Πέρασαν 42 ολόκληρα χρόνια. Μισή ζωή κι όμως, οι εικόνες παραμένουν ίδιες έντονες και αναλλοίωτες στο χρόνο σα να ήταν χθες. Πέρασαν 42 χρόνια από εκείνη τη «μαύρη Κυριακή» της 8ης Φεβρουαρίου 1981. Την αποφράδα εκείνη μέρα που σταμάτησε ο χρόνος και σημάδεψε τις ψυχές εκατοντάδων ανθρώπων…

Ηταν η τραγωδία στα σκαλοπάτια της θυ΄ρας 7 του παλιού σταδίου «Καραϊσκάκη», που από μέρα χαράς για τους φίλους του Ολυμπιακού έμελλε να εξελιχθεί στον μεγαλύτερο εφιάλτη και να καταλήξει ως τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία με 21 νεκρούς στα ελληνικά γήπεδα ακριβώς με τη λήξη του ντέρμπι Ολυμπιακού-ΑΕΚ 6-0…

Μια ανείπωτη τραγωδία, που σημάδεψε τον υπογράφοντα και την παρέα του, 19χρονα παιδιά τότε και που στάθηκαν πολύ τυχεροί, γιατί δεν βρέθηκαν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Πως να ξεχάσεις. Σας καταθέτω λοιπόν τη μαρτυρία μου…

Στους «μαυραγορίτες»

Από την προηγούμενη Δευτέρα, μια εβδομάδα πριν την τραγωδία, παρέα με τρεις κολλητούς παιδικούς φίλους (τον Λουκά, τον Αγη και τον Βαγγέλη) αναζητούσαμε εισιτήρια για το ντέρμπι Ολυμπιακού – ΑΕΚ, που τα΄τοε αποτελούσαν είδος εν ανεπάρκεια. Επρεπε να έχεις τρελό βύσμα για να βρεις –αν έβρισκες- εισιτήριο. Το στήσιμο με τις ώρες εκείνες τις εποχές, στις ουρές στη Λέσχη του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού στο Πασαλιμάνι και στα εκδοτήρια του Ηλεκτρικού έξω από τον σταθμό του Νέου Φαλήρου, τεράστιο. Το ίδιο συνέβη κι εκείνη την εβδομάδα, όπου το «περίμενε» παρέμενε χωρίς αποτέλεσμα. Απελπισία. Μόνη μας λύση πλέον ήταν οι μαυραγορίτες στην Ομόνοια, εκεί στην περίφημη «στοά της πείνας» που συνέδεε την πλατεία με την οδό Πατησίων. Χρυσοπληρώσαμε τον «μπροστινό» που φώναζε σαν λαχειοπώλης για ξεκάρφωμα «άσο, τέσσερα, έχω παιδιά, Ασο-τέσσερα» στην είσοδο της στοάς και πήραμε τα εισιτήρια στην έξοδο στην Πατησίων από τον συνέταιρο του.

Την Κυριακή το πρωί λοιπόν από νωρίς στο Πασαλιμάνι για καφέ και στη συνέχεια, από τις 12.30 το μεσημέρι στημένοι έξω από την θύρα 7, όπου όποιος προλάβαινε καθόταν σε καλύτερη θέση στα ψηλά της εξέδρας. Το ματς θα ξεκινούσε στις 15.15 γιατί τότε δεν υπήρχε ιδιωτική ή συνδρομητική τηλεόραση με βραδινά τα σπουδαία ματς. Τότε βραδινό παιχνίδι ήταν συνήθως τα ευρωπαϊκά ή ο τελικός του κυπέλλου. Οι θύρες άνοιξαν στις 13.30. Το γήπεδο κατάμεστο την ώρα του αγώνα και στη Θύρα 7, πάτε με να σε πατώ! Όπως έγραψαν λίγες μέρες μετά την τραγωδία οι εφημερίδες, στο γήπεδο βρίσκονταν τουλάχιστον 2.000 υπεράριθμοι φίλαθλοι. Εκείνες τις στιγμές το μόνο που σε βασάνιζε ήταν ο ήλιος που χτύπαγε κατακέφαλα αφού ήταν πάνω από το λόφο της Καστέλας, χτυπώντας κατάματα όσους ήμασταν στις θύρες 6 και 7…

Το ματς εξελίχθηκε σε παράσταση για ένα ρόλο και περίπου 5 λεπτά πριν τη λήξη, κόσμος άρχισε (ως συνήθως) να φεύγει. Το ίδιο και από τη Θύρα 7. Οι πιο πολλοί για να προλάβουν να φθάσουν πρώτοι στην άλλη πλευρά του σταδίου, έξω από τη Θύρα 1, από όπου θα έφευγαν οι παίκτες για τα σπίτια τους προκειμένου να τους αποθεώσουν. Και φυσικά κανείς δεν γνώριζε την καταστροφή που ερχόταν. Οι τρεις από τους τέσσερις κολλητούς ήμασταν στην «7», ενώ ο τέταρτος της παρέας στη θύρα 12. Είχαμε δώσει ραντεβού μετά το ματς έξω από τη Θύρα 10 για να φύγουμε ποδαράτοι για το Πασαλιμάνι…

