Ο Πάολο Ρόσι ήταν ο πρωταγωνιστής της διοργάνωσης που έδωσε το τρόπαιο για πρώτη φορά στην Ιταλία σε μια ακόμη συναρπαστική διοργάνωση, με την Βραζιλία και την Αργεντινή να μένουν εκτός τελικού.

Η ΟΜΑΔΑ

ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Ηταν για τους περισσότερους φιλάθλους στον κόσμο η καλύτερη Βραζιλία που παρουσιάστηκε σε Παγκόσμιο Κύπελλο μετά την Βραζιλία του ’70. Απίστευτο ποδόσφαιρο, σούπερ θέαμα, ταχύτητα, αυτοματισμοί, υψηλή τεχνική κατάρτιση και παίκτες που έβγαζαν απίθανα πράγματα στο χορτάρι προς τέρψη όχι μόνο των συμπατριωτών τους αλλά των ποδοσφαιρόφιλων όλου του κόσμου. Κι ας έπασχε στις θέσεις του γκολκίπερ (Βαλντίρ Πέρεζ) και του σέντερ φορ (Σερτζίνιο). Ηταν τέτοια η κλάση των περισσότερων παικτών της που ξεπερνούσε πολύ εύκολα τις δύο ατέλειες. Όμως εκείνη η Βραζιλία είχε την αχίλλειο πτέρνα της. Ηταν αφελής! Φουλ επίθεση σε όλα τα ματς και άγνοια άμυνας και σκοπιμότητας. Τι κι αν σε εκείνο το αλησμόνητο ματς με την Ιταλία βολευόταν με την ισοπαλία για να προκριθεί στον ημιτελικό;

Οι Βραζιλιάνοι κυνηγούσαν τη νίκη, το θέαμα και τα γκολ. Και την πάτησαν απέναντι σε μια ομάδα, που αποτελούσε τον ορισμό του κυνισμού, όπως την είχαν πατήσει το 1950 κόντρα στην Ουρουγουάη, όπου κι εκεί έπαιρναν τον τίτλο με ισοπαλία αλλά κατάφεραν να χάσουν…Εκείνη η Βραζιλία έκλεψε καρδιές όλων των φιλάθλων γιατί έβλεπαν μια ομάδα να μαγεύει στο γήπεδο και να ευχαριστεί τον κόσμο με αυτό που παρουσίαζε μακριά από σκοπιμότητες. Όμως αυτό ήταν καλό για την εξέδρα και όχι στην ομάδα που παρουσίασε ο Τέλε Σαντάνα.

Και κάπως έτσι παικταράδες όπως ο «λευκός Πελέ» ο Ζίκο, ο πληθωρικός Τζούνιορ, ο εγκεφαλικός Φαλκάο, οι πριμαντόνες Εντερ, Ντιρσέου, Σερέζο, Λεάντρο και πάνω από όλους ο εμβληματικός Σόκρατες, δεν κατάφεραν να κατακτήσουν το τρόπαιο. Ειδικά ο τελευταίος, με πτυχίο γιατρού, επάγγελμα που εξάσκησε όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, ήταν μια τρομερή προσωπικότητα μέσα κι έξω από τα γήπεδα αλλά και στην πολιτική και ήταν εκείνος που ανέβαζε και κατέβαζε τον ρυθμό στα παιχνίδια, εκείνος που έδινε τον τόνο και καθοδηγούσε την ομάδα και στο χορτάρι κι έξω από αυτήν.

Τα ξημερώματα της 4ης Δεκεμβρίου 2011, ο Σόκρατες άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 57 ετών, στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Άλμπερτ Αϊνστάιν του Σάο Πάολο από σε σηψαιμικό σοκ που οφειλόταν σε παλιότερη λοίμωξη που είχε προέλθει από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Πάολο Ρόσι

Από «μαύρο πρόβατο» εθνικός ήρωας. Από αποδιοπομπαίος τράγος… σούπερμαν! Κάπως έτσι ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 6 γκολ, Πάολο Ρόσι έγραψε τη δική του «χρυσή σελίδα» στην ιστορία όχι μόνο των Παγκοσμίων Κυπέλλων αλλά και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου γενικότερα.Ο Ρόσι έγινε ο δεύτερος ποδοσφαιριστής μετά τον Μάριο Κέμπες της Αργεντινής το 1978 που σημείωσε το «τρεμπλ» των ατομικών διακρίσεων με την παρουσία του στο Μουντιάλ του 1982. Και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και MVP της διοργάνωσης και νικητής της «Χρυσής Μπάλας» λίγο αργότερα!Όμως για να φτάσει στην κορυφή ο «Παμπλίτο» πέρασε από σαράντα κύματα με πολλές περιπέτειες, δικαστικές, αγωνιστικές, τιμωρίες, τραυματισμούς και χειρουργεία που τον ανάγκασαν τελικά να σταματήσει το ποδόσφαιρο σε ηλικία 31 ετών.

