Το όνομά του είναι συνυφασμένο με τα μετάλλια, τις διακρίσεις και τα ρεκόρ. Ο Δημήτρης Τριανταφύλλης υπήρξε ο πρώτος Έλληνας καρατέκα ο οποίος κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών, το 2005 στην Τενερίφη. Από εκεί ξεκίνησε να εμπλουτίζει την τροπαιοθήκη του την οποία κοσμούν εννέα ευρωπαϊκά μετάλλια σε ατομικό και ομαδικό (4 χρυσά, 4 ασημένια, 1 χάλκινο) και ένα Χρυσό Παγκόσμιο το 2010 στο Βελιγράδι. Είναι ο μοναδικός Έλληνας καρατέκα που ήταν ταυτόχρονα εν ενεργεία πρωταθλητής Κόσμου και Ευρώπης στα -67κ. το 2010. Επίσης, κατέχει τα περισσότερα χρυσά μετάλλια και είναι ο μοναδικός που έχει κατακτήσει πρώτη θέση σε όλες τις επίσημες διοργανώσεις της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας (Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά, World Games). Όπως είναι λογικό, καθιερώθηκε επί σειρά ετών στο Νο1 του ranking της κατηγορίας του. Η τελευταία του επιτυχία ως αθλητής ήταν τα χρυσά μετάλλια τόσο στην κατηγορία του, όσο και στο ομαδικό, στη Ζυρίχη το 2011.

Δέκα χρόνια αργότερα επέστρεψε στους κόλπους της εθνικής ομάδας, ως μέλος του προπονητικού επιτελείου και έκτοτε η Ελλάδα έχει καταγράψει νέες πολύ μεγάλες επιτυχίες, κατακτώντας 15 μετάλλια στα τρία τελευταία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Ανδρών Γυναικών.

Ο Δημήτρης Τριανταφύλλης, το «Top Gun» του ελληνικού καράτε όπως τον αποκαλούσαν για χρόνια, είναι το πρόσωπο του δεύτερου Legend Stories και αποκαλύπτεται μέσα από δέκα ερωτήσεις:

1. Πώς μπήκε το καράτε στη ζωή μου;

Είχα περάσει από αρκετά αθλήματα πρωταγωνιστώντας σε πολλά από αυτά. Παράλληλα, όμως, είχα  δει όλες τις ταινίες που αφορούσαν τις πολεμικές τέχνες, από τις κινηματογραφικές επιτυχίες του Bruce Lee και το Karate Kid μέχρι τα 3 μικρά νιντζάκια που ήταν και της εποχής μου! Λαμβάνοντας υπόψιν στοιχεία του χαρακτήρα μου, ήταν αδύνατον να μην επηρεαστώ από αυτές. Ένας φίλος μου από το σχολείο που έτυχε να είναι ανιψιός του Δασκάλου μου, Άρη Κραββαρίτη, είχε ήδη μιλήσει για εμένα και τα χαρακτηριστικά που με διέκριναν στον ίδιο λέγοντας του ότι εάν με αναλάβει αυτός, τότε ήταν πολύ πιθανό να φτάσω ψηλά. Έτσι ένα απόγευμα πήγα για δοκιμαστικό. Ενθουσιασμένος λοιπόν από τον δάσκαλο, το περιβάλλον και το επίπεδο του συλλόγου, ξεκίνησα το δρόμο μου στο καράτε σοβαρά από την πρώτη κιόλας μέρα. Άλλωστε έτσι ήμουν από παιδί. Έβαζα τον εαυτό μου σε έναν συνεχόμενο αγώνα αυτοβελτίωσης. Εάν δεν είχα στόχους και προκλήσεις ήταν σαν να μην κάνω τίποτα.

