Το πρώτο ελληνικό χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα Καράτε ήρθε το 1998 από τον Κώστα Παπαδόπουλο. Ο Στέφανος Ξένος τότε δεν είχε γεννηθεί ακόμα. Δώδεκα χρόνια μετά, το 2010, ήταν η σειρά του Δημήτρη Τριανταφύλλη να το κατακτήσει. Ο Στέφανος τότε ήταν μόλις 10. Ήταν όμως σε μια ηλικία που, όπως λέει και ο ίδιος “ ήθελα να κατακτήσω τον κόσμο”.

Το 2018 ήρθε το 3ο ελληνικό μετάλλιο σε Παγκόσμιο, αυτό της Έλενας Χατζηλιάδου. Ο Στέφανος Ξένος τότε “έφευγε” από την εφηβεία του. Ο στόχος όμως δεν είχε αλλάξει. “Ως έφηβος, έκανα μία υπόσχεση στον ίδιο μου τον εαυτό. Να γίνω ο Πρωταθλητής Κόσμου”. Τα χρόνια πέρασαν αλλά δεν άργησε και πολύ να πετύχει το στόχο του. Πριν λίγες μέρες μπήκε στο πάνθεον των Ελλήνων καρατέκα που έχουν “κρεμάσει” Χρυσό Παγκόσμιο μετάλλιο στο λαιμό τους.

Μια ημέρα μετά το τέλος του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Εφήβων- Νέων- Νεανίδων, όπου έδωσε το παρόν βοηθώντας τους μικρούς μαθητές του έκανε τον απολογισμό του. Ο Στέφανος, παγκόσμιος πρωταθλητής και νούμερο 1 στην παγκόσμια κατάταξη, μίλησε στον μικρό (αυτόν που ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο) και στον έφηβο Ξένο. Αυτόν που ήθελε να γίνει Πρωταθλητής Κόσμου.

Από την κορυφή του κόσμου πλέον τους μίλησε. Και τι τους είπε;

“Μία δημοσίευση δεν θα έφτανε ποτέ για μια τέτοια στιγμή… και λίγα εικοσιτετράωρα πριν, δεν ήμουν έτοιμος να μοιραστώ κάτι μαζί σας. Πήρα λοιπόν λίγο τον χρόνο μου.

Όταν ήμουν πολύ μικρός, ήθελα να κατακτήσω τον κόσμο. Τότε νόμιζα ότι έχει να κάνει με το να ελέγχεις τους άλλους. Στην πορεία κατάλαβα ότι το να κατακτάς τον κόσμο έχει να κάνει με το να κατακτάς τον εαυτό σου.

Ως έφηβος, έκανα μία υπόσχεση στον ίδιο μου τον εαυτό. Να γίνω ο Πρωταθλητής Κόσμου στην κατηγορία μου. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να το πω. Κανένας όμως δεν μας δίνει το δικαίωμα. Το παίρνουμε.

Μικρέ Στέφανε, ευχαριστώ που ονειρευόσουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Κανείς δεν μας εγγυάται ότι υπάρχει. Και αφού έμαθες να ονειρεύεσαι, κατάλαβες ποιο είναι το πραγματικό νόημα στην ζωή.

Έφηβε Στέφανε, δεν μπορώ να σου εκφράσω την αγάπη μου για σένα. Γιατί άδραχνες την ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Και γιατί; Για ένα όνειρο που ίσως, κάποτε, κάπως, μπορεί να έβγαινε αληθινό. Σήμερα αγοράκι μου, τα καταφέραμε! Είμαι Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ στην κατηγορία μου.

Τωρινέ Στέφανε… ευχαριστώ που δεν έχεις αφήσει την θεά τύχη, την μοίρα ή τον άνεμο να πάρει τα ηνία της ζωής σου. Ευχαριστώ που έχεις έναν απώτερο σκοπό, ο οποίος είναι σημαντικότερος κι από την ίδια σου την ζωή. Που είσαι παρών. Και το βασικότερο, που διεκδικείς αυτά που δικαιωματικά σου αξίζουν.

Μικροί, μεγάλοι, κανένας δεν γεννήθηκε τέλειος. Δεν θα φτάσουμε ποτέ την τελειότητα. Είναι όμως υποχρέωση μας να προσπαθούμε να την φτάσουμε. Έτσι γινόμαστε ανώτεροι άνθρωποι. Εκεί βρίσκεται το πραγματικό νόημα!”