Λυπάμαι πολύ που σήμερα θα σας χαλάσω τη διάθεση αλλά με όλα όσα έχουν συμβεί από χθες και ειδικότερα μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 36χρονου Αντώνη Καριώτη στο λιμάνι του Πειραιά, δεν έχω την παραμικρή όρεξη να γράψω για ποδόσφαιρο και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για αυτό από τους αρχισυντάκτες μου. 

Καμία όρεξη για τη δοκιμασία της Εθνικής ομάδας στην Ολλανδία, το κυνήγι της ΑΕΚ για στόπερ, την επιστροφή Ποντένσε, τον τραυματισμό του Μπάλντοκ, τον Ντεσπόντοφ, τον Σουλεϊμάνοφ και άλλα σημαντικά ή ασήμαντα ποδοσφαιρικά δρώμενα στο ελληνικό ποδόσφαιρο…

Το σοκ αξεπέραστο. Όχι τόσο με τις πλημμύρες, φυσικό επακόλουθο των πυρκαγιών που κατέκαψαν τη χώρα. Συνηθισμένα όλα, που τείνουν να γίνουν φυσιολογικά σε μια χώρα, που μόνο επιτελικό κράτος δεν τη λες. Ένα ατελείωτο, ξέφραγο χωράφι όπου όποιος θέλει, βγαίνει, μπαίνει, καίει, σκοτώνει και λογαριασμό δεν δίνει…

Μια χώρα σε διαρκή αφασία, στα όρια της αποκτήνωσης, της αποβλάκωσης και το ωχαδερφισμού, που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και προσπαθεί να βγάλει το μάτι του γείτονα για να επωφεληθεί γρήγορα σε βάρος και σε βάρος όλων. Χώρα διεφθαρμένη σε πλήρη αποσύνθεση, πως μπορεί να σωθεί από τα δεινά της που οι ίδιοι οι πολίτες της είναι υπεύθυνοι για όσα τους συμβαίνουν;

Βλέπεις το βίντεο από τη δολοφονία του 36χρονου Κρητικού στο λιμάνι και δεν το πιστεύεις. Σα να βλέπεις αμερικάνικη ταινία στη τηλεόραση. Σα να πρόκειται για ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο με τις ρεαλιστικές και ωμές δολοφονίες από τις οποίες έλειπε μόνο το αίμα. Κι έλειπε γιατί εδώ είχαμε να κάνουμε με πνιγμό και όχι με πυροβολισμό. Κι αν καταφέρεις και αντέξεις τη σκηνή του φόνου, εκείνο που σου χαλάει εντελώς το μυαλό είναι το μετά. Μετά τη πτώση του θύματος στη θάλασσα. Να δεχτώ –που δεν μπορώ- ότι εκείνη την ώρα είχε νεύρα ο νταής του Blue Horizon που αντέδρασε λες και ήταν δικό του το πλοίο, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι του έδωσαν στολή και μια μικρή εξουσία σε έναν συγκεκριμένο χώρο. Να δεχτώ ότι δεν κατάλαβε εκείνη τη στιγμή τι έκανε και δεν σκέφτηκε τους κινδύνους που εγκυμονούσαν. Όμως δεν μπορώ  να χωνέψω με τίποτα την απάθεια του όταν ο Αντώνης βρέθηκε στη δίνη της προπέλας. Κι αυτός και ο συνάδελφος του που ήταν εκεί και ο καπετάνιος και ο υπεύθυνος που υποτίθεται βλέπει τη κάμερα από την αίθουσα πλοήγησης ή πως αλλιώς τη λένε εκεί που βρίσκεται το τιμόνι του πλοίου. Στα παλιά τους τα παπούτσια όλων. Ουδείς ασχολήθηκε. Ο νταής πήγε, έριξε μια ματιά λες κι έβλεπε κάποιο αντικείμενο στο νερό κι έφυγε ήρεμος από το σημείο δίνοντας το οκέι για την αναχώρηση του πλοίου. Κι έφυγαν σα να μην τρέχει τίποτα! Ενας άνθρωπος πνιγόταν κι αυτοί έφυγαν. Δεν το χωράει ο νους. Τι κι αν φώναζαν οι επιβάτες που ήταν παρόντες, τι κι αν ενημέρωσαν οι ίδιοι τον πλοίαρχο.  Ούτε καν συγκινήθηκε ο καπετάνιος. Το καράβι συνέχισε σαν να μη τρέχει τίποτα γιατί αυτές τις εντολές έχουν από τις πλοιοκτήτριες εταιρίες. Καμία καθυστέρηση για οποιονδήποτε λόγο. Μόνο πανάκριβα εισιτήρια, υπεράριθμοι επιβάτες, εξυπηρέτηση της πλάκας, τσουβάλιασμα. Και στα παλιά τους τα παπούτσια. Αναγκάστηκαν δε στο συγκεκριμένο πλοίο, να γυρίσουν πίσω όταν τους διέταξε ο εισαγγελέας. Πάλι καλά. Θα μπορούσαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους για την Κρήτη και θα τα ξανάλεγαν στο Ηράκλειο. Σιγά. Κτηνωδία…

Οσο για τις πλημμύρες σε Θεσσαλία, Σποράδες, Αττική; Όπως στρώνει ο καθένας έτσι κοιμάται. Δεν είναι μόνο το «41τακατό». Είναι ότι τόσα χρόνια με Εβρο, Εύβοια, Ηλεία, Μάνδρα, Ελευσίνα, Μάτι, Χαλκιδική, Σαμοθράκη, Βαρυμπόμπη, Μαλακάσα, Πάρνηθα, Φυλή, Ασπρόπυργο, Γεράνεια Ορη, Λουτράκι, Αλεποχώρι, Κινέττα, Αγ. Θεοδώρους, Ρόδο, Κέρκυρα, Γέρακα, Υμηττό, Πεντέλη, Αττική Οδό, Λ. Μαραθώνος, ακούμε πάντα τα ίδια και τα ίδια. Για δήθεν μέτρα που μέτρα δεν βλέπουμε. και πάντα μας κουνούν το δάχτυλο περί ατομικής ευθύνης. 

Φυσικά κι έχουμε ατομική ευθύνη όλοι μας κι αυτό αποτυπώνετε στα εκλογικά αποτελέσματα. Ολοι φωνάζουν ότι δεν υπάρχει κράτος, ότι είναι αβοήθητοι, αλλά ξεχνούν ότι οι ίδιοι ψήφισαν τους κυβερνώντες, παθαίνουν τι παθαίνουν κι εκεί. Τους ίδιους ξαναψηφίζουν και μετά ξαναφωνάζουν. Ρίξτε μια ματιά στα εκλογικά αποτελέσματα, βουλευτικών και δημοτικών εκλογών στις περιοχές που επλήγησαν και θα καταλάβετε…

Ζούμε κατά λάθος σε μια χώρα που ξέρεις ότι αν συμβεί κάτι (πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμοί, Τέμπη κλπ) ξέρουμε ότι είμαστε μόνοι μας και αβοήθητοι. Με λίγα λόγια ζούμε στη χώρα του… Πάμε και όπου βγει!