρέσεις της πλάκας κι αν μηχανεύονται οι μεγαλοπαράγοντες. Τα υπόλοιπα είναι… κουβέντα να γίνεται να περνάει η ώρα και να λένε ότι κάτι κάνουν…