Η αρχή του εφιάλτη

Μπαίνοντας στον φαρδύ διάδρομο κάτω από την εξέδρα για να πάμε προς την έξοδο ο κακός χαμός! Από τις ιαχές και τα συνθήματα δεν μπορούσες να ακούσεις τον διπλανό σου και ταυτόχρονα σε παρέσυρε το ανθρώπινο ποτάμι σχεδόν σηκωτό για αρκετά μέτρα. Η παρέα μας στάθηκε τυχερή για έναν σημαντικό λόγο. Ετυχε να είμαστε στην άκρη του διαδρόμου, στον τοίχο δηλαδή, για να αποφεύγουμε το δυνατό… ρεύμα. Μόλις φθάσαμε στη στροφή, έτοιμοι να κατέβουμε το πρώτο σκαλοπάτι, το πράγμα ζόρισε πολύ. Δεν πήγαινε άλλο. Ακουγες μόνο τον μπροστινό σου που φώναζε και χειρονομούσε στους πιο πίσω, να σταματήσουν να σπρώχνουν. Αλλά ποιος να ακούσει μέσα στον χαμό και κυρίως ποιος να δει και να καταλάβει, αφού στο συγκεκριμένο σημείο που ξεκινούσαν τα σκαλοπάτια ο διάδρομος έστριβε και δεν υπήρχε ορατότητα…

Με πολύ κόπο και ζόρι, τοίχο-τοίχο, κάναμε περίπου 5-6 μέτρα πίσω και ξαναβγήκαμε τελικά στην εξέδρα. Εκεί είχε ανοίξει ήδη το πορτάκι που οδηγούσε στη θύρα 8 και βγήκαμε από εκεί που τα πράγματα ήταν πολύ πιο άνετα. Βγήκαμε και χωρίς να κοιτάξουμε αριστερά, ξεκινήσαμε για τη θύρα 10 όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τον 4ο φίλο της παρέας. Εκείνη τη στιγμή, ακούμε έναν αλλόφρονα κύριο γύρω στα 60, να τρέχει ουρλιάζοντας και να φωνάζει σε καμιά πενηνταριά συγκεντρωμένους αστυνομικούς που μαζεύονταν πάντα έξω από την «10»: «Τι κάνετε ρε, εκεί; Ο κόσμος σκοτώνεται στην 7, τρέξτε να βοηθήσετε που κάθεστε και κάνετε τσιγάρο!».

Γυρνάμε πίσω κι εμείς να δούμε τι συμβαίνει. Σοκ! Περίπου 20 άτομα προσπαθούσαν να τραβήξουν και να ανοίξουν εντελώς, τη τεράστια βαριά σιδερένια πόρτα της θύρας, άλλοι τραβούσαν από χέρια και πόδια ανθρώπους σφηνωμένους μεταξύ των τουρνικέ και της πόρτας, τους έβγαζαν όπως-όπως έξω, ξαπλώνοντας τους σαν σακιά στην άσφαλτο. Ολοι μελανιασμένοι, οι περισσότεροι πρησμένοι και αρκετοί ματωμένοι. Βογκητά κι αίματα παντού. Παγωμάρα μέχρι να καταλάβεις τι έγινε και να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλο αυτό που έβλεπες ήταν ένα κακό όνειρο. Το σοκ, έσπασαν οι φωνές των αστυνομικών που μας έδιωχναν από το σημείο κι έβαζαν στα περιπολικά δύο και τρεις τραυματίες ανθρώπους κι έφευγαν σχεδόν «σούζα» για το Τζάνειο του Πειραιά…

Επιστροφή σπίτι με τα πόδια βαρίδια ύστερα από αρκετή ώρα. Εξω από την πολυκατοικία που έμενα τότε, στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας (η σημερινή Γρ. Λαμπράκη) νέα δράματα. Η μητέρα μου λιποθυμάει μόλις με βλέπει, το ίδιο και η μητέρα ενός άλλο παιδιού που και αυτός ήταν στο γήπεδο. Ο πατέρας μου, εμφανώς σοκαρισμένος και με άγριες διαθέσεις, με απειλεί ορθά κοφτά: «Αν ξαναπατήσεις το πόδι σου σε γήπεδο, θα σου κόψω και τα δύο πόδια!». Ποιος; Αυτός που όταν ο Αργυρούδης πέτυχε γκολ στον αγώνα Ολυμπιακού-Τότεναμ 1-0, από τον πανηγυρισμό του με πέταξε κατά λάθος πέντε σκαλοπάτια κάτω…

Το απόλυτο χάος

Στο σπίτι όλοι ήθελαν να μάθουν τι συνέβη, γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή όποιος περαστικός γυρνούσε από το γήπεδο και τον ρωτούσαν άλλος τους απαντούσε ότι δεν είχε ιδέα, άλλος ότι έγιναν επεισόδια, άλλος ότι κάηκε το γήπεδο, άλλος ότι γκρεμίστηκε η εξέδρα. Σύγχυση. Τα ασθενοφόρα και τα περιπολικά να ουρλιάζουν πηγαίνοντας στο νοσοκομείο και πάνω στον πανικό έρχεται το δεύτερο χτύπημα: «Το ράδιο είπε ότι υπάρχουν δύο νεκροί» αναφωνεί ένας γείτονας Αδύνατον να το δεχθείς. Τα παρατήσαμε όλα με τους φίλους και φύγαμε για το Τζάνειο, από όπου γίνονταν ήδη εκκλήσεις για αίμα. Το απόλυτο χάος! Περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι συγκεντρωμένοι μέσα κι έξω από το νοσοκομείο. Αλλοι για να βρουν τα παιδιά ή τους φίλους τους, άλλοι για να αναγνωρίσουν τα θύματα που ήταν στοιβαγμένα στα υπόγεια του νοσοκομείου, άλλοι περίεργοι και σοκαρισμένοι…

Ακόμη και σήμερα, 42 χρόνια μετά, έρχεται στο νου το ίδιο σκληρό σκηνικό έξω από τη μοιραία θύρα. Πώς να ξεχάσεις;