Ο αθλητισμός ενώνει ή θα έπρεπε να ενώνει τουλάχιστον. Συμβάντα οπαδικής βίας δυστυχώς είναι σε καθημερινή βάση. Και δυστυχώς, κάποιες φορές, εξελίσσονται με τον χειρότερο τρόπο. Άλκης, Μιχάλης, ο άτυχος αστυνομικός, που χαροπαλεύει ακόμα. Και πάει λέγοντας. Και μένοντας μόνο στο 2023. Ο 19χρονος Άλκης, που φορούσε “λάθος” φανέλα. Ο 29 χρονών Μιχάλης, κι αυτός γιατί ήταν “κίτρινος” κι όχι ¨κόκκινος”, “πράσινος”, “μωβ”, “ροζ”. Σε κρίσιμη κατάσταση ο 31χρονος αστυνομικός, κι ας μη φορούσε “φανέλα” οπαδική.

Οι χρωματισμένες “παρωπίδες” τυφλώνουν. Ποτίζουν με μίσος, “διψάνε” για αίμα. Κι αυτό δυστυχώς χύνεται. Απομακρύνοντας τον κόσμο από τον αθλητισμό. Πλέον δεν πας να δεις την ομάδα σου αλλά για να παίξεις ξύλο.

Κι εκεί που όλα κυλούν κάπως έτσι έρχεται το άθλημα των σκληρών, των άγριων, των “μπράβων”, των πυγμάχων. Αυτοί οι τύποι λοιπόν διδάσκουν ήθος, παιδεία, πολιτισμό, αθλητισμό.

Στις 7 Δεκέμβρη ο αστυνομικός δέχεται το “χτύπημα”, το τελευταίο μέχρι τώρα, αποτελέσματος οπαδισμού. Δύο μέρες αργότερα, ο “Τάφος του Ινδού” φιλοξενεί το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Πυγμαχίας. Εκεί οι πυγμάχοι διδάσκουν πολιτισμό. Πρώτα η “σημαία” της πυγμαχικής ΑΕΚ, ο Μιχάλης Αρναούτης, “κάνει” γωνία στον αθλητή του Παναθηναϊκού, Κωνσταντίνο Σαρκίρη, φορώντας τη φανέλα του “μισητού αιώνιου”. Δύο-τρεις αγώνες μετά ο Πάνος Παπαδόπουλος, προπονητής της ΑΕΚ, κάνει γωνία στον αθλητή του ΠΑΟ, Γιώργο Νταντάμη. Χωρίς να βλέπουν χρώματα, φανέλες.

Και δεν είναι η πρώτη φορά βεβαίως. Άλλωστε αρκετές φορές “κίτρινοι” έχουν βρεθεί στην έδρα των “πράσινων” για προπόνηση και το ανάποδο. Χωρίς σκοτωμούς, τσαμπουκάδες, νταηλίκια. Ανταλλάσσοντας μόνο φιλικές, αθλητικές “μπουνιές”. Όπως θα έπρεπε δηλαδή.

Άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα, πιο τρανταχτό δεν υπάρχει, είναι αυτό του καλοκαιριού. 9 Ιουλίου ήταν, Καματερό ήταν, Χρήστος Ναβροζίδης έπαιζε, γεμάτο Original ήταν το κλειστό. Λίγο πριν το co main event, Ριτζάκης- Μανουηλίδης, ο κακός χαμός. Εισβολή στον αγωνιστικό χώρο, καρέκλες να ίπτανται, ξύλο. Για κανά τέταρτο η πυγμαχία “ποδοσφαιροποιήθηκε”. Κατευνάζουν τα πνεύματα και βγαίνουν οι δύο πυγμάχοι να αγωνιστούν.

Κι εκεί που έχουν ηρεμήσει όλοι και όλα ο Θοδωρής Ριτζάκης βγαίνει να αγωνιστεί με το τριφύλλι, τεράστιων διαστάσεων, στο σορτς του. Κι εκεί που λες ότι “Αυτό ήταν. Τελειώσαμε!” ο κόσμος, ναι αυτός που πριν λίγο πλακωνόταν, υποκλίνεται στο σπουδαίο αθλητή και τον χειροκροτά. Κι αυτός με τη σειρά του, μαζί με τον Γιάννη Μανουηλίδη, τους χαρίζουν ένα από τα ομορφότερα πυγμαχικά παιχνίδια που θα μπορούσαν να δουν. “Eπευφημούσαν και τους δύο αθλητές σε αγώνα διαφήμιση, σε έναν αγώνα που θα έπρεπε να είχε πληρώσει 5.000€ στο Λας Βέγκας κάποιος για να τον δει από κοντά”, γράφαμε τότε κι όχι άδικα.

Αυτά τα λίγα, γιατί σίγουρα είναι πολλά περισσότερα, τα αναφέρουμε γιατί σε αυτά ήμασταν παρόντες. Τα είδαμε με τα μάτια μας. Δεν είδαν το φως της δημοσιότητας μέχρι τώρα. Αλλά εμείς εκεί, παρόντες. Αν γινόταν το αντίθετο σίγουρα θα είχαν βγει σε πρωτοσέλιδα. Με πηχυαίους τίτλους. Αλλά δεν έγινε. Γιατί; Food for Thought!!