Τελικά χρειάστηκε το εμπόδιο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Γαλλίας για να πέσει μαχόμενο το απίθανο Μαρόκο. Το οποίο εξέπληξε και πάλι με την εμφάνιση του στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και αποδείχθηκε άκρως ανταγωνιστικό σε τόσο υψηλό επίπεδο και μάλιστα σε ένα ματς τεράστιας, έντασης, πίεσης και σημασίας…

Μπορεί οι Μπλε να επιβεβαίωσαν τα προγνωστικά και να πήραν το 2ο σερί εισιτήριο τους σε τελικό Μουντιάλ και 4ο στην ιστορία τους, όμως έφτυσαν αίμα για να το αποκτήσουν. Κυριάρχησαν στο πρώτο ημίχρονο με το γκολ, το δοκάρι και την μεγάλη ευκαιρία του Ζιρού, αλλά παρ’ όλα αυτά το Μαρόκο, από το 40ο λεπτό και ύστερα ήταν εκείνο που έγινε αφεντικό στο ματς. Είχε το δοκάρι στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους και στο β’ ημίχρονο ανέβαινε από λεπτό σε λεπτό και άρχισε να πιέζει αφόρητα τους Γάλλους που έδωσαν χώρο και πήγαν σε παιχνίδι αντεπιθέσεων χάρις στην ταχύτητα του Εμπαπέ, όμως οι Μαροκινοί είχαν και πλάνο και οργάνωση για να ανταπεξέλθουν. Κι αν είχαν καλύτερα τελειώματα στις τέσσερις μεγάλες ευκαιρίες που δημιούργησαν τώρα ίσως μιλούσαμε διαφορετικά.

Όμως δεν κατάφεραν να πετύχουν γκολ και όχι μόνο αυτό. Δέχτηκαν δύο, τα δύο πρώτα από αντίπαλο στη διοργάνωση (μέχρι τον ημιτελικό, σε πέντε αγώνες είχαν δεχτεί μόλις ένα κι αυτό το είχαν σημειώσει οι ίδιοι! Ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης και παίκτες όπως οι Ζιγιετς, Χακίμι, Μαζράουι, Μπουνού, Αμραμπατ, Ουνάχι, Εν-Νεσίρι, εντυπωσίασαν κι έφτασαν να παίζουν μικρό τελικό (το Σάββατο κόντρα στην Κροατία). Αφησα απέξω τον Μπουφάλ, γιατί θεωρώ πως είναι μεν βιδολόγος, ιδανικός στο ένας με έναν, άριστος τεχνίτης όμως έχει δύο βασικά μειονεκτήματα. Πολλά νεύρα (δημιουργεί διαρκώς καβγάδες) και διάρκεια μόλις για τα πρώτα 30-40 λεπτά ενός αγώνα. Μετά χάνεται, κουράζεται, δεν μπορεί να διαχειριστεί τις δυνάμεις του και μονίμως γίνεται αλλαγή γύρω στο 60΄…

Η Γαλλία είναι και πάλι εδώ. Δεν τη πάτησε όπως μετά τον θρίαμβο του 1998, δεν την πάτησε όπως το 2010 στη Νότιο Αφρική που η διοργάνωση εξελίχθηκε σε εφιάλτη και λίγο έλειψε εξ αιτίας του εμφυλίου στα αποδυτήρια της, να αποχωρήσει από τη διοργάνωση. Αυτή τη φορά, με τη χρυσή φουρνιά που έχει στα χέρια του ο Ντιντιέ Ντεσάν, οι Μπλε ετοιμάζονται για το back to back και τον 3ο τίτλο της ιστορίας τους.

Η Γαλλία έχει πάλι όλο το πακέτο για να φτάσει στον τίτλο. Ποιότητα, ταχύτητα, τρομερό ρόστερ και μπόλικη τύχη. Μοναδικό της μειονέκτημα η άμυνα της που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Κι όμως, ο χθεσινός ημιτελικός ήταν το πρώτο παιχνίδι της Γαλλίας στο Κατάρ που δεν δέχθηκε γκολ! Και με τέτοιον Αντουάν Γκριεζμάν που κάνει έναν εκπληκτικό τουρνουά, δεν έχουν να φοβούνται κανέναν και τίποτα…