Στο άκουσμα ότι η Φανή Πελούμπη, η κορυφαία αθλήτρια του Μουάι Τάι της χώρας μας, βρίσκεται στην Ελλάδα θέλησα να αρπάξω την ευκαιρία και να μιλήσουμε. Η πρώτη πληροφορία ήταν ότι θα βρίσκεται στη χώρα για 1 μήνα περίπου, όποτε και θα επιστρέψει στην Ταϊλάνδη για τον επόμενο κλεισμένο αγώνα. Αρκετός καιρός θα μπορούσε να πει κάποιος. Όχι όμως αν μιλάμε για τη Φανή, η οποία μπορεί να «ανατινάξει» οποιοδήποτε προγραμματισμό. «Μπορεί ξαφνικά σήμερα να χτυπήσει το τηλέφωνο μου, να μου προταθεί αγώνας αύριο και να φύγω για οπουδήποτε κι αν είναι αυτό να αγωνιστώ» (κι ανεξάρτητα από το στυλ, είτε Μουάι Τάι, είτε πυγμαχία είτε ΜΜΑ). Και το έχει κάνει πολλές φορές μέχρι τώρα (κι είμαι σίγουρος ότι θα το ξανακάνει). 

Μόνιμη κάτοικος της πατρίδας του Μουάι Τάι, της τέχνης που αγάπησε κι αφιερώθηκε, σχεδόν 2 χρόνια τώρα, ζει και αναπνέει μόνο για τη μάχη και την αδρεναλίνη. «Από το 2006 πηγαινοέρχομαι, αλλά μετά το τέλος της καραντίνας αποφάσισα να μείνω μόνιμα εκεί». Στο πλάι της, πιστός αρωγός όλα αυτά τα χρόνια η αδερφή της, η Κωνσταντίνα. Η πορεία τους παράλληλη, η μια δίπλα στην άλλη, είτε φυσική παρουσία είτε κολλημένες στο τηλέφωνο. Για συμπαράσταση, κουράγιο, συγχαρητήρια. 

Θα ήταν άδικο για τη Φανή εάν ήταν μια κλασική συνέντευξη, με ερωταπαντήσεις. Θα χανόταν η ουσία, θα χάνονταν πληροφορίες, ιστορίες απίστευτες. Ξεκίνησε λοιπόν ως κουβέντα κι όπου βγει. Κι αν κάποιος θελήσει να τα γράψει όλα χρειάζεται τόμους ολόκληρους. Αρκεί να φανταστεί κανείς ότι πίσω από κάθε αγώνα κρύβεται απίστευτη ιστορία. Όπως για παράδειγμα τότε που «χτύπησε το τηλέφωνο μου και μου προτάθηκε αγώνας στην Κίνα. Πήρα το πρώτο αεροπλάνο, έκανα σχεδόν 20 ώρες να φτάσω στο Πεκίνο, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, να βρω ένα στάδιο όπου έπρεπε να αγωνιστώ, χωρίς να ξέρω τίποτα και κανέναν. Μπήκα στο ρινγκ, αγωνίστηκα με όρους Κ-1 (ούτε καν το άθλημα της δηλαδή) αδικήθηκα κι ηττήθηκα». Η Κινέζα αντίπαλος της όμως, αναγνωρίζοντας την αξία της και ότι είχε νικήσει στην πραγματικότητα «Μου σήκωσε το χέρι ψηλά, ήμουν η νικήτρια. Και μάλιστα μου έδωσε και το κύπελλο που της είχαν απονείμει πριν λίγο. Τεράστια δικαίωση». 

Άλλη μια τρελή ιστορία είναι όταν πριν λίγο καιρό, προσπαθώντας να κλείσει αγώνα ενώ βρισκόταν στην Ταϊλάνδη, έκλεισε μόνη της αγώνα Μουάι Τάι για το Σάββατο κι ο μάνατζερ της αγώνα ΜΜΑ για την Τετάρτη. Δεν της πέρασε από το μυαλό να ακυρώσει κάποιον από τους 2, μπήκε κι αγωνίστηκε κανονικά. «Τα παιδιά που μου έδεναν τα χέρια πριν τον Σαββατιάτικο αγώνα με ρώτησαν για το επικείμενο αγώνα ΜΜΑ που είχα κι αν γνώριζα την αντίπαλο μου. Τους απάντησα όχι και με έκπληξη με πληροφόρησαν ότι η συγκεκριμένη προερχόταν από τις ΜΜΑ πριν μεταπηδήσει στο Μουάι Τάι. Συνεπώς ήταν στημένη αθλήτρια, γνωρίζοντας και έδαφος. Όχι βέβαια ότι άλλαξε κάτι στην απόφαση μου, χαχα».

