Η καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών, το πιο νοσταλγικό Παγκόσμιο Κύπελλο και με τις περισσότερες αναφορές στην ιστορία. Από το αξεπέραστο έμβλημα της διοργάνωσης, μέχρι κάθε μικρή πτυχή της, είναι από αυτά που έχουν μείνει χαραγμένα στις καρδιές των φιλάθλων όλης της γης.

Η ΟΜΑΔΑ ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Τις επιτυχίες του ’58 και του ’62 ακολούθησε η αποτυχία του ’66 στα αγγλικά γήπεδα όπου η Βραζιλία αποκλείστηκε από τη φάση των ομίλων κιόλας. Εκείνη η αποτυχία στάθηκε η αφορμή για να χτιστεί τα επόμενα χρόνια η μεγαλύτερη, η κορυφαία -κατά του ειδικούς- ομάδα που γνώρισε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο… Η Βραζιλία «σκόραρε» 19 φορές σε έξι αγώνες με ισάριθμες νίκες και δέχθηκε 7 γκολ. Στην πορεία προς τον τελικό, νίκησε την Τσεχοσλοβακία που έκανε το… λάθος και προηγήθηκε με 4-1 (11’ Πέτρας – 24’ Ριβελίνο, 59’ Πελέ, 61’, 83’ Ζαϊρζίνιο), την Αγγλία 1-0 με γκολ του Ζαϊρζίνιο στο 59′ στον αγώνα που χαρακτηρίστηκε από την «απόκρουση του αιώνα» του Γκόρντον Μπανκς σε κεφαλιά του Πελέ, ο οποίος πήγε και συνεχάρη τον Άγγλο τερματοφύλακα, και τη Ρουμανία 3-2 (19’, 67’ Πελέ, 22’ Ζαϊρζίνιο – 34’ Ντουμιτράκε’, 85’ Ντεμπρόβσκι) στην Α’ φάση. Νίκησε το Περού 4-2 στους προημιτελικούς και την Ουρουγουάη 3-1 στον ημιτελικό. Είναι χαρακτηριστικό πως αν και επιτράπηκαν στη διοργάνωση δύο αλλαγές, στον τελικό η Βραζιλία δεν έκανε ούτε μια…

Όμως για να ξεκινήσει το χτίσιμο αυτής της αρμάδας, χρειάστηκαν συγκρούσεις, προστιβές, αντιδράσεις, αποκλεισμοί, μέχρι και αλλαγή προπονητή! Την προετοιμασία ανέλαβε ο Ζοάο Σαλντάνια ο οποίος όμως έχασε γρήγορα τον έλεγχο, ειδικά από τη στιγμή που ο δικτάτορας της χώρας Εμιλιο Μέντισι τον υποχρέωσε να καλέσει στην εθνική έναν ποδοσφαιριστή τον Νταντά αλλά ο Σαλντάνια αρνήθηκε. Μπήκε στο μάτι της Ομοσπονδίας ήρθε και μια ήττα από την Αργεντινή σε φιλικό, τσακώθηκε με κάποια από τα αστέρια της ομάδας και αυτό ήταν. Αντικαταστάθηκε από τον Μάριο Ζαγκάλο.

Ο 39χρονος Ζαγκάλο έφτιαξε μια ενδεκάδα που ουδείς μέχρι τότε λογικός προπονητής θα είχε σκεφτεί να χρησιμοποιήσει. Ο Ζαγκάλο όμως πολύ καλός ψυχολόγος αλλά και ικανός κόουτς με αυτά τα υλικά έφτιαξε την τέλεια ομάδα. Από παίκτες που έμοιαζε αδιανόητο ότι θα γίνουν ομάδα! Εβαλε βασικό γκολκίπερ τον Φέλιξ που πολλοί τον θεωρούσαν γκαφατζή και αναδείχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους τερματοφύλακες του τουρνουά.

