Διαβάστε τη συνέντευξη του Κυριάκου Μπακιρτζή που παραχώρησε στο athletestories και στην Ζέτα Θεοδωρακοπούλου. Ο Κυριάκος μετά την κατάκτηση του Χάλκινου μεταλλίου στους ευρωπαϊκούς ολυμπιακούς αγώνες μιλάει εφ’ όλης της ύλης

Η λέξη “Μουάι” σημαίνει “πυγμαχία” και το “Τάι” βγαίνει από την Ταϊλάνδη, τη γενέτειρα του αθλήματος.

Πρόκειται για μια πολεμική τέχνη που ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια της ιστορίας του αρχαίου πολιτισμού της χώρας, καθώς την χρησιμοποιούσαν καταρχήν οι στρατιώτες και οι πολεμιστές στην περίπτωση που έχαναν τα όπλα τους ή και συνδυαστικά για να προστατεύσουν τον εαυτό τους στο πεδίο της μάχης ή να καταστείλουν τον εχθρό, να τον σκοτώσουν.

Υπάρχει ακόμη και σήμερα, εκτός του αγωνιστικού, το παραδοσιακό Μουάι Τάι, το οποίο στήνεται πάνω σε έναν πολεμιστή και εμπεριέχει τεχνικές με κάποια όπλα, με διπλά σπαθιά, κοντάρι, ασπίδα κτλ.

Από τότε που η Ταϊλάνδη προσαρμόστηκε στον σύγχρονο πολιτισμό, άρχισε να προωθεί το άθλημα και στην Ευρώπη και την Αμερική.

Αγώνες γίνονταν στην Ταϊλάνδη και πλέον και στην Ευρώπη, την Ολλανδία, άρχισαν να συμμετέχουν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αθλητές, ενώ ξεκίνησαν να πηγαίνουν σε χώρες του εξωτερικού και Ταϊλανδοί προπονητές, φυσικά και για βιοποριστικούς λόγους.

Υπό μια έννοια και ως έναν βαθμό, η Ταϊλάνδη είναι μια χώρα τριτοκοσμική, ζουν πάρα πολύ φτωχοί άνθρωποι εκεί.

Τα γυμναστήρια αποτελούσαν ένα μέσο των ντόπιων ανθρώπων, και ιδίως των φτωχών, να σωθούν από το παρακράτος και τις κακές συνήθειες, όπλα, ναρκωτικά, πορνεία κτλ, καθώς υπάρχει πολύ υπόκοσμος, ειδικά στις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Οι άνθρωποι λοιπόν έβρισκαν μια διέξοδο στο Μουάι Τάι για να σώσουν τα παιδιά τους και τα έβαζαν μες στα γυμναστήρια, εξελίχθηκαν σε Πρωταθλητές και όλο αυτό άρχισε να διαδίδεται προς τα έξω.

Το Μουάι Τάι θεωρείται ο βασιλιάς του ρινγκ και αυτή τη στιγμή αποτελεί το σκληρότερο fight sports άθλημα στον κόσμο, είναι των άκρων, καθώς χρησιμοποιούνται αγκώνες, γροθιές, κλωτσιές, γόνατα και περιλαμβάνει και όρθια πάλη, μπορείς δηλαδή να περάσεις πολλά στοιχεία “βάρβαρα”, να έχει έως και εξαρθρώσεις και τεχνικές που μπορεί να οδηγήσουν και στον θάνατο, έτσι όπως χρησιμοποιείτο στον αρχαίο κόσμο ως πολεμική τέχνη.

Πλέον βέβαια στο ρινγκ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πάνω απ’ όλα είναι η ασφάλεια του αθλητή σε όλους τους αγώνες.

Η Παγκόσμια Ομοσπονδία, ο σύγχρονος αρωγός του αθλήματος, όπου εντάσσεται και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Μουάι Τάι, έχει ως κύριο στόχο την προστασία του αθλητή, την εξέλιξη του αθλήματος, τον σεβασμό απέναντι στον δάσκαλο, τη διοργάνωση και τον αντίπαλο.

Γι’ αυτό και κανείς δεν θα παρατηρήσει σε αγώνες βωμολοχίες, βρισιές, γιουχαΐσματα κτλ. 

Στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα και τις μεγάλες διοργανώσεις γενικά ο αγώνας συνδυάζεται με μουσική υπόκρουση, καλλιτέχνες παίζουν ζωντανά επί τούτω.

Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα υπάρχει ρυθμός, δεν είναι νευρικό άθλημα, οι αθλητές έχουν ρυθμό, έχουν σταθερά βήματα και μπορούν και έχουν και διάρκεια.

Η μουσική προκύπτει ξεκάθαρα από την παράδοση, μάλιστα το ίδιο συμβαίνει και σε κάποιους παραδοσιακούς αγώνες πάλης, γίνονται και εδώ σε εμάς στην Ροδόπη, κατά τους οποίους οι αθλητές αλείφονται με λάδι στο σώμα και κάνουν επίδειξη σε πανηγύρια και εκδηλώσεις^. εμείς εδώ έχουμε Μουσουλμάνους και Θρακιώτες και η μουσική υπόκρουση χρησιμοποιείται σε κάποια χωριά στα Πομακοχώρια και σε τέτοιου είδους επιδείξεις.

Το Μουάι Τάι, εκτός από τη μάχη και το κομμάτι του αγώνα, γύρω του έχει μια παράδοση και αποτελεί ένα πολύ πνευματώδες άθλημα.

Μπορεί ο παρατηρητής, ο θεατής, να βλέπει το ξύλο και το brutality του αθλήματος, αλλά υπάρχουν τόσο πνευματική προετοιμασία όσο και σεβασμός στην ομάδα και τους αντιπάλους σου.

Μπορεί να έχουμε παίξει τρεις γύρους ξύλο και να έχουμε σκισίματα, αίματα κτλ, αλλά μετά μένει μόνο σεβασμός, δεν υπάρχουν κόντρες, χλευασμός, τίποτα.

Όσον αφορά σε εμένα, ξεκίνησα σχετικά μεγάλος, 19 ετών, έφυγα από την Κομοτηνή και πήγα στον Βόλο για τις σπουδές μου στην Γεωπονική.

Έπαιζα μπάσκετ, έχω παίξει έως και Β’ Εθνική, αλλά είχα έναν τραυματισμό στο πόδι για ένα χρονικό διάστημα και δεν μπορούσα να βάλω παπούτσι.

Κάτω απ’ το σπίτι μου λοιπόν υπήρχε μια σχολή Μουάι Τάι και έτσι ξεκίνησα να γυμνάζομαι, καθώς το άθλημα αυτό αποτελεί μια πολύ καλή μέθοδο εκγύμνασης και ενδυνάμωσης, ενώ βέβαια ανέκαθεν μου άρεσαν και οι πολεμικές τέχνες, έβλεπα βίντεο στο youtube ή χάζευα στην τηλεόραση ταινίες με τέτοιους είδους περιεχόμενο.

Το 2011 έπαιξα τον πρώτο μου αγώνα σε διοργάνωση του νυν δασκάλου και προπονητή μου, Νάσου Αργυρόπουλου, ο οποίος έχει το Nas Camp στον Άγιο Στέφανο, μια από τις μεγαλύτερες σχολές Μουάι Τάι.

Η τέχνη του Μουάι Τάι συνδυάζει την πάλη με το stiking, με τα χτυπήματα, μπορείς να εκμεταλλευτείς όλο σου το σώμα, έχει αγκώνες, γόνατα, σε αντίθεση με άλλες τέχνες, όπως η πυγμαχία, η οποία βέβαια είναι ένα πολύ αξιόλογο μαχητικό άθλημα που τυγχάνει μεγάλης αναγνώρισης.

Ταυτόχρονα, συνδυάζει πάρα πολύ το πνεύμα με το σώμα^. θεωρώ πολύ καταπονητικό για το σώμα αλλά και αρκετά πολύπλοκο, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της μάχης το να βγαίνεις από την στενή επαφή και το σημείο που είσαι σφιγμένος, να χαλαρώνεις και να αποφεύγεις χτυπήματα με όλα τα σημεία του σώματος.

Είναι επιτακτική λοιπόν η μεγάλη προετοιμασία τόσο σωματικά όσο και πνευματικά, ώστε κατά τη διάρκεια του αγώνα να είμαι ήδη προετοιμασμένος για να αντεπεξέλθω. Όταν δηλαδή η προετοιμασία είναι σκληρή και ο αθλητής φτάσει πνευματικά και σωματικά στα όριά του, ο αγώνας θα είναι εύκολος.

