Πήρε την πρόκριση ο Ολυμπιακός από τον Αρη, πέρασε στους ημιτελικούς του Κυπέλλου εκεί όπου θα βρει απέναντι του την ΑΕΚ, όμως η νίκη του στη Θεσσαλονίκη δεν είναι για πανηγυρισμούς. Ισα-ίσα που θα πρέπει να προβληματίσει όλους για πολλά πράγματα, που δεν έχει ή δεν μπορεί να λύσει ούτε ο Μίτσελ…

Μπορεί οι ¨ερυθρόλευκοι» να πανηγύρισαν χθες για την πρόκριση και πολύ καλά έκαναν, όμως μέχρι εκεί. Από σήμερα στρώσιμο στη σκληρή δουλειά, μήπως και αλλάξει-βελτιωθεί η κατάσταση περισσότερο για τον Γολγοθά που έρχεται μέχρι το τέλος τόσο του πρωταθλήματος όσο και του Κυπέλλου. Μπορεί οι φίλοι της ομάδας να ενθουσιάστηκαν με τη νίκη και να ανέβασαν ξανά τον πήχη, όμως έτσι όπως εμφανίζεται ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να τρέφει πολλές ελπίδες για κάτι καλύτερο, ειδικά από τη στιγμή που η μεταγραφική ενίσχυση αργεί. Γιατί δεν μπορεί να τον σώζουν κάθε φορά η τύχη ή οι γκολκίπερ του…

Στα θετικά του πρωταθλητή, πέρα από το εισιτήριο στην τετράδα και το οποίο τον γλίτωσε από την εσωστρέφεια και την οργή των οπαδών του, ήταν ότι έδειξε χαρακτήρα και πήρε τη νίκη αν και έμεινε στο τελευταίο τέταρτο (μαζί με τις καθυστερήσεις) με παίκτη λιγότερο. Κάτι περισσότερο από θετικό ήταν το ματς καριέρας, το κορυφαίο του με τον σύλλογο, του Κώστα Τζολάκη που έδειξε ότι δεν αποτελεί μια ρεζέρβα αλλά μια λύση πολυτελείας. Και δεν θα σταθώ συνολικά στις οκτώ αποκρούσεις του, ούτε καν στο πέναλτι που θέλει και αρκετή δόση τύχης. Οι επεμβάσεις που έκαναν τη διαφορά κι έδειξαν πόσο έχει βελτιωθεί, ήταν δύο. Στο τσίμπημα του Γκρέι στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου όπου έδειξε απίστευτα αντανακλαστικά κι έδιωξε με το πόδι σε κόρνερ σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο του αγώνα και στο σουτ του Πίρσμαν από πλάγια πού βρήκε τη μπάλα όσο χρειαζόταν για να τη στείλει κόρνερ…

Από εκεί και πέρα όμως ξεκινούν οι προβληματισμοί. Όταν ο αντίπαλος έχει οκτώ τελικές στον στόχο κι εσύ έχει κορυφαίο του αγώνα τον τερματοφύλακα σου, τότε κάτι δεν πήγε καλά και σίγουρα δεν είναι για πανηγυρισμούς. Η αμυντική λειτουργία της ομάδας παραμένει σε πολύ χαμηλό βαθμό ετοιμότητας. Το έδειξε άλλωστε και στα προηγούμενα δύο ματς με τον Αρη, όπου οι «κίτρινοι» είχαν ευκαιρίες, πέτυχαν γκολ που ακυρώθηκαν, είχαν λύσεις αλλά δεν μπορούσαν να αξιοποιήσουν τις στιγμές τους που δεν ήταν λίγες.