Οι αμυντικοί Μπρίτο, Πιάτσα, Εβεράλντο ήταν μετρίου διαμετρήματος αφού οι Βραζιλιάνοι από παράδοση δεν έβγαζαν καλούς αμυντικούς. Για την ακρίβεια δεν ασχολούνταν ποτέ με την άμυνα τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό μπόρεσε και χώρεσε στην ενδεκάδα… πέντε «δεκάρια»! Μπροστά από τον αμυντικό χαφ Κλοντοάλντο, υπήρχαν ο ηγέτης, ο «βασιλιάς» Πελέ, ο οξυδερκής Ριβελίνο, ο αεικίνητος Ζαϊρζίνιο που δημιουργούσε κι εκτελούσε παράλληλα, ο άριστος τεχνίτης Ζέρσον, αλλά και ο Τοστάο που κινείτο και ως ψευτο-φορ αλλά και δημιουργούσε κι ας είχε χάσει μεγάλο μέρος της όρασης του από το ένα μάτι. Και σε θέση δεξιού μπακ ο αρχηγός Κάρλος Αλμπέρτο. Ενας μπακ, τρόπος του λέγειν αφού ουσιαστικά ήταν ο προπομπός των μπακ-χαφ που παίζουν όλη τη πλευρά. Αυτή την Βραζιλία έκανε σούπερ ομάδα ο Ζαγκάλο, αφού κατάφερε να βρει τη χημεία τους και να πάρει από όλους τον καλύτερο εαυτό τους προς απόλαυση εκατομμυρίων τηλεθεατών σε όλο τον κόσμο…

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

ΠΕΛΕ

Στη κορυφαία διοργάνωση όλων των εποχών δεν ήταν δυνατόν να μην λάμψει ο κορυφαίος όλων. Δεν γινόταν ο άνθρωπος που άφησε τη μεγαλύτερη κληρονομιά στο ποδόσφαιρο ο μυθικός Πελέ να μην ήταν ο πρώτος των πρώτων! Ο Εντσον Αραντες ντο Νασιέντο ή απλά Πελέ, είχε δείξει από το Μουντιάλ του 1958 ότι θα γινόταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Κι αν τον χτύπησε η ατυχία των τραυματισμών στα Παγκόσμια Κύπελλα του ’62 και του ’66, δεν πτοήθηκε. Γεννημένος ηγέτης, το «μαύρο διαμάντι» επέστρεψε δριμύτερος κι έκανε ανεπανάληπτα πράγματα στα μεξικάνικα γήπεδα αφήνοντας άναυδο αλλά και εκστασιασμένο τον κόσμο που τον απόλαυσε. Ευφυής, τεχνίτης όσο κανείς, ορμητικός, παθιασμένος, δημιουργικός κι εκτελεστής, σκόρερ με το κεφάλι αν και βραχύσωμος, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, λίγο έλειψε να μην αγωνιστεί στο Μεξικό! Ο ίδιος φοβόταν ότι θα τον χτυπούσαν βρώμικα όπως στα προηγούμενα Μουντιάλ και δεν ήθελε να αγωνιστεί. Όμως ο Ζαγκάλο (παγκόσμιος πρωταθλητής το 1968 και το 1962 ως ποδοσφαιριστής) όχι μόνο έπεισε τον Πελέ να αγωνιστεί αλλά τον «έφτιαξε» ψυχολογικά για να μαγέψει τα πλήθη. Με τέσσερα γκολ, έξι ασίστ (ρεκόρ σε τελική φάση) και καλπάζουσα φαντασία ο Πελέ ήταν απλά εκτυφλωτικός. Η κεφαλιά του που απέκρουσε ο Μπανκς στην «απόκρουση του αιώνα», το άλμα του στον τελικό με την Ιταλία για το 1-0, η ασίστ στον Κάρλος Αλμπέρτο στο 4ο γκολ του τελικού, αλλά και η εκπληκτική προσποίηση-ντρίπλα του, χάιλαϊτ της διοργάνωσης, στον ημιτελικό με την Ουρουγουάη απέναντι στον γκολκίπερ Μαζούρκεβιτς που δεν κατέληξε σε γκολ, ήταν όλα τα λεφτά κι ένα μόνο μικρό δείγμα του τι έκανε σε εκείνη τη διοργάνωση ο μάγος των μάγων…