2. Αν δεν ήμουν καρατέκα…

Στη ζωή μου αρέσει να δημιουργώ, να κλείνω κύκλους και να ανοίγω καινούργιους. Πιστεύω πολύ στον εαυτό μου και στις ικανότητες που έχω να δημιουργώ καινοτομίες και να διακρίνομαι μέσα από αυτές. Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς το επαγγελματικό lifestyle, που θα ακολουθούσα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ήθελα μέσα από αυτό να γυρίζω τον κόσμο και να μαθαίνω μέσω αυτής της  διαδικασίας. Οι γνώσεις και οι εμπειρίες που αποκτάς από την διαφορετικότητα των λαών και της παγκόσμιας κοινότητας είναι τεράστιες και σου δίνουν την δυνατότητα να δημιουργείς πολλά διαφορετικά πράγματα. Αυτό άλλωστε κάνω και τώρα και θα συνεχίσω να κάνω όσο ζω. Θα ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα είχα φτάσει σε υψηλούς στόχους και θα ήθελα με τη σειρά μου να δώσω το χέρι και την βοήθεια μου και σε άλλους ανθρώπους γιατί αισθάνομαι πολύ όμορφα όταν είμαι σε θέση να κάνω τέτοιου είδους πράξεις.

3. Ο αθλητής-πρότυπο είναι (και γιατί)…

Έχω μία αδυναμία στους αθλητές που καινοτομούν κάνουν τη διαφορά και αλλάζουν ιστορικά την πορεία στο άθλημα τους. Ένας απ’ αυτούς είναι ο Μάικλ Τζόρνταν, μία ηγετική μορφή σε ένα ομαδικό άθλημα όπως το μπάσκετ. Με τα χαρακτηριστικά τα οποία έχει θα μπορούσε να ήταν πρωταθλητής και σε ένα ατομικό άθλημα. Επίσης τελειώνοντας την καριέρα του δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του, δημιούργησε και έγινε ένας τεράστιος επιχειρηματίας. Βλέποντας το ντοκιμαντέρ του ‘Last Dance’ έχουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά και τρόπο σκέψης και για αυτόν τον λόγο τον αναφέρω.

4. Μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα μου…

Μεγαλύτερη στιγμή και δικαίωση στην καριέρα μου ήταν το 2010 στο Βελιγράδι όταν στέφθηκα Χρυσός παγκόσμιος πρωταθλητής. Την ίδια χρονιά ήμουν και πρωταθλητής Ευρώπης, κάτι εξαιρετικά σπάνιο σε διεθνές επίπεδο.

5. Χειρότερη στιγμή στην καριέρα μου…

Δύο χρόνια νωρίτερα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2008 στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Δεν συνηθίζω να κατηγορώ και να ρίχνω ευθύνες στην διαιτησία αλλά εκείνη την φορά αισθάνθηκα απροστάτευτος με έντονο το αίσθημα της αδικίας καθώς είχα φτάσει ξανά στον ημιτελικό της κατηγορίας με αντίπαλο Αμερικανό, αλλά με Ιάπωνες γονείς που είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ. Κεντρικός διαιτητής που έβαλαν στον αγώνα ήταν Ιάπωνας…

Αισθάνθηκα απροστάτευτος γιατί δεν πίστευα ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο, σε μια τόσο σπουδαία διοργάνωση, πόσω μάλλον στον ημιτελικό που θα κρίνει ποιος αθλητής θα αγωνιστεί στο μεγάλο τελικό της κατηγορίας. Αρκεί να σας πω ότι αυτό τον αγώνα τον έβλεπα στον ύπνο μου για δύο χρόνια. Ταξίδεψα μέχρι το Λας Βέγκας για να συναντήσω και να αγωνιστώ στο US open με τον ίδιο αθλητή, καθώς στο μυαλό μου υπήρχε ένα τεράστιο γιατί.

Διαχρονικά πάντως, για κάθε αθλητή, οι χειρότερες στιγμές είναι οι τραυματισμοί. Να φανταστείς ότι σε όλη αυτή τη διαδρομή μπαινόβγαινα στα χειρουργεία, έχοντας τρεις σοβαρές επεμβάσεις στα γόνατά μου που μου στέρησαν ακόμα περισσότερες διακρίσεις.

