Ο πρώτος ημιτελικός ΑΕΚ – Ολυμπιακού δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Τόσο από πλευράς παρουσίας των δύο ομάδων όσο και από πλευράς σκορ. Το 3-0 αποτελεί τον καθρέφτη αυτού που παρουσίασαν οι δύο ομάδες στο γήπεδο και αυτό που επίσης όλοι έβλεπαν ότι ερχόταν αλλά κανείς δεν τολμούσε να το αναφέρει ξεκάθαρα.

Μια κανονική ομάδα (ΑΕΚ) που παίζει καλό ποδόσφαιρο και δείχνει έτοιμη να επιστρέψει στους τίτλους απέναντι σε μια ΜΗ ομάδα (Ολυμπιακός) που πληρώνει τα λάθη του καλοκαιριού και συντηρείται από την αρχή της σεζόν με λόγια, υποσχέσεις και άλλα επικοινωνιακά τρικ. Όμως ξαναλέμε πως καθρέφτης όλων στο ποδόσφαιρο αλλά και στον αθλητισμό γενικότερα είναι ο αγωνιστικός χώρος. Εκεί όπου φαίνονται ξεκάθαρα καλά και στραβά, υπέρ και κατά, υπεροπλία και λάθη.

Για την ΑΕΚ, οι φίλοι της οποίας περίμεναν πως και πως μια τέτοια νίκη στο νέο τους γήπεδο, αυτή μπορεί να ήρθε πολύ πιο εύκολα από ότι περίμεναν. Κι αυτό γιατί ο Ματίας Αλμέιδα προτίμησε το ροτέισον σε ένα παιχνίδι που συνήθως οι προπονητές παίζουν με ο,τι καλύτερο διαθέτουν, όμως εκείνος προτίμησε στο αρχικό σχήμα 6-7 «παγκίτες» αλλά η εικόνα της Ενωσης δεν άλλαξε. Δείγμα της ομαδικής δουλειάς που γίνεται αλλά και της εμπιστοσύνης με τους οποίους ο ίδιος περιβάλει τους παίκτες του. Πρέσινγκ που απέφερε το πρώτο γκολ μόλις στο 3ο λεπτό, επιθέσεις από τα άκρα καθώς είχε σημαδέψει τους «αδύνατους κρίκους» Ρέαμπτσιουκ και Βρουσάι, πολλά και ατελείωτα τρεξίματα προκειμένου να σπάσει την τριάδα του κέντρου των «ερυθρολεύκων» και εκμετάλλευση κάθε πιθανού ή απίθανου (αυτογκόλ Σαμασέκου) λάθους των αντιπάλων. Και όταν ο Ολυμπιακός αποφάσισε να εμφανιστεί στο γήπεδο (45’-60’) έριξε στον αγώνα και τα υπόλοιπα όπλα του (Πινέδα, Αραούχο, Αμραμπατ, Βίντα) και καθάρισε την υπόθεση πρόκριση…

Για τον ναυαγισμένο Ολυμπιακό τι να πει κανείς; Πληρώνει τα λάθη του καλοκαιριού. Πήρε μια παράταση ζωής μετά την επανέναρξη του πρωταθλήματος τον Δεκέμβριο όπου έδειξε σημάδια βελτίωσης αλλά μέχρι εκεί. Το πράγμα ξεφούσκωσε πολύ γρήγορα καθώς με τα ψέματα δεν χτίζονται ομάδες, ούτε με επικοινωνιακές δηλώσεις «μπορούμε» ή «πάμε για πρωτάθλημα ή «θα το γυρίσουμε». Για να συμβούν αυτά, πρώτα από όλα πρέπει να το πιστεύουν όσοι το λένε και να δείξουν ότι μπορούν. Ο Ολυμπιακός όμως, δεν έχει κερδίσει φέτος, ούτε ένα μεγάλο  παιχνίδι. Και όταν λέμε μεγάλο, εννοούμε τα 12 παιχνίδια στην Ευρώπη και τα 5 (μέχρι τώρα) ντέρμπι στην Ελλάδα με ΑΕΚ (πρωτάθλημα, κύπελλο), ΠΑΟΚ (μέσα κι έξω) και Παναθηναϊκό εκτός. Συνολικά 17 κρίσιμα ματς χωρίς νίκη! Και έπονται 9 ακόμη ντέρμπι μέχρι το τέλος της σεζόν:

-Τέσσερα με την ΑΕΚ (ρεβάνς κυπέλλου, το ματς του πρωταθλήματος πάλι στη Ν. Φιλαδέλφεια την τελευταία αγωνιστικής της κανονικής περιόδου καθώς και τα δύο ματς των πλέι οφ.

-Τρία με τον Παναθηναϊκό (το παιχνίδι του β’ γύρου στο πρωτάθλημα στο «Καραϊσκάκη» και τα δυο ματς των πλέι οφ.

-Δυο με τον ΠΑΟΚ στα πλέι οφ.

