Ένα ιστορικό γεγονός στην πυγμαχία ήταν ο αγώνας Rumble in The Jungle, που έγινε στις 30 Οκτωβρίου 1974 στη Δημοκρατία του Κονγκό (τότε Ζαΐρ). Αντίπαλοι σε αυτόν τον αγώνα ήταν ο κάτοχος του παγκόσμιου τίτλου George Foreman και ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής Muhammad Ali, ο οποίος στόχευε να γίνει ο δεύτερος πυγμάχος στην ιστορία των heavyweight, μετά τον Floyd Patterson, που θα ξανακέρδιζε τον τίτλο. 

Ήταν η πρώτη ενασχόληση του Don King με τη διοργάνωση αγώνων επαγγελματικής πυγμαχίας. Έπειτα από συμφωνία με τον πρόεδρο του Ζαΐρ, Μομπούτου, αποφασίστηκε να γίνει εκεί ο αγώνας. 

Οι δυο μονομάχοι πέρασαν σχεδόν όλο το καλοκαίρι στο Ζαΐρ, προπονούμενοι και προσπαθώντας να συνηθίσουν το τροπικό κλίμα. Κατά της διάρκεια της παραμονής του εκεί, ο Ali αφιέρωνε πολύ χρόνο στους ντόπιους. Έτσι έγινε πολύ δημοφιλής και για αυτό στον αγώνα ακουγόταν η φράση «Ali bomaye!!» η οποία σημαίνει « ́Αλι σκότωσε τον!!» 

Ο αγώνας αρχικά ήταν να διεξαχθεί τον Σεπτέμβριο, αλλά ένας τραυματισμός του George Foreman οδήγησε στην αναβολή του αγώνα και στη διεξαγωγή του στα τέλη Οκτωβρίου. Τον αγώνα παρακολούθησαν από κοντά πολλοί αστέρες του Χόλιγουντ και παγκόσμιοι πρωταθλητές, όπως ο Ken Norton και ο Joe Frazier. Για τις ανάγκες της τηλεοπτικής κάλυψης, και για να μπορέσουν να δουν τον αγώνα ζωντανά οι αμερικάνοι φαν, ορίστηκε ως ώρα διεξαγωγής 5 π.μ. (ώρα Κινσάσα). Ο Jim Brown σε δηλώσεις του τόνισε πως ο Ali θα έχανε με ΚΟ και ο Frazier συμφώνησε, αν και προς το τέλος της βραδιάς είπε «Ο George αγωνίζεται βλακωδώς». 

Πριν την έναρξη του αγώνα ο Ali είχε πει στον προπονητή του Angelo Dundee ότι είχε ετοιμάσει ένα μυστικό σχέδιο για να αντιμετωπίσει τον Foreman. Άρχισε να πέφτει στα σχοινιά και να αφήνει τον Foreman να τον κυνηγάει με όλες τις δυνάμεις του. Βλέποντας αυτό το θέαμα, ο Dundee ρώτησε τον αθλητή του αν ήθελε να αυτοκτονήσει με αυτήν την τακτική. Το μυστικό όπλο όμως του Ali ήταν αυτό: να αφήνει τον αντίπαλό του να τον κυνηγάει ή να τον περιμένει πέφτοντας στα σχοινιά και να τον αφήνει να τον χτυπάει. Με αυτό το τρικ κούρασε τον αντίπαλό του και με το πέρασμα των γύρων πήρε τα ηνία του αγώνα. Αυτό το στυλ ονομάστηκε Rope-a-Dope. 

Κατά τη διάρκεια του αγώνα ο Ali στηριζόταν στις εξωπραγματικά γρήγορες αντιδράσεις του στα χτυπήματα του Foreman. Παρατηρώντας κανείς τον Ali θα έβλεπε ότι απέφευγε τα χτυπήματα χιλιοστά του δευτερολέπτου πριν την πρόσκρουση, και όσα τον έβρισκαν μειωνόταν η ισχύς τους αφού ο Ali κινούνταν με τη φορά της γροθιάς. Ακουμπούσε γάντια με τον Foreman, έδειχνε χαλαρός αλλά πάντα έτοιμος, και «βυθιζόταν» στα σχοινιά για να αποφεύγει τα δολοφονικά κροσέ που εξαπέλυε ο Big George. Χρησιμοποιούσε πολλά ίσια χτυπήματα, ζαλίζοντας τον αντίπαλό του. Επίσης έπιανε το κεφάλι του Foreman πολύ συχνά για να ελέγχει τον ρυθμό του αγώνα. 

