Ο Γιάννης Πολυμενάκος το 2020… πείσμωσε με το «δεν μπορώ» και πήρε τα… βουνά, γιατί… μπορεί! Ακούγεται περίεργο, αλλά είναι απλά ένας νέος άνθρωπος που αποφάσισε να βγει από το «απαγορευτικό» του μυαλού  και του περιβάλλοντός του και να αναζητήσει την περιπέτεια στους αγώνες υπεραποστάσεων μαγεμένος από τον Όλυμπο, τον οποίο ανέβηκε στην πρώτη του κιόλας απόπειρα να μετρήσει τις δυνάμεις του.

Οι μαραθώνιοι υπεραποστάσεων, τους οποίους και επέλεξε, ξεπερνούν τα όρια του κλασικού μαραθωνίου κατά πολύ, καθώς αφορούν σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 42 χλμ και κυρίως σε διαδρομές με μεγάλες υψομετρικές διαφορές. Κάποιοι αγώνες, όπως αυτός της Ιορδανίας Ultra X που ολοκληρώθηκε πρόσφατα, διαρκούν από 2 έως 5 μέρες καλύπτοντας αποστάσεις έως και 200 χλμ , ενώ σε διήμερους αγώνες δεν σταματούν οι αγωνιζόμενοι ούτε για ύπνο.

Όπως μας εξηγεί στο Apexsports, ο Γιάννης Πολυμενάκος έκανε την μετάβαση από την αδράνεια, στην δράση με ένα κλικ. «Μέχρι πριν δύο χρόνια δεν είχα καμία σχέση με τον αθλητισμό. Κάπνιζα και ο τρόπος ζωής μου ήταν εντελώς διαφορετικός από ότι σήμερα.  Από το 2020, όλα άλλαξαν. Ανέβηκα τον Όλυμπο και η εμπειρία μου αυτή ήταν αφορμή να συνεχίσω με ακόμη πιο δύσκολες αποστάσεις. Πιο πολύ με κέρδισε το περιβάλλον, το βουνό, αυτό ήταν τελικά το στοιχείο μου. Το 2020  ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι το μυαλό σου λέει “δεν μπορείς” αλλά τελικά το σώμα λέει “μπορείς»  και τα κατάφερα»

Τι ακριβώς ήταν αυτό που σε έσπρωξε σε ένα τόσο ιδιαίτερο σπορ;

«Εργάζομαι ως data analyst σε μια εταιρεία, αλλά επειδή μου αρέσουν οι αντιθέσεις οι αγώνες προσφέρουν αναζήτηση αδρεναλίνης και περιπέτειας. Η σκέψη είχε ως εξής: Τι είναι το πιο δύσκολο στο τρέξιμο; Οι υπεραποστάσεις. Και ειδικά στο βουνό. Όταν τον μυαλό μου λέει ότι είναι δύσκολο να συνεχίσω, να πάω πιο μακριά πιο ψηλά, το περιβάλλον με σπρώχνει να συνεχίσω, ένα βήμα ακόμη, να περάσω ένα ακόμη πετραδάκι…

Πριν τον Όλυμπο δεν είχα καμία σχέση με τον αθλητισμό και το τρέξιμο στα βουνά. Ανέβηκα Μύτικα, ακριβώς γιατί όλοι μου έλεγαν ανέβα πρώτα στην Πάρνηθα και τον Ταϋγετο και μετά πήγαινε στα δύσκολα.  

Έτρεξα μαραθώνιο βουνού πρώτη φορά στα Ζαγοροχώρια και ανέβηκα στην Δρακόλιμνη. Το λέω: δεν είμαι αθλητής, το κάνω για το mindgaming, μου ανεβάζει την αδρεναλίνη».

Δώσε μας «εικόνα» για τους μεγάλους αγώνες.

«Οι αγώνες αυτοί σε κρατάνε 24 ώρες σε ενα βουνό και δεν σταματάς παρά 5 λεπτά, ούτε και το βράδυ. Προσπαθείς με το φακό να κερδίσεις την “πόρτα” δηλαδή σημεία που οριοθετούνται για θέματα ασφάλειας, να πιάσεις τσεκ πόιντι και να συνεχίσεις. Και ανεβαίνεις ανηφόρες, το σώμα πονάει αλλά λες “οκ πάμε ένα βήμα ακόμη”. Μου αρέσει τη νύχτα ο αγώνας περισσότερο».  

Ποιούς αγώνες έχεις τρέξει ως τώρα;

«Μετά το πρώτο Μαραθώνιο στην Ελλάδα πήγα στην Γρανάδα στον αγώνα 90 χλμ., το έβγαλα και μετά έβγαλα και τον αγώνα Olympus Marathon. Πήγα τον Μάιο στα Κανάρια και έτρεξα το Transvalkania το οποίο ξεκινά από ενα λιμάνι και φτάνει σε ηφαίστειο υψομέτρου πάνω από 2.000μ. και ξανακατεβαίνει και πήγε καλά ο αγώνας αυτός.  

Έτρεξα και το Olympus Mythical Trail 110 χλμ se 40 ώρες περίπου, με 7.000μ. υψομετρική διαφορά, αλλά εκεί εγκατέλειψα γιατί ήμουν άυπνος. Μετά στο Ζαγόρι στα 80χλμ, βγάλαμε 60 χλμ πάνω στον καύσωνα αλλά ήταν μια καλή προετοιμασία για την έρημο και

τον αγώνα Ultra X της Ιορδανίας, όπου πήγα με χορηγία της εταιρείας Qualco, μέσω του ιδρύματος της. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς υπερμαραθώνιους στην έρημο του Ουάντι Ραμ στην Νότια Ιορδανία 220 χλμ με διάρκεια 5 ημερών και κάθε μέρα τρέχεις από ένα μαραθώνιο. Στον αγώνα αυτό είσαι αυτόνομος με δικό σου φαγητό, συμπληρώματα όλα. Οι διοργανωτές δίνουν μόνο νερό και ασφάλεια. Εδώ τερμάτισα 33^ος στους 150 που κατάφεραν να τερματίσουν τον αγώνα και ήμουν ο μόνος Έλληνας».

Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα στην συνέχεια; Πως είναι γενικά το πρόγραμμα των προπονήσεών σου;

«Από τον Μάρτιο με ταλαιπωρεί ένας τραυματισμός οπότε πλέον το πρόγραμμα έχει μόνο ξεκούραση.  Προπονούμε καθημερινά με εβδομαδιαία 120-140 χλμ με συνδυασμό στίβο στο ΟΑΚΑ και ευθείες στο ΙΣΝ και τρέξιμο στο βουνό με προπονητή τον Τάκη Οικονόμου».