Η Βραζιλία είχε τρεις πρωταγωνιστές και τα τρία R την οδήγησαν στην κατάκτηση του τροπαίου. Η Γερμανία έμεινε με την συμμετοχή στον τελικό και ο Μίροσλαβ Κλόζε με τον τίτλο του πρώτου σκόρερ.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Διαιτητικό φιάσκο

Το 17ο Παγκόσμιο Κύπελλο έμεινε στην ιστορία τόσο για το βραζιλιάνικο ρεκόρ των πέντε κατακτήσεων, όσο και για την καινοτομία της ΦΙΦΑ να αναθέσει τη διοργάνωσή του από κοινού σε δύο χώρες, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα. Τα ενθουσιώδη πλήθη που κατέκλυσαν τα γήπεδα της Άπω Ανατολής δικαίωσαν πλήρως τους ιθύνοντες της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας για την επιλογή τους, καθώς το ασιατικό κοινό αγκάλιασε και πρόβαλλε με θέρμη το «προϊόν» τους. Αυτό που δεν είχαν προβλέψει στη Ζυρίχη, ωστόσο, ήταν πως όλη αυτή η προβολή θα γυρνούσε -έστω και εν μέρει- μπούμερανγκ. Γιατί με τους προβολείς ολόκληρης της υφηλίου στραμμένους στη διοργάνωση, δεν ήταν δυνατόν να καλυφθούν οι εξόφθαλμες διαιτητικές αδικίες που διαπράχτηκαν σε βάρος παραδοσιακών δυνάμεων του παγκόσμιου φουτμπόλ όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Το εξωφρενικό της υπόθεσης ήταν ότι ευνοημένη σε όλες τις περιπτώσεις ήταν μία εκ των δύο «γηπεδούχων», η Νότια Κορέα, η οποία κατάφερε να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά!

Τα πρώτα δείγματα είχαν δοθεί αρκετά νωρίτερα, από τη φάση των ομίλων κιόλας, όταν οι Κορεάτες είχαν πετάξει εκτός 16άδας την Πορτογαλία, η οποία είχε αναγκαστεί να παίζει με δέκα παίκτες από το 27’ (απευθείας κόκκινη Ζοάο Πίντο) και με εννέα από το 66’ (δεύτερη κίτρινη Μπέτο). Η Νότια Κορέα ήταν πλέον στους «16» και εκεί συντελέστηκε μια από τις πλέον κραυγαλέες διαιτητικές «σφαγές» στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, με θύμα την Ιταλία και -αρνητικό- πρωταγωνιστή τον Μπάιρον Μορένο. Ο ανεκδιήγητος ρέφερι από το Εκουαδόρ ανέχθηκε εξαρχής το ανελέητο… ξύλο των Κορεατών, απέβαλλε με δεύτερη κίτρινη τον Τότι για -δηθεν- «βουτιά» στην περιοχή στο 103’, ενώ στο β’ μέρος της παράτασης με το σκορ στο 1-1 έκοψε με ανύπαρκτο οφσάιντ τον Τομάζι, που έβγαινε μόνος του απέναντι στον αντίπαλο γκολκίπερ!

Εν τέλει οι Νοτιοκορεάτες πέρασαν στα προημιτελικά με 2-1 χάρη στο «χρυσό γκολ» του Αν Γιουνγκ-Χουάν στο 117’ (στο πλαίσιο του κανονισμού του «ξαφνικού θανάτου» που εφαρμόστηκε για τελευταία φορά σε Μουντιάλ το 2002), την ώρα που οι Ιταλοί παίκτες ξεσπούσαν σε κλάματα, ο Τύπος της γειτονικής χώρας ξεσπάθωνε κατά της FIFA και ο κυνικός Σεπ Μπλάτερ καλούσε τους «Ατζούρι» να δεχθούν με αξιοπρέπεια την ήττα τους! Το… έργο ολοκληρώθηκε στη φάση των «8», όπου οι Ισπανοί είδαν να τους ακυρώνονται δύο κανονικότατα γκολ, για να αποκλειστούν τελικά με 5-3 στα πέναλτι…

Η ΟΜΑΔΑ

ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Με το βάρος τεσσάρων κατακτήσεων Μουντιάλ να την ακολουθεί, η Βραζιλία ήταν καταδικασμένη να μπει στη διοργάνωση του 2002 ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, όπως άλλωστε είχε συμβεί και τέσσερα χρόνια νωρίτερα στα γήπεδα της Γαλλίας. Όμως αυτή τη φορά η «Σελεσάο» -μην έχοντας να αντιμετωπίσει τη διοργανώτρια στον τελικό όπως το ’98- δεν αρκέστηκε να είναι απλά φιναλίστ, αλλά σήκωσε ξανά το Κύπελλο (το πέμπτο συνολικά), προσθέτοντας άλλη μια χρυσή σελίδα στην ούτως ή άλλως τεράστια ιστορία της, για να καταστεί έτσι πολυνίκης του θεσμού μέχρι και σήμερα. Σε αντίθεση με τα εντυπωσιακά σύνολα του ’58, του ’62 και του ’70, αλλά και με την άκρως πραγματιστική ομάδα του ’94, η Βραζιλία του 2002 βρήκε τη «χρυσή τομή», διατηρώντας μεν το στοιχείο του ρεαλισμού στο παιχνίδι της, χωρίς όμως να θυσιάζει απόλυτα το θέαμα στον βωμό του αποτελέσματος.

