Είναι γνωστό σε όλους όσοι ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο ή ακόμη και σε πολλούς που δεν κατέχουν τα κακώς κείμενα του χώρου ότι η διαιτησία αποτελούσε ανέκαθεν το πολυαγαπημένο άλλοθι των παραγόντων. Και είναι το πιο αγαπημένο γιατί «δουλεύει» όσο κανένα άλλο επικοινωνιακά, τιθασεύει ή εξαγριώνει τα πλήθη, κάνει το καλύτερο «πλυντήριο» στις διοικήσεις όλων των ομάδων και αποθεώνει προέδρους που «πασχίζουν για το καλό των ομάδων τους».

Μόνιμο θύμα ο διαιτητής, ο βοηθός, ο παρατηρητής. Όχι πάντα ερήμην τους, γιατί κακά τα ψέματα βάζουν και οι ίδιοι το χεράκι τους για να συμβαίνουν όσα στραβά συμβαίνουν. Όμως δεν φταίνε πάντα τα θύματα. Και στατιστικά να το δει κάποιος, αυτό δεν γίνεται. Από το 2016 που η ΕΠΟ μπήκε (υποτίθεται) σε καθεστώς επιτήρησης από FIFA-UEFA, το μόνο που έχει αλλάξει στην ελληνική διαιτησία είναι ότι επέστρεψε στις δεκαετίες του ’30, του ‘60 και του’70, με τον ερχομό ξένων διαιτητών να σφυρίζουν στα ντέρμπι. Αυτό στην Ελλάδα λέγεται πρόοδος…

Όμως, επειδή με τον Ελληνα ποτέ και κανείς δεν βγάζει άκρη, ειδικά αν τον αφήσει λάσκα, ακόμη και ο Θεός ο ίδιος να σφυρίξει παιχνίδι… κάηκε! Δείτε τι συμβαίνει με τους επενδυτές των ΠΑΕ, τους προέδρους, τους ιδιοκτήτες. Αρχικά τους έφταιγαν οι Ελληνες διαιτητές και ζητούσαν ξένους. Ηρθαν οι ξένοι και το ευχαριστήθηκαν μόνο όσοι κέρδιζαν! Οι άλλοι ήθελαν επιστροφή στους… Ελληνες διαιτητές! Νέος μύλος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, οπότε ξεκίνησε η… κολοκυθιά. «Να παίζουν ξένοι σε όλα τα ματς. Γιατί να παίζουν ξένοι σε όλα τα ματς;. Αμ, που να παίζουν; Να παίζουν ξένοι στα ντέρμπι κι Ελληνες στα υπόλοιπα παιχνίδια. Γιατί να παίζουν Ελληνες στα υπόλοιπα ματς και να μη παίζουν και στα ντέρμπι; Γιατί να παίζουν; Και που να παίζουν; Να παίζουν σε όλα!»…

Ακρη δεν έβγαινε και οι… επενδυτές αποφάσισαν ξένους διαιτητές μόνο στα ματς των μεγάλων του ποδοσφαίρου μας. Όμως, μόλις ξεκίνησαν οι στραβές, άλλες ομάδες (ΑΕΚ) ήθελαν Ελληνες διαιτητές και όχι ξένους. Μετά, κάποιες ήθελαν Ελληνες και ξένους και στη συνέχεια μόνο ξένους. Εγιναν και ξανάγιναν κληρώσεις για το ίδιο ματς (Παναθηναϊκός-ΑΕΚ). Εχουν χρησιμοποιηθεί σχεδόν όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί και μετά οι παράγοντες πέρασαν σε άλλο επίπεδο. Ηθελαν ξένους διαιτητές αλλά από το πάνω ράφι της Ευρώπης. Ηρθαν κι αυτοί (Μπριχ, Ορσάτο, Λαόθ. Μαρτσίνιακ κλπ) αλλά ο ηττημένος συνέχιζε να φωνάζει…