6. Όταν αγωνίζομαι με το εθνόσημο…

 Θα αναφέρω μία σύντομη ιστορία. Αγωνιζόμουν στη Βουλγαρία στην πρώτη μου συμμετοχή σε παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων – νέων, έχοντας φτάσει στον τρίτο αγώνα. Αντιμετώπισα έναν Ιάπωνα πιο έτοιμο αθλητή την τότε εποχή από εμένα, με νίκησε πριν καν τελειώσει ο χρόνος. Σε μία γωνία με δάκρυα στα μάτια, ήρθε τότε κοντά μου ο δάσκαλος Μπουλούμπασης να μιλήσουμε. Του λέω ‘δάσκαλε τους βλέπεις όλους αυτούς εδώ μέσα στο στάδιο. Μία μέρα όταν θα περνάω από μπροστά τους θα σηκώνονται όρθιοι να με χαιρετάνε και να ακούν τον εθνικό μας ύμνο’.

Τι ήθελα να πω με αυτή μου την αντίδραση; Μέχρι τότε η Ελλάδα δεν υπήρχε στο χάρτη των μεταλλίων σε επίπεδο ανδρών, εάν εξαιρέσεις τον Κώστα Παπαδόπουλο, και εγώ δεν μπορούσα να το χωνέψω αυτό ως Έλληνας. Παρέα, λοιπόν, με τους αθλητές της dream team αυτό το αλλάξαμε Μετά από λίγα χρόνια έβλεπαν Έλληνα στην κλήρωση και γνώριζαν ότι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να περάσουν. Αισθανόμουν άτρωτος όταν αγωνιζόμουν με το εθνόσημο. Είχαμε εκπαιδευτεί έτσι και μας φαινόταν φυσιολογικό. Επίσης δεν μου αρέσει να ακούω μόνο πόσο σπουδαίοι ήταν οι Αρχαίοι Έλληνες αλλά και πόσο σπουδαίοι μπορούν να γίνουν οι Έλληνες τώρα.

7. Το ελληνικό καράτε μπορεί να φτάσει μέχρι…

Το 2021 μόλις τελείωσαν τα περιοριστικά μέτρα από τον κορονοϊό, προτάθηκα από την ομοσπονδία να πλαισιώσω το προπονητικό team. Έχοντας διαμορφώσει μετά από χρόνια ένα όμορφο κλίμα για τους αθλητές της εθνικής ομάδας, καταφέραμε και γυρίσαμε με 5 μετάλλια πράγμα που είχε να συμβεί 10 χρόνια! Εκεί γνώρισα καλύτερα και ήρθα πιο κοντά με τους αθλητές, οι οποίοι πέρα από το περίσσιο ταλέντο τους, προπονούνται ως επαγγελματίες και διψούν για διακρίσεις . Έτσι λοιπόν μετά από ένα χρόνο καταφέραμε κάτι επίσης σπουδαίο, μετά από 11 χρόνια το ομαδικό των ανδρών να ξαναμπεί στα μετάλλια κατακτώντας την 3η θέση στην Ευρώπη κάτι που με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα και πολύ υπερήφανος. Στα μάτια αυτών των παιδιών είδα ξανά την φλόγα που έβλεπα τότε στην ομάδα της εποχής μου. Φιλοδοξούμε ότι αυτή η ομάδα θα φτάσει ακόμα πιο ψηλά και της αξίζουν τα καλύτερα. Τέλος ο πρόεδρος κ. Σιετής μαζί με όλα τα μέλη της ομοσπονδίας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάκαμψη του εθνικού μας κύρους στο εξωτερικό και είμαι σίγουρος ότι θα διασφαλίσουν ότι τα πράγματα θα παραμείνουν έτσι και στο μέλλον.