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου…

Τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα συνήθως σταματούν τις εχθροπραξίες όμως η διοργάνωση του Μεξικό έγινε αιτία να ξεκινήσει πόλεμος μεταξύ δύο γειτονικών χωρών. Κυριολεκτικά…Οι εθνικές ομάδες της Ονδούρας και του Ελ Σαλβαδόρ συγκρούονταν σε διπλή μονομαχία με έπαθλο ένα εισιτήριο για την τελική φάση της διοργάνωσης και οι δικτατορίες των δύο χωρών της Κεντρικής Αμερικής βρήκαν ευκαιρία να λύσουν τις διαφορές τους με τους στρατούς τους! Στο πρώτο παιχνίδι μπαράζ στην Ονδούρα οι γηπεδούχοι νίκησαν 1-0 και πήραν προβάδισμα πρόκρισης, με το γκολ να σημειώνεται στις καθυστερήσεις του αγώνα. Μια 18χρονη δεν άντεξε την ήττα και αυτοκτόνησε. Το θέμα πήρε διαστάσεις στα ΜΜΕ και στο Ελ Σαλβαδόρ ο κόσμος ορκίστηκε εκδίκηση στη ρεβάνς. Η εθνική τους ομάδα νίκησε 3-0 και επειδή δεν μετρούσε η διαφορά τερμάτων, οι δύο εθνικές θα συγκρούονταν σε τρίτο αγώνα μπαράζ για την τελική πρόκριση. Στις 27 Ιουνίου 1969 το Σαλβαδόρ νίκησε 3-2 και προκρίθηκε στην τελική φάση, Τα τρία αυτά παιχνίδι, όξυναν για τα καλά τις ήδη τεταμένες σχέσεις των δύο χώρων και το πράγμα ξέφυγε, όταν ο δικτάτορας Οσβάλντο Λόπες Αρεγιάνο, στράφηκε εναντίον των μεταναστών που έρχονταν από το πυκνοκατοικημένο Ελ Σαλβαδόρ στην αραιοκατοικημένη χώρα του. Κυνηγούσε, σκότωνε, βασάνιζε. Το Ελ Σαλβαδόρ βρήκε την ευκαιρία με όλα όσα… ποδοσφαιρικά είχαν προηγηθεί και είχαν φανατίσει τον λαό, και 20 μέρες μετά το τρίτο μπαράζ ξεκίνησε αεροπορική επιδρομή στην πρωτεύουσα Τεγκουσιγκάλπα. Στην Ονδούρα αιφνιδιάστηκαν αλλά πέρασαν στη αντεπίθεση. Ο πόλεμος κράτησε συνολικά 100 ώρες αλλά άφησε πίσω του 6.000 νεκρούς και περισσότερους από 100.000 άστεγους. Οι δύο χώρες υπέγραψαν εκεχειρία μετά από παρέμβαση του οργανισμού Αμερικάνικων Κρατών…

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ…

• Η διοργάνωση του 1970 έμελλε να περάσει στην ιστορία ως το καλύτερο και το θεαματικότερο που έχει γίνει στην ιστορία του αθλήματος
• Το τουρνουά διεξήχθη σε 5 πόλεις (Πόλη του Μεξικού, Πουέμπλα, Τολούκα, Γουαδαλαχάρα, Λεόν) από τις 31 Μαΐου ως τις 21 Ιουνίου.
• Ήταν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που μεταδόθηκε από την τηλεόραση έγχρωμο, σε όσα κράτη ήταν τότε διαθέσιμο τέτοιο σήμα.
• Ήταν επίσης η πρώτη διοργάνωση που χρησιμοποιήθηκαν κίτρινες και κόκκινες κάρτες, καθώς και το πρώτο στο οποίο επιτράπηκαν οι αλλαγές παικτών (δύο).
• Πολλοί είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους για την ανάληψη της διοργάνωσης από το Μεξικό, λόγω της αφόρητης ζέστης, του μεγάλου υψομέτρου και του αραιού οξυγόνου.
• Κατά τη διάρκεια του ημιτελικού Ιταλίας-Δ. Γερμανίας 4-3, 23 κατάδικοι απέδρασαν από μεξικάνικη φυλακή, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι φύλακές τους είχαν απορροφηθεί από το θέαμα στην τηλεόραση. Στην Ιταλία πέντε φίλαθλοι δεν άντεξαν τη συγκίνηση και πέθαναν από καρδιακή προσβολή.
• Ο αγώνας Ιταλίας-Δ. Γερμανίας ονομάστηκε «αγώνας του αιώνα» λόγω της συγκλονιστικής εξέλιξής του, κυρίως στην παράταση (κανονική διάρκεια 1-1).
• Ο Ζιλ Ριμέ μεταξύ των κανόνων των Παγκοσμίων Κυπέλλων που είχε θεσμοθετήσει ο ίδιος το 1930, είχε θεσπίσει και ότι όποια ομάδα έφτανε πρώτη τις τρεις κατακτήσεις θα έπαιρνε για πάντα το αυθεντικό τρόπαιο σπίτι της. Ετσι το πήρε η Βραζιλία που συμπλήρωσε τρεις κατακτήσεις…
• Σημειώθηκαν 95 γκολ σε 32 αγώνες (μέσος όρος 2,97 ανά αγώνα).
• Πρώτος σκόρερ αναδείχθηκε ο Μίλερ με 10 γκολ, έναντι 7 του Ζαϊρζίνιο και 5 του Κουμπίγιας.
• Κόπηκαν 1.604.065 εισιτήρια, μέσος όρος 50.127 ανά αγώνα.