Οι επιτυχίες των Ελλήνων κι Ελληνίδων Καρατέκα διαδέχονται η μια την άλλη. Παγκόσμια, πανευρωπαϊκά, μεσογειακοί, World games, European Games, διεθνή τουρνουά, you name it. 

Κι ενώ την τελευταία τριετία το ελληνικό Καράτε ζει (ή για την ακρίβεια ξαναζεί) μεγάλες δόξες αυτό που εντυπωσιάζει δεν είναι οι διακρίσεις και το φλερτ με τα μετάλλια. Είναι αυτό που βρίσκεται από πίσω από όλα αυτά. Είναι αυτό που βλέπαμε οι παλιότεροι. Μια σπίθα στο βλέμμα. Αυτή η σπίθα που έφερε τόσες και τόσες διακρίσεις στο παρελθόν. Και οι οποίες επαναλαμβάνονται και τώρα. 

Η νέα «φουρνιά» έχει την τύχη να καθοδηγείται από τις παλιοσειρές. Από «μπαρουτοκαπνισμένους» πρωταθλητές. Και σίγουρα η διοίκηση του ελληνικού Καράτε παίζει κι αυτή το ρόλο της, αλλά είναι κάτι παραπάνω. 

Και ναι, το Καράτε παλιότερα ήταν πιο σκληρό. «Έπεφτε ξύλο, πολύ ξύλο» όπως μου έχει πει χαρακτηριστικά γνωστός και μη εξαιρετέος παγκόσμιος πρωταθλητής. Και ναι θυμάμαι κι εγώ «αιματοβαμμένα» βάθρα, με τα σημάδια εμφανή. Τώρα είναι πιο αθλητικό, η δίψα και η «τρέλα» όμως των Καρατέκα ίδια. 

Για να μπορέσει να καταλάβει κάποιος που δεν είναι τόσο του χώρου χρειάζεται παραδείγματα. Κι από αυτά υπάρχουν πολλά. Ίσως μπορεί να δοθεί μια γλαφυρή εικόνα έστω και αν χρειαστεί να μείνουμε σε κάποια μόνο της τελευταίας χρονιάς. Με μια μόνη εξαίρεση. 

Από που να ξεκινήσει και που να σταματήσει κανείς. Θα ξεκινήσουμε από τα πολύ πρόσφατα και θα πάμε λίγο πιο πίσω σιγά σιγά. Κι ας μου συγχωρήσουν οι φίλοι καρατέκα τόσο τη σειρά όσο και παραλείψεις. 

Στο δια ταύτα

Στο πρόσφατο Karate 1 Premier League Κωνσταντίνος Μαστρογιάννης και Στέφανος Ξένος κατέκτησαν το ασημένιο και το χάλκινο μετάλλιο αντίστοιχα. Ο Μαστρογιάννης είχε το ανικανοποίητο. Παρά τη μεγάλη επιτυχία δε χάρηκε, ήθελε το χρυσό, δεν αρκούσε το ασημένιο. Ο δε Στέφανος Ξένος, ο παγκόσμιος Ξένος, έφτασε στο χάλκινο ενώ δεν έπρεπε καν να αγωνιστεί λόγω αδιαθεσίας. Και ήταν τέτοια η κατάσταση του που ούτε στην απονομή δεν μπόρεσε να πάει, το πήρε το μετάλλιο κατ ίδιαν. Κι όμως τίποτα δεν μπορούσε να τον αφήσει εκτός αγώνα. Και με τις ελάχιστες δυνάμεις του έκανε και την τούμπα στο τέλος, το σήμα κατατεθέν του. 

Η Κωνσταντίνα Χρυσοπούλου, η οποία είναι φορτωμένη και αυτή με διακρίσεις, δεν κατάφερε να μπει στα μετάλλια. Απογοητευμένη αναφέρεται σε μια «μικρή κακή παρένθεση» και «πάμε για το ευρωπαϊκό». Για την Κέλλυ Κυδωνάκη τι να πει κανείς. Πήγε να αγωνιστεί στα European Games ενώ έπρεπε να μπαίνει στο χειρουργείο. Και πήρε και το μετάλλιο.   

Μερικά από τα άπειρα παραδείγματα είναι αυτά. Αυτοί που ζουν μέσα στις σχολές Καράτε φαντάζομαι έχουν πλέον να πουν πολλά περισσότερα. 

Κράτησα  για το τέλος τη μόνη εξαίρεση, αυτή που δεν είναι της τελευταίας χρονιάς, αλλά των τελευταίων χρόνων. Τη Τζωρτζίνα Ξένου. Την πραγματική μαχήτρια, της πραγματικής ζωής. Όχι μόνο του Καράτε. Αυτή την κοπέλα που δεν «έπρεπε» να αγωνίζεται και φιγουράρει στις καλύτερες του κόσμου. 

Μπορεί να μην τα ξέρω προσωπικά αυτά τα παιδιά. Το πάθος τους κι η «τρέλα» τους όμως με πάνε χρόνια πίσω. Σχεδόν 15 ολόκληρα χρόνια. Γιατί τότε το είχα ξαναζήσει αυτό με τον Δημήτρη Τριανταφύλλη. Τότε που μετά το χειρουργείο χιαστών σε 3 μήνες πήγε στο Παγκόσμιο. Και το κέρδισε.