Στο χθεσινό ματς ο Ντόι ήταν σε κακή βραδιά. Υπέφερε από τον Γκρέι, που αν ήταν στοιχειωδώς εύστοχος τώρα θα μιλούσαμε διαφορετικά. Ο στόπερ του Ολυμπιακού έχασε όλες τις κρίσιμες μονομαχίες του με τον Τζαμαϊκανό φορ. Στο πρώτο μέρος σχεδόν στην ίδια φάση με του 82ου λεπτού…προσπάθησε να κάνει πέναλτι και το γλίτωσε οριακά, με τον Γκρέι να πλασάρει πάντως και τον Τζολάκη να διώχνει. Λίγο αργότερα πάλι ο Γκρέι απέφυγε το τάκλινγκ-ρίσκο του Ντόι βγήκε από πολύ πλάγια φάτσα με τον Τζολάκη αλλά ο γκολκίπερ του Ολυμπιακού έσωσε και πάλι. Στις καθυστερήσεις ο κεντρικός αμυντικός έχασε πάλι τον Γκρέι που τσίμπησε τη μπάλα αλλά ο Τζολάκης έσωσε με το πόδι. Και στη φάση του 82’ ενώ μαρκάρει τον Γκρέι και βρίσκεται ένα μέτρο πίσω του, όταν έγινε η μακρινή μπαλιά του Φαπιάνο, ο Ντόι τον έχασε, ο Τζαμαϊκανός τον έβαλε στην πλάτη και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Ροντινέι ήταν κακός στο πρώτο μέρος ανέβηκε στο δεύτερο, ενώ στη μεσαία γραμμή ο Σαμασέκου έτρεχε για όλους. Ο Μασούρας έχει χάσει την αυτοπεποίθηση του, ο Μπακαμπού δεν είναι killer, ενώ ο γερόλυκος Βαλμπουενά πήγε καλύτερα από το αναμενόμενο παρά την μακρά απουσία του και το… ξύλο που έφαγε.

Εν ολίγοις δημιουργικά οι «ερυθρόλευκοι» απείλησαν ουσιαστικά μόνο στο πρώτο μέρος ενώ στο δεύτερο από το 60’ και μετά έφεραν το ματς στα μέτρα τους, αλλά παρ’ όλα αυτά λίγο έλειψε να την πατήσουν. Γιατί αν γινόταν στο πέναλτι το 1-0 και με δέκα παίκτες στο υπόλοιπο του αγώνα και στην πιθανή παράταση δύσκολα θα έμεναν όρθιοι.

Πέρα από όλα αυτά, το πιο σημαντικό στοιχείο που λείπει από τον Ολυμπιακό είναι τα τρεξίματα. Η ομάδα δεν έχει (απόρροια της κακής προετοιμασίας το καλοκαίρι) δυνάμεις να κάνει χιλιόμετρα στον αγώνα πέρα από κάποια αραιά διαστήματα και ουσιαστικά διαχειρίζεται καταστάσεις και προσπαθεί να κάνει κατανομή δυνάμεων. Ενας ακόμη λόγος που ξεχωρίζουν οι Σαμασέκου και Χουάνγκ. Όμως από εδώ και πέρα τα ψέματα τελειώνουν και ζητούνται λύσεις, δυνάμεις, σωστή διαχείριση και περισσότεροι παίκτες στην εξίσωση όχι απλά για να ξεκουράζουν τους βασικούς αλλά για να δώσουν ενέργεια κι ένταση στο παιχνίδι της ομάδας. Αλλιώς η συνέχεια μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη για όλους.

Ξέρετε τι έχει για τη συνέχεια το πρόγραμμα του Ολυμπιακού; Θα πρέπει να ανέβει στο… Εβερεστ! Όμως η εικόνα του δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Δημιουργικά θα βρει τις λύσεις με τόσους ποιοτικούς παίκτες που διαθέτει. Όμως το ζητούμενο είναι η διάρκεια και η αμυντική λειτουργία. Κι αυτό γιατί οι Πειραιώτες έχουν πλέον να παίξουν: 5 ντέρμπι με την ΑΕΚ, 3 ή 4 ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και 3 ή 4 με τον παναθηναϊκό και δύο ακόμα με τον Αρη! Κι έχει –θεωρητικά- μόνο 4 εύκολα ματς με τα τρία εντός (ΟΦΗ, Παναιτωλικός, Λεβαδειακός)) κι ένα εκτός (Λαμία). Δηλαδή 13 (ή 14 ματς αν προκριθούν στον τελικό του Κυπέλλου) σε σύνολο 17 (ή 18 με τον τελικό) αγώνων ως το φινάλε της σεζόν! Και όποιος αντέξει…