Στα European Games του 2023, για παράδειγμα, στα οποία και κατέκτησα το Χάλκινο μετάλλιο, ήμουν ξεκάθαρα αποφασισμένος και κενός μέσα μου.

Βέβαια, σε όλο αυτό υπάρχουν εδώ και χρόνια άνθρωποι δίπλα μου που με στηρίζουν, ξεκινώντας από τον πνευματικό μου, τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής, με τον οποίον πραγματοποιούμε δράσεις στις κατασκηνώσεις της Μητρόπολης, παρουσιάζοντας ως ομάδα και ως Ομοσπονδία σεμινάρια σε παιδιά.

Στον πνευματικό μου καταφεύγω για συμβουλή και προσευχή, με στηρίζει πνευματικά, ώστε να μπορώ να αντεπεξέρχομαι ουσιαστικά στην καθημερινότητά μου με σύνεση και χωρίς παρορμητισμούς.

Παράλληλα, η τοπική κοινωνία, απ’ όταν ξεκίνησα την αγωνιστική μου πορεία, μόλις ζήτησα βοήθεια, αμέσως στάθηκε στο πλάι μου^. η Corteva Agriscience Hellas, το Coffee Brands Κομοτηνή, τα τυροκομικά Δουκίδης και φυσικά ο Δήμος με στηρίζουν.

Ευτυχώς είχα βοήθεια στους Ευρωπαϊκούς αγώνες της Πολωνίας, το μεγαλύτερο event στο οποίο έχω συμμετάσχει, μια διοργάνωση των Ευρωπαϊκών Ολυμπιακών Επιτροπών, με το μετάλλιό τους εν μέρει να θεωρείται Ολυμπιακό και το βάθρο τους να έχει επάνω του τους καλύτερους αθλητές.

Ο Ουκρανός από τον οποίον ηττήθηκα, για παράδειγμα, δεν έχει χάσει αγώνα εδώ και κάποια χρόνια, είναι Παγκόσμιος Πρωταθλητής, είναι το Νο1 στα -91^. του πήρα τον πρώτο γύρο, δεν μπορούσε να σταθεί, αλλά στον δεύτερο έγινε μια υπερέκταση, τραυματίστηκα στον μηνίσκο, “έκατσα” στο παιχνίδι μου και έχασα όλον τον αγώνα, άλλαξε όλο το πλάνο μου, με σκέπασε σαν μοχλός από πάνω, έπαιρνε τους πόντους και στην ουσία επέβαλε τον δικό του ρυθμό, έφαγε κάνα-δυο δυνατά χτυπήματα στο strike, αλλά το πόδι μου, ο μηνίσκος, είχε κουμπώσει, αφήνοντάς με μετά έναν μήνα εκτός.

Στη Θράκη λοιπόν είμαστε μια απομακρυσμένη περιοχή, αποκομμένη από την υπόλοιπη Ελλάδα.

Η έδρα του αθλήματος αλλά και όλων των αθλημάτων γενικότερα είναι κυρίως η Αθήνα και λιγότερο η Θεσσαλονίκη.

Πόσο μάλλον όταν η Θράκη βγάζει έναν αθλητή, ο οποίος είναι (είμαι) και πρωτοστάτης, δεν έχει βγει κάποιος άλλος σε αυτό το άθλημα από την περιοχή που να μετέχει σε τόσο μεγάλες διοργανώσεις.

Συντοπίτης είναι και ο Αλέξανδρος Χρυσοχοΐδης, συναθλητής μου, γυμναζόμαστε κατά καιρούς μαζί, αλλά ανήκει σε ομάδα της Κομοτηνής, ασχολείται κυρίως με το kick boxing, αλλά συμμετέχει και σε αγώνες Μουάι Τάι στη youth κατηγορία u-23, είναι μικρότερος σε ηλικία από εμένα και το παιδί έχει πάρα πολύ μέλλον μπροστά του.

Μέσα στην Κωνσταντινούπολη κατέκτησα το Χάλκινο μετάλλιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αλλά δεν υπήρχε κάποια ιδιαιτερότητα που αγωνιζόμουν στην Τουρκία, το άθλημα εμπνέει τον σεβασμό προς τους αθλητές όλων των εθνικοτήτων και όλων των θρησκειών.