Υπεύθυνος γι’ αυτό ήταν ο τεχνικός Φελίπε Σκολάρι, ο οποίος παρότι δεν σήκωνε «μύγα στο σπαθί του» -κάτι που απέδειξε μη διστάζοντας να «κόψει» από την αποστολή του Μουντιάλ τον μεγάλο Ρομάριο-, εντούτοις κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό των παικτών του και να τους προσαρμόσει στις δικές του απαιτήσεις.Το ποδοσφαιρικό ταλέντο, φυσικά, ήταν άφθονο στις τάξεις των «Καναρίνιος», οι οποίοι διέθεταν ποιοτικές λύσεις σε όλες τις γραμμές, όπως ο «κάπτεν» Καφού και ο Ρομπέρτο Κάρλος -αμφότεροι ο ορισμός του φουλ μπακ-, ο 22χρονος τότε Ροναλντίνιο (το γκολ που πέτυχε με μακρινή λόμπα στον Σίμαν στον προημιτελικό με την Αγγλία ήταν το χάι-λάιτ της διοργάνωσης), ο σπουδαίος Ριβάλντο (δύο χρόνια πριν έρθει στη χώρα μας για λογαριασμό του Ολυμπιακού) και φυσικά ο δις σκόρερ του τελικού με τη Γερμανία και «αρχικανονιέρης» της διοργάνωσης Ρονάλντο.

Οι δύο τελευταίοι συγκρότησαν δίδυμο-«φωτιά», καθώς πέτυχαν τα 13 από τα 18 βραζιλιάνικα γκολ στο συγκεκριμένο Μουντιάλ, κάνοντας ουσιαστικά τη διαφορά επιθετικά. Αν σε αυτούς προστεθούν όπως ο ηγετικός μπακ Λούσιο, ο πολύπλευρος Εντμίλσον, ο ακούραστος Ζιλμπέρτο Σίλβα (αργότερα ήρθε στον Παναθηναϊκό) και ο εκρηκτικός Κλέμπερσον, δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η επιβλητική παρουσία της Βραζιλίας σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο, με απολογισμό επτά νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια…

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Ρονάλντο

Το βραβείο του καλύτερου παίκτη της διοργάνωσης που κατέκτησε το 1998 δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αρκετό για τον Ρονάλντο Λουίς Ναζάριο ντε Λίμα. Ούτε φυσικά και η κούπα του ’94, η οποία πιστώνεται στη συλλογή του απλά και μόνο επειδή ήταν (όντας μόλις 17 ετών τότε) μέλος της αποστολής που σήκωσε το τρόπαιο στην Πασαντίνα των ΗΠΑ, χωρίς πάντως να αγωνιστεί λεπτό. Συν τοις άλλοις, οι μνήμες του -καταστροφικού για τον ίδιο- τελικού του ’98 ήταν νωπές, όταν εμφανίστηκε αγνώριστος στον αγωνιστικό χώρο του Σταντ ντε Φρανς και 90 λεπτά αργότερα υποχρεώθηκε να δει τους Γάλλους να πανηγυρίζουν έξαλλα τον τίτλο.

Στο Μουντιάλ της Άπω Ανατολής ο Ρονάλντο ήταν αποφασισμένος να αποτινάξει τη σκιά του ’98 και να δικαιώσει το προσωνύμιο «Φαινόμενο», το οποίο έφερε από την παρουσία του στα γήπεδα της Ολλανδίας (Αϊντχόβεν), της Ισπανίας (Μπαρτσελόνα) και της Ιταλίας (Ίντερ).

Και το πέτυχε με τρόπο εκκωφαντικό, καθώς αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με οκτώ γκολ, συμπεριλαμβανομένων και των δύο που σημείωσε στην ιστορική νίκη επί των Γερμανών στον μεγάλο τελικό! Πέρα από το «Χρυσό Παπούτσι» στο Μουντιάλ, η απόδοσή του στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Ν. Κορέας ήταν αρκετή για να του χαρίσει τη δεύτερη «Χρυσή Μπάλα» της καριέρας του ύστερα από αυτή του 1997. Παράλληλα, έφτασε συνολικά τα 12 τέρματα σε Παγκόσμια Κύπελλα, «ισοφαρίζοντας» την επίδοση του Πελέ! Ένα ρεκόρ που θα κατέρριπτε ο ίδιος τέσσερα χρόνια αργότερα, καθώς με τα τρία γκολ του στο Μουντιάλ του 2006 έφτασε τα 15, όντας δεύτερος στη σχετική λίστα σήμερα, πίσω μόνο από τον Μίροσλαβ Κλόζε που το 2014 έφτασε τα 16.