Για αυτό σας λέω με τους Ελληνες δεν βγάζεις άκρη. Ετσι συμβαίνει από την δεκαετία του ’30 μέχρι σήμερα κι έτσι θα συμβαίνει μέχρι το 3.023. Κι ενώ λέμε όλοι τι άλλο θα ακούσουμε, έρχεται ο μεγαλομέτοχος του Αρη, Θ. Καρυπίδης και ζητάει Ελληνα διαιτητή στη ρεβάνς Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, ενώ μέχρι σήμερα ήθελε μόνο ξένους. Μάλιστα, τον καιρό που οι ξένοι αρχικά σφύριζαν στα ματς μόνο μεταξύ των τεσσάρων μεγάλων (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ), ο Καρυπίδης φώναζε γιατί δεν θεωρούσαν μεγάλο και τον Αρη προκειμένου να το συμπεριλάβουν κι αυτόν στη σχετική λίστα για να τον παίζουν και αυτόν μόνο ξένοι στα ντέρμπι με τους άλλους τέσσερις. Και ξαφνικά, έρχεται και ζητάει Ελληνα και όχι ξένο, επειδή (κακώς κατ’ εμέ) του ακύρωσε γκολ στο πρώτο ματς Κυπέλλου Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, ο Πορτογάλος Μαρτίνς! Αν δεν είναι τρολιά, πλάκα δεν έχει. Πλάκα έχουν μόνο τα τερτίπια των κακομαθημένων παραγόντων που όταν ευνοούνται δεν βγάζουν άχνα κι όταν χάνουν ρίχνουν το ανάθεμα στους διαιτητές. Ελληνες κατά το δοκούν, ξένοι κατά το δσοκούν, άλλους δεν έχει. Αύριο- μεθαύριο, μπορεί να ζητήσουν ρομπότ ή εξωγήινο. Ομως και πάλι στο ίδιο έργο θα είμαστε όλοι θεατές. Γιατί έτσι έμαθε η πλειοψηφία των παραγόντων. Να «χειραγωγεί» διαιτητές, όχι όλους φυσικά. Οπου μπορεί. Και όχι με την έννοια του «λαδώματος» ή της δωροδοκίας. Αυτές οι μέθοδοι έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Υπάρχουν πια, άλλες πρακτικές και τακτικές. Εκφοβισμός, υποσχέσεις, παροχές.

Με τον ξένο δεν ξέρουν τι θα τους προκύψει. Δεν μπορούν να τον πλησιάσουν, να τον εκφοβίσουν, να τον επηρεάσουν. Πάρτε παραδείγματα ξένων διαιτητών για τους οποίους οι ελληνικές ομάδες χάλασαν τον κόσμο, έστειλαν επιστολές (αν τελικά έστειλαν) στην UEFA, στη FIFA και στην Ομοσπονδία τους. Και τι έγινε; Οι διαιτητές αυτοί σφυρίζουν κανονικότατα και στη χώρα τους και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ενώ με τον Ελληνα έχουν τον τρόπο τους. Κι επειδή όλοι ξέρουν πως γίνεται η δουλειά, για αυτό κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Δείτε πως ανεβαίνουν κατηγορίες οι διαιτητές και οι βοηθοί. Πως κάποιοι μέσα σε λίγα χρόνια από τα τοπικά φτάνουν στη Σούπερ Λίγκα. Πως κάποιοι γίνονται σε χρόνο μηδέν διεθνείς. Δείτε πόσοι μένουν στάσιμοι, ποιοι και γιατί υποβιβάζονται.

Και τότε θα καταλάβετε πως παίζεται το παιχνίδι. Τα υπόλοιπα είναι για να παίζουν θέατρο οι παράγοντες στους «ένδοξους λαούς των ομάδων τους» οι οποίοι τους αποθεώνουν. Και ζούμε όλοι καλά. οι παράγοντες καλύτερα και το ελληνικό ποδόσφαιρο μια κωμωδία…