Ο Ρόσι δεν ήταν ο κομήτης του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Ισπανία όπως πιστεύουν πολλοί. Αγωνιζόταν στη Βιτσέντσα την οποία ανέβασε στην Serie A και την έκανε διεκδικήτρια του τίτλου, κατέκτησε δυο σερί σεζόν την πρώτη θέση στον πίνακα των σκόρερ. Στη Β’ κατηγορία ακόμη, ο Ομοσπονδιακός τεχνικός της Ιταλίας, Εντσο Μπέαρτζοτ τον κάλεσε στην αποστολή για το Μουντιάλ του 1978 στην Αργεντινή όπου σημείωσε μάλιστα τρία γκολ. Ομως την επόμενη χρονιά ο Ρόσι έγινε μπαλάκι στην δικαστική διαμάχη Βιτσέντσα- Γιουβέντους που «σκοτώνονταν» για τα δικαιώματα του.

Δόθηκε δανεικός στην Περούτζια και την επόμενη χρονιά βρέθηκε μπλεγμένος σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στημένων αγώνων στην Ιταλία, το περιβόητο «Τοτονέρο» που είχε σαν αποτέλεσμα να τιμωρηθεί (με πολλούς ακόμη παίκτες, ομάδες και παράγοντες) με ποινή αποκλεισμού από το ποδόσφαιρο για τρία χρόνια.Όμως ο Μπεάρτζοτ που συνέχισε να τον εμπιστεύεται απαίτησε από την Ιταλική Ομοσπονδία να αρθεί η ποινή του, γιατί έτι θα έχανε το ισπανικό Μουντιάλ. Μετά από πολλές αντιδράσεις και διαμάχες, η Ιταλική Ομοσπονδία μείωσε την ποινή του Ρόσι στα δύο χρόνια κι έτσι μπήκε στην αποστολή για την Ισπανία, ενώ επέστρεψε στη δράση με τη φανέλα της Γιουβέντους σχεδόν δύο μήνες πριν τη διοργάνωση.

Στο πρώτα τρία παιχνίδια της Ιταλίας ο Ρόσι ήταν ανύπαρκτος, απόρροια της μακρόχρονη απουσίας του από τους αγώνες. Αυτό λίγο έλειψε να στοιχίσει στους «Ατζούρι», που πέρασαν στην β’ φάση μετά κόπων και βασάνων. Με τρεις ισοπαλίες και τέρματα 2-2 ξεπέρασαν στην ισοβαθμία του ομίλου το Καμερούν με γιατί η αφρικανική ομάδα είχε τέρματα 1-1! Στη β’ φάση η Ιταλία νίκησε 2-1 την Αργεντινή αλλά και πάλι ο Ρόσι δεν έκανε κάτι σπουδαίο. Και στο επόμενο ματς με την Βραζιλία ήρθε η… ανάσταση! Χατ τρικ από τον Ρόσι και πρόκριση στον ημιτελικό με την Πολωνία. Δυο γκολ εκεί (2-0) και πρόκριση στον τελικό. Και ήταν τελικά εκείνος που άνοιξε τον δρόμο για το τρόπαιο με το 1-0 που σημείωσε κόντρα στην Δ. Γερμανία. Μύθος…

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Η «ρουλέτα» και ο «δολοφόνος»