Με σχεδόν 120 αγώνες στο ενεργητικό της, αμέτρητους τίτλους όλα αυτά τα χρόνια, απεριόριστο σεβασμό  από τους Ταϊλανδούς δε σκέφτεται ακόμα το ποτέ θα σταματήσει αυτή η σπουδαία καριέρα. «Όσο εισπράττω τόση αγάπη και σεβασμό θα αγωνίζομαι». 

Σε περίοπτη θέση στη σχολή στην Αθήνα βρίσκεται η ζώνη του BKFC, η διοργάνωση που γνωρίζει τεράστια άνθηση, αγώνες πυγμαχίας χωρίς γάντια. Μπήκε κι αγωνίστηκε κι εκεί, πήρε τη ζώνη και τη διατηρεί ακόμα στην κατοχή της. «Ίσως είναι η πιο σημαντική ζώνη που έχω κερδίσει. Όχι μόνο λόγω σπουδαιότητας, ήταν και η φύση του αγώνα και η προετοιμασία για αυτόν και όλα που κάνουν αυτή τη ζώνη ξεχωριστή». Όταν της ζήτησα μια φωτογραφία με κάποιες από τις ζώνες της αυτή ήταν η πρώτη  άλλωστε που διάλεξε. 

Ανάμεσα σε άπειρους αγώνες και διακρίσεις όμως η Φανή έχει γράψει στο βιογραφικό της και 2 ακόμη πολύ σημαντικά κεφάλαια. «Είμαι από τις πρώτες γυναίκες στον κόσμο που όχι μόνο πάτησαν στο περίφημο ρινγκ του Λουμπινί, αλλά αγωνίστηκαν κιόλας» (για όσους δε γνωρίζουν μέχρι πρόσφατα απαγορευόταν σε γυναίκες απλά και να ακουμπήσουν το διάσημο ρινγκ του Λουμπινί). Πλέον κι αυτό το κάστρο έπεσε, γυναίκες μπαίνουν να αγωνιστούν, ανάμεσα τους κι η δικιά μας Φανή Πελούμπη. Το μόνο που έχει μείνει πλέον είναι ότι οι γυναίκες δεν μπαίνουν στο ρινγκ από επάνω αλλά ανάμεσα από τα σχοινιά. «Καλώς έχει μείνει αυτή η διαφορά. Είναι παραδόσεις πολλών χρόνων και καλό είναι κάποια πράγματα να τηρούνται» λένε με μια φωνή Φανή και Κωνσταντίνα. 

Η Φανή έχει άλλη μια σημαντική διάκριση στο ενεργητικό της. «Είμαι η μοναδική, όχι μόνο Ελληνίδα, η μοναδική μη Ταϊλανδή (φαράνγκ: από λευκή φυλή) που δέχτηκα πρόταση να παρευρεθώ στις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του Βασιλιά και να εκτελέσω Wai Kru». Αυτό και μόνο αρκεί για να καταλάβει κανείς την εκτίμηση και το σεβασμό που έχει στην Ταϊλάνδη. 

Με τη Φανή μιλήσαμε αρκετά και για πολλά. Κάποια θα έχουν τη θέση τους σε ένα δεύτερο μέρος, ένα δεύτερο άρθρο. Κάποια άλλα θα μείνουν μεταξύ μας. Κι αν κάποτε θελήσει θα βρουν κι αυτά το δρόμο της δημοσιότητας. 

Όλη η κουβέντα έγινε υπό τους ήχους της παραδοσιακής Ταϊλανδέζικης μουσικής (όσοι έχετε βρεθεί σε σχολή Μουάι Τάι ή έχετε παρακολουθήσει αγώνες καταλαβαίνετε) με τη συνοδεία του μαγικού ήχου των χτυπημάτων στα thai pads που κρατούσε ο Master Ekger Mono.