Σίγουρα η χθεσινή πρεμιέρα του 22ου Μουντιάλ δεν αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα για το τι θα δούμε στη φετινή διοργάνωση.

Το… αντι-τουριστικό (για εναρκτήριο ματς) ζευγάρι Κατάρ – Εκουαδόρ δεν έδινε εξ αρχής ελπίδες για κάτι καλό, ούτε φυσικά πίστευε κανείς ποδοσφαιρόφιλος ότι οι δύο ομάδες θα θέλξουν με τη μπάλα που ξέρουν.
Κι αν για το μπαρουτοκαπνισμένο Εκουαδόρ γνωρίζαμε ότι είναι μια μικρομεσαία ομάδα που ξέρει τα βασικά, έχει δύο τρεις ποδοσφαιριστές που βρίσκονται ένα επίπεδο πάνω από τους συμπαίκτες τους αλλά δεν είναι ομάδα που θα σε τρομάξει κι έχει χαμηλό ταβάνι, για το Κατάρ τι να πεις; Ομάδα που δύσκολα θα στεκόταν στην ελληνική Γ’ εθνική, με παίκτες χωρίς προσωπικότητα, πανικόβλητους και κυρίως (μιλάμε για τους περισσότερους) άμπαλους…

Ειλικρινά είναι άξιο απορίας πως αυτή η ομάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ασίας το 2019, νικώντας στον τελικό την Ιαπωνία και ξεπερνώντας τη Νότιο Κορέα! Γεγονός που αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του θεσμού. Κάτι σαν το ελληνικό 2004 στο Euro της Πορτογαλίας…

Το κακό για το Μουντιάλ είναι πως το ματς της πρεμιέρας, δεν ενοχλεί τους (αν)εγκέφαλους της FIFA, που το 2026 προς άγραν ψήφων, αυξάνουν τις ομάδες της τελικής φάσης σε 48! Για να βλέπουμε περισσότερα Κατάρ, Μπαχρέιν,Λουξεμβούργο, Νίγηρες και Νησιά Φίτζι σε τελικές φάσεις και να μην ασχολείται ουδείς με το ποδόσφαιρο. Εννοείται πως θα πρέπει όλοι να έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε Μουντιάλ όμως δεν γίνεται να παίζει κάθε πικραμένος, αυξάνοντας τις θέσεις των φιναλίστ. Ηταν 24, έγιναν 32, θα γίνουν 48 και μετά τι; Ολοι θα παίζουν σε τελική φάση; Μα έτσι χάνεται η μαγεία της συμμετοχής.
Συμφωνούμε απόλυτα ότι κατά καιρούς έχουν αγωνιστεί ομάδες μικρής δυναμικότητας σε Μουντιάλ. Από το Ζαίρ μέχρι το Σαλβαδόρ και την Ονδούρα και από την Β. Κορέα μέχρι τη Σαουδική Αραβία. Ολοι χρειάζονται. Όμως κάπου χρειάζεται και μέτρο. Δεν γίνεται να μένουν εκτός ομάδες όπως η Ιταλία, η Ολλανδία και άλλες ευρωπαϊκές επειδή παίζουν προκριματικά με πιο δυνατές ομάδες ή να μενουν εκτός η Κολομβία ή η Χιλή από τη Ν. Αμερική ια παράδειγμα, που είναι πολύ πιο δυνατές, για να παίρνουν τα εισιτήρια πρόκρισης ομάδες από την Ασία, την Ωκεανία, τη Βορειο/Κεντρική Αμερική ή την Αφρική; Τι θα πει διαμαρτύρονταν στην Αφρική γιατί έπαιρναν μόνο 2- εισιτήρια; Και που παίρνουν πέντε, τι αλλάζει πέρα από το ότι πολύ καλύτερες ομάδες χάνουν το ταξίδι, γιατί παίζουν με ομάδες πολύ καλύτερες από το Μπουρούντι ή την Μπουργκίνα Φάσο, χωρίς να θέλω να απαξιώσω καμία χώρα; Όμως αυτή είναι η αλήθεια! Αλλά στην FIFA ή και στην UEFA, το μόνο που μετράει είναι το χρήμα. Και στον βωμό του χρήματος, δεν τους νοιάζει το ποδόσφαιρο αλλά οι μπίζνες. Εδώ έφτασε η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία να βάλει στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες που γεωπολιτικά ανήκαν και ανήκουν στην Ασιατική Ζώνη, μόνο και μόνο για να ανοίξει νέες αγορές και να οικονμήσει. Σε λόγιο θα προσαρτήσει (η UEFA) στις διοργανώσεις της, την Κίνα και την Ιαπωνία, επειδή έχουν λεφτά και χορηγούς, πράγμα που δεν θα με εκπλήξει διόλου…
Αλλά ας μη πάμε μακριά. Το Μουντιάλ δεν είναι εδώ και πολλά χρόνια η διοργάνωση που ξέραμε. Η FIFA έχει φροντίσει να τα κάνει όλα εμπόρευμα και δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο πέρα από τα ταμεία της. Οσο τα τηλεοπτικά δικαιώματα παραμένουν αστρονομικά, τόσο η FIFA θα απαξιώνει το ίδιο το άθλημα. Το πλέον λαϊκό σπορ, το όπιο του λαού που λέγαμε κάποτε, τείνει να γίνει πιο ελιτίστικο και από το τένις! Ποιος άνθρωπος μικρομεσαίας τάξης μπορεί να παρακολουθήσει αγώνα τελικής φάσης Μουντιάλ με τα πανάκριβα εισιτήρια και έξοδα; Ακόμα και στο Champions League, ποιος μπορεί να χρυσοπληρώσει όταν το πιο φτηνό εισιτήριο έχει πχ για τον Ελληνα όσο το μισό μηνιάτικο του; Και το οξύμωρο είναι για να επανέλθουμε στη συμμορία της FIFA, ότι ενώ φτιάχνονται εντυπωσιακά στάδια για τις ανάγκες των διοργανώσεων, το τελευταίο που την ενδιαφέρει είναι αν θα γεμίσουν! Να δείτε που στο τέλος, σε καμιά 20ετία από σήμερα, στις εξέδρες θα υπάρχουν μόνο οι φωτογραφίες οπαδών όπως την περίοδο των λόκνταουν και ιαχές από τα μεγάφωνα των γηπέδων.

Και θα έρχεται κάθε φορά ο ντον Βίτο Κορλεόνε τους 21ου αιώνα, Τζιάνι Ινφαντίνο να σου μιλάει για πανανθρώπινες αξίες και για ρομαντικό ποδόσφαιρο. Να δείτε που στο τέλος θα μας λένε και… λαμάκες, αν δεν μας λένε ήδη…