Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με την μεγάλη Ολλανδία του μυθικού Γιόχαν Κρόιφ με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, αυτή η Ολλανδία που βλέπουμε στο Μουντιάλ του Κατάρ θυμίζει κάτι από… Αστέρας Ραχούλας! Για όλους εμάς που είχαμε τη τύχη να προλάβουμε τον μεγάλο Αγιαξ, τον Ρίνους Μίχελς, τον Ρέζενμπριγκ, τον Κρολ, τον Χάαν, τον Σουρμπίρ, τον Μιούρεν, τον Χουλσόφ, τον Ρεπ, τον Φαν Χάνεγκεμ, το σημερινό ποδόσφαιρο των Οράνιε θυμίζει μια αντροπαρέα που μαζεύτηκε Σάββατο απόγευμα σε γήπεδο 5Χ5 να σπάσει την πλάκα της. Για όλους εμάς που γίναμε φαν των Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ και Ράικαρντ, δυστυχώς οι μετέπειτα γενιές ποδοσφαιριστών των Ολλανδών, μπορεί να ήταν ή είναι ταλαντούχες όμως δεν πλησιάζουν καν σε αξία εκείνες της εθνικές ομάδες που παρουσίαζαν οι «τουλίπες» τα επόμενα χρόνια.

Ακόμη και η εθνική Ολλανδίας του Μουντιάλ της Ν. Αφρικής το 2010 που έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης, σε τίποτα δεν θύμιζε τις προηγούμενες ομάδες των Οράνιε. Τότε μάλιστα, ήταν μια πλήρως μεταλλαγμένη ομάδα, πολύ πιο συντηρητική και που έπαιζε τρελό ξύλο στα παιχνίδια της, ήταν η αποθέωση της σκοπιμότητας… Την τελευταία διετία η Ολλανδία έχοντας αλλάξει πολλούς προπονητές και παίκτες, έδειξε ότι επιστρέφει σε παλιές καλές εποχές και ότι χτίζει πάλι κάτι όμορφο. Με φουλ επιθετικό πνεύμα συνδυασμένο με θέαμα, εμπνεύσεις και ταχύτητα. Το είδαμε στα προκριματικά, το είδαμε στο Νations League. Όμως δεν το βλέπουμε, τουλάχιστον ακόμα, σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ποδόσφαιρο αποστειρωμένο, αργό, κυνικό, που ουδεμία σχέση έχει με τις… παραδόσεις του Αγιαξ και του Ολλανδικού ποδοσφαίρου.

Κι αν εξαιρέσει κανείς 3-4 μονάδες (Χάγκπο, Ντε Γιονγκ, Ντάμφρις) δεν έχουμε δει στα τρία ματς του ομίλου κάτι ιδιαίτερο. Με υποδεέστερους αντιπάλους όπως η Σενεγάλη, το Εκουαδόρ και το Κατάρ η συγκομιδή ήταν η ελάχιστη δυνατή. Μπορεί από τη φάση των «16» να αναγεννηθεί και να ξυπνήσει το ένδοξο παρελθόν της ομάδας, όπως συνέβη με την Ιταλία του Ρόσι στο Μουντιάλ του 1982, όταν με χίλια ζόρια πέρασε από τον όμιλο (χωρίς νίκη) επειδή είχε καλύτερη διαφορά τερμάτων (ένα μόλις γκολ) από το Καμερούν, αλλά μετά ποιος την είδε και δεν τρόμαξε… «Μα, εναντίον του Κατάρ έκανε συντήρηση δυνάμεων» θα πει κάποιος.

Και; Τότε, στο πρώτο ματς με τη Σενεγάλη, μπορεί να πει κάποιος άλλος ότι ήταν το τρακ της πρεμιέρας και ότι στην ισοπαλία με το Εκουαδόρ είχε το άγχος της πρόκρισης. Αλλοθι υπάρχουν πολλά, η ουσία είναι που δείχνει την αλήθεια. Και αυτή η Ολλανδία δεν πείθει κι ας φτάσει στους «8» αφού και ο επόμενος αντίπαλος (ΗΠΑ) δεν τρομάζει. Όμως μετά; Θα το πω κι ας θεωρηθώ υπερβολικός: με αυτόν τον ξεπερασμένο προπονητή τον Φαν Χάαλ, τον άνθρωπο που έδωσε πριν μια εξαετία τη χαριστική βολή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την διάλυσε εντελώς, δεν μπορεί να φτάσει ψηλά. Αλλωστε ήταν άνεργος μετά, από το 2016 μέχρι πέρσι που τον μάζεψε η ΠΟ της χώρας του στην εθνική. Τόση απελπισία… Κατά τα λοιπά: οι Αγγλοι παρέμειναν σοβαροί και κόντρα στην Ουαλία που δεν γνωρίζει ούτε τα βασικά του αθλήματος. Η Σενεγάλη που θα αντιμετωπίσουν οι Αγγλοι δεν τους φοβίζει και πιστεύω ότι θα έχουμε το ίδιο σκορ όπως με τους Ουαλούς. Το Εκουαδόρ αδίκησε τον εαυτό του και τέλος το ματς ΗΠΑ-Ιραν ήταν επιπέδου Α’ ΕΠΣΑ… Υ.Γ. Κάποιος πρέπει να πει του Γκάρεθ Μπέιλ να το κόψει το ποδόσφαιρο.

Μια τριετία τώρα, κοροϊδεύει τον κόσμο και κάθεται πάνω στα συμβόλαια του. Ουδεμία σχέση έχει σε αξία με τον μεγάλο Ράιαν Γκιγκς όταν βρισκόταν στην ίδια ηλικία. Καιρός λοιπόν να παίζει μόνο γκολφ κάθε βδομάδα με τον Τάιγκερ Γουντς στα γήπεδα της Φλόριντα…