Είτε παίξω με Τούρκο αθλητή είτε με κάποιον οποιασδήποτε άλλης χώρας είναι το ίδιο για εμένα, δεν υπάρχει κανένας αρνητισμός, το ίδιο το σπορ ενώνει τους αθλητές και προάγει τις καλύτερες σχέσεις.

Η Ελληνική και η Τουρκική Ομοσπονδία είναι πολύ δεμένες μεταξύ τους και υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και απέναντι στους αθλητές.

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Άμπου Ντάμπι έπαιξα με τον Τούρκο Πρωταθλητή, έχασα στον αγώνα, αν και τα αποτελέσματα ήταν κοντά, ήταν ένας αμφίρροπος αγώνας.

Η Τουρκία είναι μεγάλη δύναμη, έχει πάρα πολλές συμμετοχές και γι’ αυτό αναλαμβάνει και τη διοργάνωση αγώνων, πχ το Ευρωπαϊκό του 2023 θα γίνει πάλι στην Κωνσταντινούπολη.

Όσον αφορά στα εκτός του αθλήματος, η εταιρεία στην οποία εργάζομαι, η Corteva Agriscience Hellas, η οποία αποτελεί και προσωπικό χορηγό μου, είναι πολυεθνική αγροχημικών και σπόρων, οπότε ασκώ τις σπουδές μου στη Γεωπονική στη δουλειά μου.

Πριν ξεκινήσει η καλλιεργητική σεζόν, έχουμε τις πωλήσεις των αγροτικών προϊόντων, από τη βάση, προστασία, φάρμακα, λιπάσματα κτλ.

Μετά τις πωλήσεις ξεκινάει το after sales και η δική μου δουλειά είναι η επίβλεψη^. έχω να κάνω με αγρότες, όλη μέρα είμαι στα χωράφια και παρακολουθώ καλλιέργειες.

Παράλληλα, βοηθάω και στην οικογενειακή επιχείρηση^. εκτός από τις δουλειές μας έξω (εργαζόμαστε στο Δημόσιο και ο αδερφός μου στον στρατό), έχουμε και χωράφια, τα οποία και έχω και αναλάβει, είναι μεγάλης καλλιέργειας, βαμβάκι και σιτηρά, και αποτελούν εισόδημα για την οικογένειά μου.

Αυτό που κάνω με τον πρωταθλητισμό ως αθλητής είναι υπέρβαση, γιατί έχω πάρα πολύ περιορισμένο χρόνο να ασχοληθώ με την προπόνησή μου και αυτός πρέπει να είναι ποιοτικός και με ακρίβεια, οπότε ο βαθμός της πνευματικής και σωματικής καταπόνησης είναι πολύ μεγάλος.

Ιδιαίτερα στους Ευρωπαϊκούς αγώνες του 2023 ήταν πολύ αντίξοες οι συνθήκες, έπεσε και η προετοιμασία μου πάνω στις πωλήσεις.

Και ας μην ξεχνάει κανείς ότι εγώ είμαι στην Κομοτηνή, ο δάσκαλός μου στην Αθήνα και στην πόλη μου, πέρα από ελάχιστους αθλητές όπως είναι ο Αλέξανδρος, δεν έχω καν άτομο για να κάνω προπόνηση, όλα τα κάνω μόνος μου.

Είμαστε ακόμη Προολυμπιακό άθλημα, έχουμε πάρει την πρώτη έγκριση και ευελπιστούμε να μπούμε το 2028 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, για τους οποίος “με παίρνει” ηλικιακά, θα είμαι μάλιστα στο peak μου, στην καλύτερη ισορροπία σωματικής και πνευματικής κατάστασης.

Μεγαλώνοντας, θεωρητικά φθίνει ο αθλητής, αλλά παίζει μεγάλο ρόλο η εμπειρία και το πώς διαχειρίζεσαι τη μάχη!

Βέβαια, μεγάλη σημασία έχει και η προετοιμασία που κάνει ο κάθε αθλητής και το πώς προστατεύει τον εαυτό του για να έχει διάρκεια!

Και εγώ προσέχω πολύ για να έχω χρόνια μπροστά μου!

Πηγή: www.athletestories.gr
Επιμέλεια Κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου