Η τοποθέτηση του δείκτη πάνω από τον χειροπροφυλακτήρα ο οποίος τοποθετείται  στην περιοχή της λάμας του σπαθιού η οποία ονομάζεται ricasso, συνηγορεί σε μια ιδιαίτερη τρόπο κρατήματος του σπαθιού. Έχει επιβιώσει στις μέρες σε κάποια συστήματα μάχης με μαχαίρι, καθώς και σε κάποιου είδους σπαθιά. Το (Ελληνικά: ρικάσσο ) είναι η περιοχή κοντά στον χειροπροφυλακτήρα και δε ένα μέρος του ισχυρού της λάμας η οποία δεν είναι σκονισμένη. 

Η τοποθέτηση του δείκτη σε αυτό το σημείο δείχνει έναν τρόπο ξιφομαχίας. Ο οποίος δίνει καλύτερο έλεγχο της αιχμής, κυρίως σε επιθέσεις με αυτή. Αλλά δίνει παράλληλα και καλύτερη ισορροπία στο κράτημα του σπαθιού. Αυτός ο τρόπος μαρτυρά ότι ο ξιφομάχος είναι μυημένος στην Ιταλική σχολή ξιφασκίας. Μία σχολή που άνθισε την περίοδο του ύστερου μεσαίωνα και  καρποφόρησε την περίοδο της αναγέννησης. Αφού οι Ιταλοί δάσκαλοι των όπλων τον καλλιέργησαν και τον ανέδειξαν στις σχολές τους ενώ επέδρασσαν και σε άλλες σχολές της Ευρώπης. 

Ωστόσο ο τρόπος αυτός ξιφομαχίας είναι πολύ αρχαιότερος από την περίοδο που την ανέδειξαν οι Ιταλοί. 

Κατά την επιστημονική μελέτη του αγαπητού φίλου Βυζαντινολόγου κ. Μανιώτη, ο τρόπος αυτός ξιφομαχίας ήταν γνωστός στους Άραβες της Ιβηρικής χερσονήσου την περίοδο του μεσαίωνα. Ο οποίος όμως προέρχεται από την Ινδία και τις περιοχές της Περσίας και έγινε γνωστός στους Άραβες από αυτούς. Επίσης και ο αγαπητός φίλος Αρχαιολόγος κ. Evan Schultheis αναφέρει ότι σε μινιατούρες  των Καρολιδών και των Καπετιδών του 9ου μΧ αιώνα βλέπουμε την ίδια τεχνική. 

Ωστόσο βλέπουμε τον ίδιο τρόπο ξιφομαχίας σε Βυζαντινά έργα τέχνης που παρουσιάζουν στρατιωτικούς αγίους και στρατιώτες τα οποία αντανακλούν τα πρότυπα του Βυζαντινού στρατού. 

Συνεπώς έχουμε έναν τρόπο ξιφομαχίας ο οποίος ήταν γνωστός στον Βυζαντινό και Αραβικό κόσμο. Έστω και σε ένα πρώιμο στάδιο, πολύ πριν τον καλλιεργήσουν οι Ιταλοί του ύστερου μεσαίωνα και της αναγέννησης. 

Κείμενο του Γεώργιου Ε. Γεωργά προπονητή Ξιφασκίας εκπαιδευτή Ενόπλου Παμμάχου και Οπλομαχίας