Τα απίστευτα κατορθώματα του Ρονάλντο αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη αξία, αν συνεκτιμηθεί και το μεγαλύτερο εμπόδιο που χρειάστηκε να ξεπεράσει στην καριέρα του: Τους αλλεπάλληλους -και σοβαρότατους- τραυματισμούς του στο γόνατο, τον Νοέμβριο του 1999 και τον Απρίλιο του 2000 φορώντας τη φανέλα της Ίντερ, κάτι που τον ανάγκασε να χάσει όλη τη σεζόν 2000-2001. Κι όμως, πέρα από τη δεδομένη ποδοσφαιρική του ικανότητα, ο Βραζιλιάνος στράικερ αποδείχθηκε και «Φαινόμενο» επιμονής, κάτι που δικαιωματικά του χάρισε και το βραβείο Laureus για την «Επιστροφή της Χρονιάς» το 2002…

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ…

• Η διοργάνωση διεξήχθη στη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία από τις 31 Μαΐου ως τις 30 Ιουνίου.–Όπως αποφασίστηκε από τη FIFA τον Μάιο του 1996 στη Ζυρίχη, για πρώτη φορά στην ιστορία το Παγκόσμιο Κύπελλο διοργανώθηκε από δύο χώρες, πράγμα που επίσης σήμαινε ότι για πρώτη φορά τρεις ομάδες (Νότια Κορέα και Ιαπωνία ως συνδιοργανωτές και η Κυπελλούχος 1998 Γαλλία) είχαν αυτόματα θέσεις στη διοργάνωση.
• Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έγινε Μουντιάλ εκτός της Ευρώπης και της Αμερικής, αλλά και τελευταία φορά που οι προηγούμενοι κυπελλούχοι προκρίνονταν αυτόματα.
• Η επιλογή της διοργανώτριας χώρας για πρώτη φορά στα χρονικά έγινε δια βοής χωρίς τη χρήση καλπών. Επίσης πρώτη φορά επιλέχτηκαν δύο χώρες για να διοργανώσουν την τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στην αρχή οι υποψηφιότητες ήταν τρεις και κατατέθηκαν από την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και το Μεξικό. Στη συνέχεια όμως η Ιαπωνία και η Νότιος Κορέα αποφάσισαν να καταθέσουν κοινή υποψηφιότητα κάτι που οδήγησε την FIFA να αποδεχτεί την υποψηφιότητα της προσπαθώντας έτσι να δείξει και το άλλο πρόσωπο του ποδοσφαίρου με το ότι κατάφερε να ενώσει δυο χώρες που ανήκουν σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα από την εποχή του Παγκοσμίου Πολέμου.
• Στα προκριματικά συμμετείχαν 193 ομάδες με τις 22 από αυτές να μετέχουν για πρώτη φορά: Ανδόρρα, Ανγκουίλα, Μπαχάμες, Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι, Μοντσερράτ, Τερκς και Κέικος, Αμερικανικές Παρθένοι Νήσοι, Γκουάμ, Λάος, Μογγολία, Παλαιστίνη, Πράσινο Ακρωτήριο, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Τσαντ, Τζιμπουτί, Ισημερινή Γουινέα, Ερυθραία, Μάλι, Μαυριτανία, Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, Σεϋχέλλες, Αμερικανική Σαμόα. -Για πρώτη φορά πρόκριση στην τελική φάση εξασφάλισαν οι Κίνα, Ισημερινός, Σενεγάλη και Σλοβενία.
• Νότια Κορέα και Ιαπωνία δήλωσαν από 10 στάδια η κάθε μια με τα περισσότερα να είναι κτισμένα πρόσφατα-Στον μικρό τελικό η Τουρκία νίκησε στην Νταεγκού με 3-1 την συνδιοργανώτρια Ν. Κορέα και πήρε την 3η θέση στην μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της (σκόρερ: 9’ Εουλ Γιονγκ, 90+3’ Σονγκ Τσονγκ Γιαγκ – 1’ Σουκούρ, 13’, 32’ Μανσίζ).
• Πρώτος σκόρερ ήταν ο Ρονάλντο με 8 γκολ σκοράροντας στα 6 από τα 7 ματς της Βραζιλίας (δεν πέτυχε γκολ μόνο στον προημιτελικό με την Αγγλία). Ακολούθησαν με 5 γκολ ο Ριβάλντο και Κλόζε.