Δυο παιχνίδια έμειναν αξέχαστα σε αυτή την διοργάνωση. Το ένα ήταν το ματς Ιταλίας-Βραζιλίας 3-2 και το άλλο, ο ημιτελικός Δ. Γερμανίας – Γαλλίας 3-3 (5-4 πεν.). Με το ευρωπαϊκό ντέρμπι να κλέβει την παράσταση για δύο λόγους. Ο ένας λόγος ήταν πως ο ημιτελικός έγινε ο πρώτος νοκ άουτ αγώνας σε τελική φάση Μουντιάλ που κρίθηκε στα πέναλτι παρά το ότι ο κανονισμός ήταν σε ισχύ από το Μουντιάλ του 1978. Μέχρι τότε κανένα ματς δεν είχε φτάσει στην ψυχοφθόρο διαδικασία, καθώς κάποια κρίθηκαν στην παράταση. Σε εκείνο το ματς η Γαλλία που θεωρείτο το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου μετά τον αποκλεισμό της Βραζιλίας, αποδέχτηκε ιδανική αυτόχειρας. Με μεγάλους άσους στη σύνθεση της (Πλατινί, Ζιρές, Τιγκανά, Λακόμπ κλπ) αναδείχθηκε ισόπαλη στον 90λεπτο με τους Δυτικογερμανούς (1-1) και το ματς πήγε στην παράταση που ήταν συγκλονιστική. Η Γαλλία προηγήθηκε 3-1 νωρίς (92’ Τρεζόρ, 98’ Ζιρές) και όλα έδειχναν ότι ημιτελικός κρίθηκε. Όμως οι Γερμανοί κατάφεραν όπως τόσες και τόσες φορές να ανατρέψουν την κατάσταση. Ο Γιουπ Ντέρβαλ έριξε στον αγώνα τον προερχόμενο από τραυματισμό Ρουμενίγκε ο οποίος μείωσε στο 102’ σε 3-2 και στο 108’ ο Κλάους Φίσερ με εντυπωσιακό «ψαλίδι» (από τους μετρ του είδους) ισοφάρισε 3-3 και το ματς πήγε στα πέναλτι. Εκεί αναδείχθηκε ήρωας ο Γερμανός γκολκίπερ Χάραλντ Σουμάχερ που απέκρουσε τα πέναλτι των Σιξ και Μποσίς και χάρισε την πρόκριση στα «πάντσερ». Όμως ο Σουμάχερ θα έπρεπε να έχει αποβληθεί από το 58ο λεπτό όταν έγινε αρνητικός πρωταγωνιστής του 90λεπτου. Ο Γάλλος Πατρίκ Μπατιστόν βγήκε στον κενό χώρο τετ α τετ με τον Σουμάχερ ο οποίος εντελώς αψυχολόγητα έτρεξέ κατά πάνω του και με μια δολοφονική καρατιά στο στήθος του Γάλλου τον χτύπησε άσχημα. Οι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν, ο κόσμος σοκαρίστηκε από το χτύπημα, ο Μπατιστόν βρισκόταν ημι-λιπόθυμος στο χορτάρι, οι γιατροί προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν και ο Ολλανδός διαιτητής Κόρβερ έδωσε απλά φάουλ, αφήνοντας ατιμώρητο τον Γερμανό γκολκίπερ. Σα να μην έφτανε αυτό, μετά το τέλος του αγώνα ο Σουμάχερ ρωτήθηκε για την συγκεκριμένη φάση και η προκλητικότητα του ξεπέρασε τα όρια. «Δεν πειράζει, ένας Γάλλος λιγότερος» δήλωσε χυδαία ο αμετανόητος Γερμανός αφήνοντας άναυδους τους δημοσιογράφους…

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ…

• Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 ήταν η 12η διοργάνωση και διεξήχθη στην Ισπανία από τις 13 Ιουνίου μέχρι τις 11 Ιουλίου.
• Πρώτη φορά στη διοργάνωση συμμετείχαν 24 εθνικές ομάδες, ενώ στις προηγούμενες διοργανώσεις συμμετείχαν 16 εθνικές.
• Η απόφαση για τον οικοδεσπότη πάρθηκε στις 6 Ιουλίου 1966, 16 χρόνια πριν την πραγματοποίηση των αγώνων. Ο λόγος ήταν ότι αποφασίστηκε η επιλογή διοργανωτή και για τα Μουντιάλ του 1978 και 1974. Για τις διοργανώσεις του 1974 και του 1982 δήλωσαν ενδιαφέρον η Δυτική Γερμανία και η Ισπανία. Έτσι αποφασίστηκε χωρίς κλήρωση να διοργανώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 η Γερμανία, αποσύροντας την υποψηφιότητα της για τη διοργάνωση του 1982 και η Ισπανία ήταν η μόνη υποψήφια.
• Στα προκριματικά συμμετείχαν 109 εθνικές ομάδες και διαγωνίστηκαν για τις 24 θέσεις που δόθηκαν για πρώτη φορά, αφού προηγουμένως υπήρχαν μόνο 16 εισιτήρια
• Έκπληξη προκάλεσε ο αποκλεισμός της φιναλίστ των δύο προηγουμένων Παγκοσμίων Κυπέλλων (1974 και 1978) Ολλανδίας.
• Για πρώτη φορά στη διοργάνωση συμμετείχαν 5 εθνικές ομάδες: Αλγερία, Καμερούν, Ονδούρα, Κουβέιτ και Νέα Ζηλανδία.
• Στον μικρό τελικό στο Αλικάντε η Πολωνία νίκησε 3-2 την Γαλλία νίκησε 3-2 την Πολωνία (40’ Σάρμαχ, 44’ Μαγιέφσκι, 46’ Κούπσεβιτς- 13’ Ζιράρ, 72’ Κουριόλ)
• Η Ουγγαρία στη φάση των ομίλων συνέτριψε10-1 το Σαλβαδόρ, νίκη που είναι η μεγαλύτερη σε εκταση μέχρι σήμερα μαζί με το Γιουγκοσλαβία – Ζαίρ 9-0 του 1974.