Όταν λοιπόν οι «ερυθρόλευκοι» έχουν μια ισοπαλία και μια νίκη κόντρα στον 5ο της βαθμολογίας Βόλο κι έχουν μια ήττα και μια νίκη με το ζόρι επί του 6ου Αρη, πως μπορούν τόσο καιρό να μιλούν για πρωτάθλημα;

Οι Πειραιώτες παρουσιάστηκαν χθες στην «Αγιά Σοφιά» όπως και στο παιχνίδι της Τούμπας τέσσερις μέρες πριν, απέναντι στον ΠΑΟΚ. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Μπήκαν στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ σαν υπνωτισμένοι και όχι σαν ομάδα που γυάλιζε το μάτι της και ήθελε να πάρει τη νίκη. Αποτέλεσμα ήταν στα πρώτα 86 δευτερόλεπτα (!) του αγώνα, ο ΠΑΟΚ να έχει ένα δοκάρι και μια μεγάλη ευκαιρία! Και στη συνέχεια έπαιζαν ο «δικέφαλος» εναντίον του Πασχαλάκη. Μόνη αντίδραση σε εκείνο το 45λεπτο το δοκάρι του Χάμες. Και στο 2ο ημίχρονο από το 60’ και μετά ήταν ανύπαρκτοι επιθετικά…

Το πάθημα δεν έγινε μάθημα και χθες σε ένα ακόμη ματς που παιζόταν ένας τίτλος μόλις τέσσερις μέρες μετά την Τούμπα, ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε πάλι με το ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Μπήκε πάλι υπνωτισμένος και δέχθηκε γκολ μόλις στο 3ο λεπτό! Μόνη αντίδραση και σε αυτό το 45λεπτο το δοκάρι του έτερου Ροντρίγκες, του Γκάρι. Όμως δεν μπορεί να σε σώζει πάντα ο τερματοφύλακας σου. Στο Χαριλάου ο Τζολάκης, στην Τούμπα ο Πασχαλάκης. Κάποια στιγμή  την τόσο τραγική αμυντική λειτουργία θα την πλήρωνες.

Το κακό φαινόταν ότι έρχεται για την ομάδα του Μίτσελ. Τα γράψαμε εδώ στο apexsports.gr και τα ξαναγράψαμε. Όχι μετά από ήττες αλλά μετά τη νίκη πρόκριση επί του Αρη στο Κύπελλο και τη νίκη επί της ίδια ομάδας στο πρωτάθλημα. Ότι δηλαδή με τέτοια αμυντική λειτουργία και με τόσα ντέρμπι να έρχονται, μόνο με απανωτά θαύματα θα υπάρξει σωτηρία. Ακόμα και μετά τη νίκη επί του ΟΦΗ το επισημάναμε. Εκεί που οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν ευκαιρίες με το τσουβάλι και μπορούσαν να πάρουν μια μεγάλη σε έκταση νίκη, πάλι τον Πασχαλάκη χρειάστηκαν για να κρατήσουν το 2-1 στο τέλος. Μοιραία λοιπόν χθες, μπήκε τέλος στο αήττητο σερί 4,5 χρόνων (από τα τέλη του 2018) με 16 παιχνίδια δίχως ήττα από την ΑΕΚ, σερί που έχτισε ο Πέδρο Μαρτίνς.

Αυτό που έχουν να κάνουν στον Ολυμπιακό πλέον, είναι να αφήσουν τα λόγια και τις υποσχέσεις και να αφιερώσουν τα υπόλοιπα παιχνίδια της σεζόν στο να βρουν από τώρα προπονητή για την επόμενη (όπως είχαν κάνει όταν προσέλαβαν τον Μαρτίνς από τον Απρίλιο αλλά ανέλαβε μετά το τέλος της χρονιάς) και να ξεκαθαρίσουν μέσα από τα υπόλοιπα παιχνίδια το ρόστερ, όχι μόνο ποσοτικά αλλά και ποιοτικά. Ας σκεφτούν γιατί σε μια σεζόν που έχει ακόμα 16 ματς  έχουν χρησιμοποιηθεί 47 παίκτες! Και γιατί όποιος έρχεται στην ομάδα, κατευθείαν από το αεροπλάνο μπαίνει στην 11άδα. Αυτό λέγεται απελπισία και καταστρατήγηση της ποδοσφαιρικής λογικής…

Ας σκεφτούν επιτέλους αγωνιστικά, να σκύψουν πάνω από την ομάδα που νοσεί βαριά. Πρώτα πάνω από αυτήν και όχι πάνω από τον κάθε Μπαλτάκο ή Φιλιππούση, την ΕΠΟ, τον Μπένετ και την ΚΕΔ, τις μεζούρες της ΑΕΚ, τα δοκάρια του Ατρομήτου, τον Μελισσανίδη, τον ΠΑΟΚ, τον Κρούζλιακ, τους Ελληνες και ξένους διαιτητές…