Το θέμα του ραγδαίου φαινόμενου του σχολικού εκφοβισμού έφερε στο προσκήνιο ο ΠΣΑΠΠ.

Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών και Ποδοσφαιριστριών ανέθεσε στον ποδοσφαιριστή της ΠΑΕ Ηλιούπολης, Γιάννη Ανδρέου, ο οποίος είναι και απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας να γράψει για το φαινόμενο της σχολικής βίας και του εκφοβισμού, και το πως πρέπει να το αντιμετωπίσουν τα παιδιά, με αφορμή την Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού.

Ο 25χρονος κεντρικός αμυντικός, Γιάννης Ανδρέου κατέθεσε τι θεωρεί πως πρέπει ν’ αλλάξει, προκειμένου το φαινόμενο να εξαλειφθεί.

Αναλυτικά:

«Με αφορμή την «Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού (school bullying)», θα εστιάσω στο κοινωνικό αυτό φαινόμενο το οποίο υπήρχε πάντα αλλά τελευταία αυξήθηκε δραματικά σε διεθνές επίπεδο.

Καθημερινά βλέπουμε παγκοσμίως να εκτυλίσσονται όλο και περισσότερα περιστατικά αυτού του φαινομένου. Πιο αναλυτικά, περιστατικά όπως η σεξουαλική παρενόχληση, η λεκτική και σωματική βία, ο ξυλοδαρμός μαθητών αφορούν την σχολική βία και εκφοβισμό και η μετάδοσή τους μέσω του διαδικτύου και της τηλεόρασης γίνεται ταχύτερα, με αποτέλεσμα να αποτελούν κομμάτι της καθημερινής μας ενημέρωσης.

Το γεγονός ότι τέτοιες συμπεριφορές διαδραματίζονται από νεαρά παιδιά τα οποία πηγαίνουν στο σχολείο με σκοπό να εκπαιδευτούν και να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους ώστε να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της κοινωνίας, είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει όλους με σκοπό να αναζητήσουμε βαθύτερα τα αίτια αυτού του φαινομένου.

Το οικογενειακό περιβάλλον παίζει πρωταρχικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά αντιγράφουν τις συμπεριφορές των γονιών τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι ότι το παιδί αντιγράφει το ακατάλληλο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί ο γονιός σε κάποιον συμμαθητή του, για να τον προσβάλλει ή να τον μειώσει.
Γενικότερα, υπάρχουν στις μέρες μας αρκετά περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας τα οποία όλο και πληθαίνουν και επηρεάζουν πολύ τα παιδιά. Έτσι, μπορούν να εξηγηθούν κάποιες ακραίες συμπεριφορές των μαθητών αυτών. Άρα, οι ίδιοι οι γονείς θα πρέπει να αποτελούν πρότυπο και παράδειγμα για τα παιδιά τους και να είναι δίπλα τους ώστε να μεγαλώσουν ομαλά και με όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα.

Από την άλλη πλευρά, εξίσου σημαντικός είναι και ο ρόλος του εκπαιδευτικού. Ως εκπαιδευτικός της νέας γενιάς θεωρώ πως μπορώ να εντοπίσω κάποιο πιθανό περιστατικό σχολικού εκφοβισμού και να δράσω αποφασιστικά ώστε να αποτρέψω τέτοιες καταστάσεις, καθώς ζω αρκετές ώρες της ημέρας τους μαθητές και βλέπω την συμπεριφορά και τις κινήσεις τους μέσα στη σχολική μονάδα. Αρχικά, θα πρέπει μέσα στα πλαίσια της σχολικής τάξης να περάσω στους μαθητές μου αξίες όπως είναι ο σεβασμός απέναντι στους συνανθρώπους μας, η ευγένεια, η αγάπη αλλά και το ομαδικό πνεύμα, αφού αποτελώ πρότυπο για τους μαθητές μου και η επιρροή που τους ασκώ είναι μεγάλη.

Αν παρατηρήσω κατά την διάρκεια της εκπαιδευτικής διαδικασίας κάποιο περιστατικό αυτού του φαινομένου, τότε σε καμία περίπτωση δεν θα το αγνοήσω, αλλά αντίθετα θα επέμβω αποφασιστικά για την καταπολέμηση του.

Σε συνεργασία με τον γονιό του παιδιού-μαθητή θα προσπαθήσω να αντιμετωπιστούν οι ακατάλληλες συμπεριφορές του και θα το βοηθήσω να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του, ώστε να γίνεται καθημερινά καλύτερος άνθρωπος. Εκτός όμως από τον εκπαιδευτικό αλλά και τους γονείς, υπάρχουν και άλλα μέσα αλλά και φορείς που μπορούν να βοηθήσουν να εξαλειφθεί αυτό το άσχημο φαινόμενο.

Το διαδίκτυο και γενικότερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα πρέπει να προβάλλουν τυχόν περιστατικά σχολικού εκφοβισμού αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης τους, καθώς πλέον αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και ασκούν μεγάλη επιρροή σ’ αυτή. Η ενίσχυση των ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά και της ισότητας είναι επιβεβλημένη και όλοι θα πρέπει να δουλεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Κλείνοντας, ο σχολικός εκφοβισμός (bullying) είναι ένα καίριο ζήτημα στις μέρες μας το οποίο θα πρέπει να μας απασχολεί και όλοι να δώσουμε την ανάλογη σημασία σ’ αυτό. Μόνο έτσι θα βοηθήσουμε να εξαλειφθεί αυτό το φαινόμενο και θα ενισχύσουμε τη διαφορετικότητα και την ισότητα για όλους, κάνοντας ακόμη και μαθητές με εδικές ανάγκες να νιώθουν σημαντικοί, δείχνοντας έτσι τον δρόμο στις μελλοντικές γενιές για ένα καλύτερο κόσμο γενικότερα».