Ο ρυθμός του αγώνα ευνοούσε τον Muhammad Ali. Κατάφερε να κρατά τον Foreman σε ένα τέμπο που βόλευε τον ίδιο. Ο Ali έκανε αποφυγές και ανάγκαζε τον αντίπαλό του να τον κυνηγά και να κουράζεται. Οι αντεπιθέσεις του ήταν ταχύτατες, και ο Foreman δεχόταν το χτύπημα πριν προλάβει καν να σκεφτεί ότι πρέπει να αμυνθεί. Η ταχύτητα του Αli και η όλη τακτική του είχαν μπερδέψει τον Foreman και δεν του επέτρεψαν ποτέ να βρει τον ρυθμό του. 

Σταδιακά ο Foreman εξαντλείτο. Το πρόσωπό του είχε πάρα πολλά σημάδια από τα χτυπήματα, και ήταν πλέον θέμα χρόνου μέχρι ο Ali να εξαπολύσει τον τελικό συνδυασμό, ο οποίος βρήκε τον Foreman στο πρόσωπο και τον κλόνισε. Έπεσε με την πλάτη στο καναβάτσο και «κοιμήθηκε». Ο διαιτητής τον μέτρησε και ανακοίνωσε το ΚΟ. 

Κι ενώ τα σημάδια ήταν εμφανή στον George Foreman, o Muhammad Ali δεν έμοιαζε να έχει πυγμαχήσει. Ο ίδιος αργότερα ισχυρίστηκε ότι δεν είχε κουραστεί καθόλου κατά τη διάρκεια του αγώνα. Στον αγώνα ο Ali δεν έδωσε ούτε ένα χτύπημα στο σώμα, όλες οι γροθιές ήταν στο κεφάλι του Foreman. Αντίθετα ο Foreman προσπαθούσε να «στήσει» τον αντίπαλό του για το ένα και μοναδικό χτύπημα (άλλωστε είναι γνωστός ως ‘’One punch artist’’), αλλά δεν τα κατάφερε. Ενδιαφέρον θα είχε αν ο Foreman, βλέποντας ότι η τακτική του ενός χτυπήματος δεν του βγαίνει, είχε αλλάξει τρόπο παιχνιδιού και έκανε μεγαλύτερους συνδυασμούς με στόχο το κεφάλι του Ali. 

Μετά τον αγώνα ο Foreman ισχυρίστηκε ότι η γωνία του Ali είχε χαλαρώσει τα σχοινιά για να διευκολύνει το έργο του πυγμάχου της. Βέβαια στη συνέχεια ζήτησε συγγνώμη για τις κατηγορίες, παραδέχτηκε ότι οι ισχυρισμοί του ήταν αβάσιμοι και ότι τα είπε όλα αυτά σε μια στιγμή που ήταν πικραμένος για την ήττα του. 

Βέβαια πάνω σε αυτόν τον ισχυρισμό βασίστηκε και το βιβλίο του Norman Mailer «The Fight», στο οποίο αναφέρεται ότι μέλος του προπονητικού τιμ του Ali χαλάρωσε τα σχοινιά παρουσία του κοινού. 

Ο Ali και ο Foreman, παρά τις όποιες θρησκευτικές διαφορές τους, έγιναν φίλοι μετά από αυτόν τον αγώνα. Τα πριν και τα μετά του αγώνα απεικονίστηκαν στο ντοκιμαντέρ που κέρδισε το βραβείο Academy Awards, When We Were Kings.

Από το βιβλίο, ΒΟΧ: Ο Θαυμαστός Κόσμος της Επαγγελματικής Πυγμαχίας