8. Ο καλύτερος φίλος που έκανα στο καράτε είναι (και γιατί)…

Με όλα τα παιδιά της τότε ομάδας που υπήρξαμε συναθλητές έχω εξαιρετικές σχέσεις. Φίλους που έχουμε ζήσει πολλά μαζί έχω τον Δημήτρη Ραχούτη που είναι και κουμπάρος μου, τον αγαθό γίγαντα της ομάδας και μια από τις καλύτερες ψυχές Ηρακλή Τσαμουρλιδη ο οποίος δεν ασχολείται με το άθλημα. Ας μας χωρίζει η απόσταση είναι πολύ φίλος και λείπει από τον χώρο μας. Τα τελευταία χρόνια έχω έρθει πολύ κοντά και με τον εξαιρετικό συνεργάτη μου Σπύρο Μαργαριτοπουλο . Σαν μεγάλο αδελφό που μας συνδέουν αρκετά θεωρώ τον Κώστα Παπαδόπουλο και φυσικά σα μικρότερο αδελφό τον Γιώργο Τζάνο, με τον οποίο έχουμε μεγαλώσει μαζί και είμαστε κουμπάροι. Όλα αυτά τα παιδιά υπήρξαν ο βασικός πυρήνας της dream team του ελληνικού Καράτε και είμαστε δεμένοι όπως τότε σαν μια γροθιά.

9. Δυσκολεύτηκα να «σκοτώσω» τον αθλητή μέσα μου…

Φυσικά και ήταν πολύ δύσκολο το μεταβατικό στάδιο. Ένας πρωταθλητής ζει σε έναν δικό του κόσμο και μία καθημερινότητα η οποία είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που έχει ένας συμβατικός άνθρωπος. Λίγο ο υπέρμετρος εγωισμός να αποδείξεις, κυρίως στον εαυτό σου ότι μπορείς ακόμα, λίγο το μικρόβιο και ο εθισμός των αγώνων, λίγο το αίσθημα της επιβεβαίωσης ότι τα κατάφερες για άλλη μια φορά, δυσκολεύουν την κατάσταση όταν έρθει η ώρα να πάρεις την μεγάλη απόφαση. Όταν βγεις από αυτό τον κόσμο και ξεκινήσεις να ζεις την νέα σου ζωή, είναι λίγο δύσκολο μέχρι να προσαρμοστείς. Ακόμα και αν συνεχίζεις να νιώθεις δυνατός, αυτό που αλλάζει με τα χρόνια είναι οι προτεραιότητες και η καθημερινότητα η οποία μπορεί να έχει περισσότερες ευθύνες, όπως επαγγελματικές υποχρεώσεις, οικογένεια. Η στοχοπροσήλωση και η πειθαρχία παίζουν σημαντικό ρόλο ώστε να γίνεις πρωταθλητής υψηλού επιπέδου. Όταν λοιπόν φτάσεις στο σημείο που το μυαλό σου θα μοιράζεται σε διαφορετικά πράγματα καλό θα ήταν να σταματήσεις διότι εδώ μιλάμε για απόλυτους στόχους και καταστάσεις .

10. Τι συμβουλή θα έδινα στον 12χρονο εαυτό μου…

 Το χειρότερο πράγμα που μπορούσε να μου πει κάποιος όταν ήμουν μικρός ήταν ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να το κάνω. Άρα, θα του έλεγα να συνεχίσει ατρόμητος, με τον ίδιο ζήλο και την ίδια θέληση, να έχει υψηλές φιλοδοξίες και στόχους. Με την άφθονη τρέλα και ενθουσιασμό που έχει ένας 12χρονος, αυτά τα οποία φαντάζουν αδύνατα για τους άλλους, τα κάνει να φαίνονται απλά. Θα ήθελα επίσης να του επισημάνω να έχει οδηγό του το μέτρον άριστον και το γνώθι σ’ αυτόν, δυο έννοιες πολύ σημαντικές ώστε να βρίσκει τις ισορροπίες στην ζωή του και να προλαμβάνει ο,τιδήποτε στραβό παρουσιαστεί μπροστά. Θα του πω να εμπιστευτεί και να μην ξεχάσει ποτέ την οικογένειά του και τους δύο ανθρώπους που τον ανέδειξαν και τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ: τον Άρη Κραβαρίτη και τον Κωνσταντίνο Γκουβούση.

ΠΗΓΗ: Δημήτρης Τριανταφύλλης: Το Top Gun του ελληνικού καράτε – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΡΑΤΕ (elok.gr)