Για τα εμφανισιακά στερεότυπα που υπάρχουν στον χώρο της υποκριτικής, τις δικές της ανασφάλειες, αλλά και την απώλεια που τη σημάδεψε μίλησε η Έλντα Πανοπούλου στο Στούντιο 4.

«Έκανα καριέρα σαν βοηθητικός ρόλος που έκλεβε την παράσταση. Μια πανέμορφη κοπέλα δύσκολα αγγίζει την κωμωδία γιατί το πρώτο συστατικό της κωμωδίας είναι ότι “εγώ είμαι χειρότερη από όλους εσάς,, αυτοσαρκάζομαι”. Εν ολίγοις ο κωμικός ηθοποιός πρέπει να αυτοθυματοποιείται. Μία πανέμορφη κουκλάρα χωρίς κυτταρίτιδες πόση κωμωδία μπορεί να κάνει; Οπότε είναι καταδικασμένη να μείνουν στο στερεότυπο».

«Η εμφάνιση παίζει ρόλο στην καριέρα, παίζει ρόλο στην καθημερινότητα. Όλα αυτά τα σύνδρομα πέρασαν από την ψυχή μου, σε όλους μας περνάνε, όλα αυτά τα ξεπέρασα όταν η Ρένα Βλαχοπούλου μου είπε “εγώ έχω παίξει στην Επίδαυρο; Με βλέπεις να έχω πάθει κάτι κακό; Με βλέπεις να έχω χάσει αγάπη στον κόσμο; Ε τότε μην σε νοιάζει.

Το “Ρετιρέ” ήταν η καθοριστική αφετηρία μου και χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη στον Γιάννη Δαλιανίδη που μου εμπιστεύθηκε αυτό το πράγμα και που το μεγάλωσε τόσο πολύ για να γίνει πρωταγωνιστικός ρόλος. Η Κατερίνα Γιουλάκη με πρότεινε στον Δαλιανίδη για τον ρόλο».

«Πέταγα στα ουράνια στον έβδομο ουρανό. Και μετά λέω “μήπως έγινα, μήπως φτιάχτηκα;”. Την ψωνίζεις αν δεν έχεις καταβολές από το σπίτι από τη μόρφωση και την κουλτούρα. Και έρχεται ο Βουτσάς και μου λέει “πώς σε φωνάζανε;” Σου έλεγαν “γεια σου Έλντα ή γεια σου Χαρούλας (σ.σ. ο ρόλος της στο ρετιρέ). Όταν θα αρχίσουν να σε φωνάζουν με το όνομά σου τότε θα έρθεις να μου τα πεις όλα αυτά” μου είπε και άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου».

«Ήθελα να θυμώσω με τον Θεό γιατί μου τον πήρε αλλά έγινε κάτι μαγικό. Ενώ ήθελα να απομονωθώ ο κόσμος με βοήθησε να συνέλθω πιο γρήγορα η αγάπη του κόσμου».

«Υπήρξε μία κοπέλα φοιτήτρια που ήθελε να με δει μετά την παράσταση, ήταν δύσκολο για εμένα, με περίμενε. Φεύγοντας με κλάματα μου λέει “κυρία Πανοπούλου είμαι η τάδε, ήσασταν στενοχωρημένη σήμερα”. Αυτή η συνύπαρξη με τον κόσμο με ενοχλεί φοβερά όταν σνομπάρουν τον κόσμο. Λες “είσαι στα καλά σου; τι είσαι χωρίς το κοινό;”».

«Ξαφνικά έρχεται η πρώτη χαστουκάρα της ζωής με την πρώτη απώλεια και λες “πόσο γελοίος ήμουν ;” Αυτό έγινε με την απώλεια του πατέρα μου που ήταν ξαφνικά. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μου είπε “δεν είμαστε αιώνιοι” και την επόμενη ημέρα υπέστη έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ήμουν 36-37. Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωή μου όχι αυτή η επόμενη, η ημέρα της ταινίας. Το βράδυ στο Δελφινάριο και εγώ πρέπει να παίξω τη Μαντόνα και ο κόσμος να γελάσει. Δεν ήθελα τη ζωή μου, ήθελα να φύγω κι εγώ. Του είχα μεγάλη αδυναμία».

Πηγή: znews.gr